||လွမ်းရစ်တော့လေ ချစ်ဦးသက်ငယ်||

မောင့်အတွက် စံပယ်တစ်ပွင့်ဦး

ေတာင္ပံသံ တဖ်က္ဖ်က္ခတ္တတ္ေသာ ေလနတ္သားသည္ ဟိန္းေဟာက္တတ္ေသာ မိုးၿခိန္းသံအား ပံပိုးေနသည္။ ညသန္းေခါင္ယံသည္ အပ္က်သံပင္ မၾကားေအာင္ တိတ္ဆိတ္ေနသင့္ေသာ္လည္း ယခုတြင္ျဖင့္ အၿငိဳးႀကီးစြာ ရြာသြန္းေနေသာ မိုးနတ္မင္းေၾကာင့္ အက်ည္းတန္သလို ခံစားရသည္။ မုိးစက္ေတြထက္ ကၽြန္ေတာ္ ႏွင္းစက္ေတြကို ပိုခ်စ္သည္။ ညဘက္ေမေမၾကည့္တတ္ေသာ ကိုရီးယားဇာတ္လမ္းတြဲေတြ ထဲတြင္ျမင္ရေသာ ႏွင္းစက္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ပို သေဘာက်သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္လဲ ထိုသို႔ႏွင္းက်ေသာ ေနရာေတြရွိပါရက္ ဘာေၾကာင့္ ဒီလို အပူပိုင္း ပဲခူးတိုင္းကိုမွ ေမေမတို႔ ေရြးခ်ယ္ ေနထိုင္သလဲ ကၽြန္ေတာ္ သိခ်င္မိသည္။

ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္သည္ ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းသည္ဟု အရင့္အရင္က ကၽြန္ေတာ္ ထင္ဖူးသည္။ သို႔ေသာ္ မႏွစ္က ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္သည္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ငရဲနဲ႔ထိေတြ႕ေစသည္။ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါပင္ အိမ္သို႔လာမလည္တတ္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ သၽွင္းသည္ ေန႔တိုင္းဆိုသလိုပင္ အိမ္သို႔လာခဲ့သည္။ လာတိုင္းလဲ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေဆာ့ကစားသည္ထက္ ေမာင္နဲ႔ စကားေတြအမ်ားႀကီး ေျပာေနက်တာ မ်ားသည္။ ေမာင္သည္ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ သၽွင္းကို ပိုခင္သည္ဟု ခံစားေနရသည္။

ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ဆို ဂ်ီက်ဖို႔ေလာက္သာ တတ္ေသာ ေမာင္သည္ သၽွင္းနဲ႔ ဆိုလၽွင္ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ေသာ ပါးခ်ိဳင့္လွလွေလးေတြ ေပၚသည္အထိ ရယ္ျပံဳးေနတတ္သည္။ သူတို႔စကားဝိုင္းထဲလဲ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဝင္ခြင့္မရွိ။ အားလပ္သည္ႏွင့္ ဘတ္စကတ္ေဘာ ကစားျခင္းကိုသာ အာရံုစိုက္ရေသာ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေမာင္တို႔စကားဝိုင္းဘက္ကို ေယာင္လို႔ပင္ ေျခမခ်ရဲ။ ကိုကို ကလဲ ၁၀တန္း စာေမးပြဲႀကီးေျဖၿပီးသည္ႏွင့္ သူဝါသနာပါရာကို ႀကိဳးစားလုပ္ကိုင္မည့္သူ ျဖစ္သည္။ ေဖေဖ ႏွင့္ ေမေမသည္ သူတို႔ဘာျဖစ္ေစခ်င္တယ္ ဘာလုပ္ပါဟု မေျပာေသာ္လည္း ေက်ာင္းဆရာတစ္ေယာက္ေတာ့ ျဖစ္ေစခ်င္သည္ဟု ေမာင့္ေမေမနဲ႔ ေျပာေနသံကို ၾကားခဲ့ဖူးသည္။

ကိုကိုသည္ ဆရာတစ္ေယာက္ ဘယ္ေသာအခါမွ လုပ္ဖို႔ ေတြးမည့္သူ မဟုတ္ အဲ့ေတာ့ ေမေမ့အိမ္မက္ကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္ေပးမည့္သားမွာ ကၽြန္ေတာ္သာရွိသည္။ အထက္တန္းေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ပင္ ျဖစ္ေတာ့မွာ မလို႔ မိဘအတြက္လဲ ေတြးတတ္ေနေသာ အရြယ္သို႔ေရာက္ေခ်ေလၿပီ။ ထို႔အတူ ေမာင့္အေပၚကိုလဲ သံေယာဇဥ္ရစ္ႏြယ္မိေလၿပီ။