True Love Can Wait ♥♥♥ One shot

True Love Can Wait ♥♥♥

Hi :)

My name is Jeane Rose Santiago.

Jeane pronounced as Je-yan.

Ewan ko ba sa parents ko at binigyan ako ng ganyang pangalan pero di naman ako nagrereklamo noh. Mahal ko parents ko.

Mahal na mahal ko sila kaya nga ginagalingan ko studies ko para maging proud sila sakin. Simula Bata pa ko consistent honor student na ko.

Sabi kasi nila dapat priorities ko study ko.

Dahil mahal ko sila sinunod ko sila. Simula bata pa ko tinanim ko yan sa utak ko na studies first. Sabi ko pa sa Tatay ko na di ako magboboyfriend hanggang di ako nakakapagtapos ng pagaaral pero lahat ng sinabi ko kinain ko. Lahat ng pangako ko napako because of Paolo.

His name is Paolo Rodriguez.

He's my first love.

Actually he's not my type at all.

Di ko inaasahan na magugustuhan ko siya.

Di ko akalain na mahuhulog ako sakanya.

At first di naman kami close.

Wala naman akong pakialam noon sa mga lalaki.

Di ko sila kinakausap. Sinusungitan ko pa nga sila eh.

I'm not a man hater ah. Dont get me wrong.

Its just that Studies ang priority ko.

Simula bata ako wala akong crush.

Kaya akala ko nga na di na ko magkakagusto kahit kailan eh.

But He changed me.

Nakilala ko siya sa isang organization.

Its something para sa barangay namin.

Actually Nauna pa nga ako sumali dun sa organization eh.

After a year dun palang siya sumali.

Di ko siya pinapansin. Parang wala lang.

Saka I'm 1 year older than him.

nagkagf na siya at lahat lahat.

but one time naging close kami.

di ko alam kung pano, basta it all happens.

one time nalaman ko nalang sa sarili ko that i love him not jut a friend but as a man. pinilit ko itong itago . pinilit kong pigilan pero i just can't.

one time ulit he confessed to me that he likes me. im so happy that time halo halo yung nararamdaman ko. Until he courted me, magulo ako nun. masaya ako , gusto ko maging kami, pero natatakot ako na baka masaktan ako, natatakot ako na baka maghiwalay lang kami at maging strangers nalang na parang di namin nakilala ang isat isa . Natatakot akong mangyari yun. Natatakot rin ako sa parents ko because di pa ko pwede mag bf.

Pero mas malakas yung kagustuhan ko nun.

I take the risk.

Sinagot ko siya.

Tinago namin nag relasyon namin.

Naging masaya naman kami.

Now Im here in front of him hearing the mot painful line that i dont wanna here.

"Break na tayo Jeane" Paolo

"Pero paolo bakit? anong nagawa ko ? bakit?" Ako

gulung gulo ang utak ko. puro tanong kung bakit? nagkulang ba ko? di ba siya masaya sakin?

umiling lang siya and said

"Im Sorry, I need time and space. Bata pa tayo. Marami ka pang makikilala diyan." paolo

then he left me.

at nagsimula ng pumatak yung luhang kanina ko pa pinipigilan.

I dont know why? andami kong gusto malaman . bakit niya to ginawa?

ang sakit parang dinurog yung puso ko. pagod na pagod na ko. kakaiyak pero parang ayaw tumigil ng mga luha ko sa pagbagsak. tuloy tuloy lang ang mga patak nito habang naglakad ako pauwi. Pag dating ko ng bahay mugto ang mata ko. wala na akong pakialam kung makita pa ko ng mga magulang ko na ganito, nagdirediretso nalang ako sa kwarto. Ni lock ang pinto. Dun ko ibinuhos ang lahat. Pinagsusuntok ko ang unan. pinagbabato ang pwede kong mabato. hawak hawak ko yung bigay niya nung isang monthsarry namin. Yung rosary at bracelet na binigay niya sakin.

ang sakit sakit na parang wala ng katapusan. Mahal na mahal ko siya. Pinigilan ko ang sarili ko na mahulog sakanya ng sobrang lalim pero di ko nagawa at ngayon dumating na ang kinakatakutan ko ang maghiwalay kami.

>>>>>>>After 10 years

"Ma'am Jeane heres the paper na kailangan niyong pirmahan"

"lagay mo lang dyan, i just call you later pag napirmahan ko na. thank you . you can now go." ako

she's Kath my secretary.

Yep i have a secretry.

Kasi im now a famous fashion designer here in new york,

nakapagtayo na ko ng company at may branches yun sa ibat ibang lugar and dito sa new york yung main branch kaya im staying here.

Its been a long time.

its been 10 years.

I totally moved on.

yung 10 years na yun.

priority ko ang studies.

yes i have my friends, we hang out but i know my limitation na.

I dont entertain suitors although when i reach college pwede na kong mag bf. sabi ko nalang na may right time dyan. kasi yun ang narealize ko. na dapat hindi minamadali ang love. Bata pa ko nun. I was in just in high school. Masyado akong naexcite sa love kaya ayun nasaktan. but i learned from my mistakes. Because of it i became more stronger and braver and now i became succesful.

Ang balita ko kay Paolo may asawa na . But no hard feelings na .

Right now i accept suitors and theres one that i think i like too. Hes Carlo and i think seryoso naman siya sakin but ayoko munang madaliin. papahirapan ko muna siya, sabi nga pag may tiyaga may nilaga.

saka i learned in my past that...

TRUE LOVE CAN WAIT. You just have to wait for it and not look for it. It will come to the right time when love thinks your ready to love and be love :)

a/n: hi. sorry kung magulo. sorry kung mali mali . type lng po kasi ako ng type and no time to edit. thank you po sa pagbabasa . hope you enjoy it and learned something :)