"ว่าไงว่ะ...มึงทำอะไรหายถึงไปสุมหัวงมกันอยู่ตรงนั้น...."ผู้ใหญ่เดียวถามซำ้ขณะคนที่เผลอหลับไปบนเปลลืมตาพร้อมบิดขี้เกียจเบาๆ
"อ้าวตื่นแล้วเหรอ...ลุงเห็นหลับไปก็เลยไม่อยากปลุก...."ผู้ใหญ่เดียวละสายตาจากลูกชายมาทักพร้อมรอยยิ้มกว้าง
"ค่ะ...."นุชนารีพยักหน้ารับพร้อมยิ้มอายๆเธอคงเหนื่อยไปหน่อยเลยเผลอหลับไปไม่รู้ตัว
"เปล่าอะไรหายจ๊ะ...โกเขาแค่แปลกใจที่เห็นพรานล่า....อื้อ!!..."ไอ้จันทร์พูดไม่จบประโยคเมื่อมือยาวๆของลูกพี่เอื้อมมาปิดปากมันไว้
"ไม่มีอะไรนี่พ่อ...."ดำรงฤทธิ์ตอบตามองหญิงสาวที่ยึดที่มั่นเขาไว้ขณะอีกฝ่ายก็จ้องเขาเขม็งพอกัน
"ลูกชายลุงเองล่ะหนูแหนม...มันชื่อไอ้ดำ..."ผู้ใหญ่เดียวแนะนำยิ้มๆทำเป็นไม่รู้ว่าคู่นี้เคยเจอกันมาก่อนจนลูกชายแอบค้อนไม่ได้พ่อนะพ่อแนะนำยังกะเขาเป็นหมาเชียว
"ดำรงฤทธิ์พ่อ....หนูไม่ใช่หมานะ...."ดำรงฤทธิ์แก้
"เออ....มันชื่อดำรงฤทธิ์..."ผู้ใหญ่ยอมตามใจลูกชาย
"ค่ะ...."นุชนารีเอ่ยสั้นๆหน้าตาเรียบเฉยไม่บ่งบอกความรู้สึกทั้งที่แอบโทษตัวเองในใจก็น่าจะฉุกคิดได้ว่าลูกชายลุงผู้ใหญ่น่าจะเป็นไอ้บ้าลามกนี่
"เย็นมากแล้ว....หนูอยากขอตัวกลับก่อน..."นุชนารีเอ่ยออกมาเมื่อลุกขึ้นจากเปลยวนมองเลยเด็กชายและชายหนุ่มที่นั่งลงตรงที่นั่งริมระเบียง ดำรงฤทธิ์เม้มปากมองร่างสูงบางที่ตอนนี้อยู่ในชุดกางเกงขาก๊วยสีม่อฮ่อมกับเสื้อยืดสีขาวตัวโคร่งและถ้าจำไม่ผิดนั่นน่ะเสื้อผ้าเขาชัดๆแต่ยายเด็กไร้มารยาทนี่กลับมองเมินเขาไปราวกับเขาไร้ตัวตน
"เอาสิ....เดี่ยวลุงไปส่ง...."ผู้ใหญ่เดียวพยักหน้าเอ่ยตกลงก่อนชะงักเมื่อลูกชายลุกขึ้นอาสาแข็งขัน
"หนูไปส่งให้ก็ได้นะพ่อ...."
"เหรอ....ดีเหมือนกันนะ"ผู้ใหญ่พยักหน้าพอใจขณะคนจะถูกส่งทำหน้าลำบากใจ
BẠN ĐANG ĐỌC
"Lovely Giants" รักจากใจของนายยักษ์
Lãng mạnในยุคสมัยที่ข้าวยากหมากแพงเงินทองหายากแต่อยากจ่ายเยอะๆ เมื่อชีวิตก้าวเข้าสู่มุมอับเธอก็ต้องดิ้นรนและทำทุกวิถึทางเพื่อเอาตัวรอด ถึงขั้นขุดบ่อล่อเก้งก็ยอม...แต่จะทำอย่างไรเมื่อไอ้ที่ตกบ่อมาไม่ใช่เก้ง ตัวที่หมายแต่กลับเป็นหมีควายตัวเบอเร่อ...แล้วคราวน...
