Masaya ako sa pamilyang meron ako sa mga kaibigang meron ako . Wala na akong mahihiling pa .
Siguro kung meron man iyon ay yung makasama ko sila habang buhay pero hindi pwede dahil meron tayong hangganan .
Masaya ako hanggang sa unti-unti na lang akong dinidurog at kinukuha ang sayang meron ako . Dinudurog ang buong pagkatao ko .
Parang gugustuhin ko na lang na mamatay kaysa sa unti unting dinudurog ang buong PUSO KO .
Hindi ko alam kung hanggang kailan ang sakit .
Kung kakayanin ko pa ba ang sakit pero sabi nga nila LAHAT NG PAGHIHIRAP AY MAY KAPALIT NA KALIGAYAHAN .
