Benim için öl //Zeyker

Annem ve babam on sekizinci yaş günümden sadece bir ay sonra bir trafik kazasında hayatlarını kaybetmişlerdi.Onlar öldüğünden beri geçmişte yaşıyordum.Arkadaşlarımdan gelen maillerde her şeyin yolunda olduğunu söylemekten yorulmuştum ve en sonunda e posta adresimi iptal etmiştim.

Babannem yaz tatili için bizi İzmir'e çağırmıştı.Hava değişikliğinin iyi geleceğini düşünmüştü fakat ben aynı fikirde değildim.İstanbul ve İzmir arasında nasıl bir hava değişikliği olabilirdi ki?

Ablam olanları unutmaya çalışıyordu belkide yavaş yavaş unutuyordu.Sabahları sevgilisiyle beraber plaja gidiyor akşamları ise barlarda takılıyordu.

Bense evde takılıyordum.Her zaman!Ne bir arkadaş bulabilmiştim ne de sevgili.Elime kitabımı alıp sabahtan akşama kitap okuyordum.Kitaptaki karakterle aşk yaşıyordum ama sevgilim yoktu.Sevenim de yoktu.Oysa ablam için oğlanlar kuyruk oluyordu.

Ablam Melis'in yanına oturdum.Hep merak ettiğim bir soruyu sordum.

"Olanlardan sonra nasıl dans edebiliyorsun.Ben gülümsemeyi bile unuttum"

Ablam makyaj malzemelerini çantasına kaldırdıktan sonra bana dönüp yüzümü avcunun arasına aldı.

"Unutmaya çalışıyorum.Unutmamız gerek Zeynep"dedi.

"Üzülmenin sana hiç bir faydası yok"diye ekledi.

"Hiç arkadaşın yok.Dışarı adımını bile atmıyorsun.Bu şekilde unutabileceğini mi sanıyorsun"

Ablam güzeller güzeli bir kızdı.Ona hiç benzemiyordum.Melis'in havalı dümdüz saçları vardı benim saçlarım ise kıvır kıvırdı.Hiçbir şekle girmiyor, düzenli bir bakım istiyordu ve benim saçıma bakacak enerjim yoktu.

"Çok güzel bir kızsın"dedi ablam buklelerimin arasında ellerini dolaştırırken.

"Tabi,sen onu kapının önünde pervane olmuş erkeklere söyle"dedim

"Sürekli evde tıkılıp kalırsan kendine sevgili bulamazsın tabi.Dinle beni eğer tek bir dileğimi yerine getirirsen bir daha sürekli evde olduğun için başını erini yemeyeceğim"

"Tamam.Ne istiyorsun"diye sordum

"Yarın sabah bir kafeye gidip bir şeyler içmeni"

"Hepsi bu mu"diye sordum

"Evet"deyip ayağa kalktı."Unutma ölen sen değilsin.Annem ve babam öldü.Onlar senin yaşamanı isterdi"dedi odadan çıkarken.

****

Evden çıkacağım sırada babannemin sesini duydum.

"Nereye gidiyorsun fındığım?"diye sordu.Bana hep 'fındığım'derdi.Fındığı çok sevdiği için bana böyle hitap etmesi hoşuma gidiyordu.

"Dışarı çıkıcam"dediğimde gözleri neşeyle parladı.Ne kadar şaşkın olduğunu tahmin edebiliyordum.

"Aa ne güzel.Yanında poğaça da alsana.Yolda yersin"

"Yok babannecim sağol"dedim ve yanağına sulu bir öpücük kondurdum.

Babannem gerçekten çok tatlı bir kadındı fakat dedem biraz aksiydi.

Babannemin edebiyat öğretmeni olduğu okulda dedem müdürlük yapıyormuş.Dedem kısa sürede babanneme deli divane aşık olmuş ve onu sürekli eften püften sebepler için odasına çağırmış.Şimdi ise birbirlerinin yüzlerine baktıkları yok!

"Haydi git de İzmir azıcık güzel görsün"dediğinde kıkırdadım.Güzel kızların şehri İzmirde kıvır kıvır saçlarım ve hiç güzel olmayan vücudumla dikkat çekmeyeceğime emindim.

Kapıdan dışarı gün ışığına çıktığımda hemen şapkamı taktım.Parkın çevresinden dolanıp dedemin kafesinin önünde durdum.Buraya gitmek pek de iyi bir fikir sayılmazdı.Daha öncesinde her gittiğimde dedem beni dostlarıyla sohbet etmek zorunda bırakmıştı.

Gittiğim ikinci kafede içeri girer girmez yaşlı adamların şaşkın bakışlarıyla karşılaştım.Bunun üzerine başka bir kafeye gitmeye karar verdim.

Birkaç bina sonra kıpır kıpır bir kafeyle karşılaştım.Buraya ait olduğumu şimdiden hissediyordum.Bir masaya geçip şapkamı bıraktım.Garsonu çağırıp bir limonata istedim ve kitabımı okumaya başladım.

Garsonun "Bir limonata daha alır mısınız"sorusuyla bir saattir kitap okuduğumu fark ettim.

"Bir fincan çay alayım"dedim.

Gönülsüzce etrafa bakınırken çapraz masadan birinin gözlerini dikmiş bana baktğını fark etnem bir oldu.Ve gözlerimiz birbiriyle buluştuğunda

benim için dünya durdu!

Amy Plum'un Benim İçin Öl romanın Zeykere uyarlanmış versiyonudur.Emin değilim ama ilk paranormal Zeyker hikayesi olabilir^^

Sizce devam edeyim mi etsem okur musunuz?İsteyen olmasa devam etmem.