Her insanın Hayatında Olmuştur Dostlar. Ya da Her İnsan Yaşamıştır. Hani Hayatınız Normal Seyrinde Giderken Birden Bire Karşınıza Biri Çıkar. Ve O Rutin Hayatınız. Normal Seyrinde Giden Hayatınız Bir anda Başka Bir Anlam, Başka Bir boyut Kazanır.
Fakat Her İnsan Gibi İleriyi Göremediğimiz İçin, İlk başta bizi Çok mutlu eden O his Hayatımızı Cehenneme Çevirecektir. Bu er geç Oluyor Arkadaşlar kendimizi kandırmayalım.
benimki de şöyle; Gelin Başlıyoruz....
bundan tam 4 ay öncesiydi.
O zamanlarda Düzenli giden bir işim vardı . belli sebepler yüzünden o işimden ayrılmak zorunda kaldım.
neyse Sonra Bayram tatili için Afyona Gittim. Bu arada afyonluyum. :) bayram tatilini bitirdim ve geri döndüm. daha sonra kurban bayramınada çok az kalmıstı zaten istanbuldaydım 20 gün falan kaldım. o süre zarfında dijital ortamda çok takılırım. yine takılıyordum . sosyal medyada. biri çıktı karşıma . daha önce hiç görmemiştim. daha doğrusu aynı memlekettenmişiz ve ben tanımıyordum. biraz asosyal biriyim :). neyse .
daha sonra ben bunu 1 hafta falan takibe aldım. 1 hafta sonunda tüm cesaretimi toplayıp meaj attım. ama o cesareti bulmam 1 hafta sürdü.ama öylede böylede artık cesaretimin olduğu hissediyordum. sadece 1 mesaj attım. o da şuydu "Merhaba" :) evet evet 1 hafta sonunda sadece merhaba yazabilmiştim. ve beklemeye başladım 1 saat 5 saat 1 gün derken bi türlü cevap yazmıyordu. bende bi sebebi vardır. konuşmak istemiyordur diye ikinci mesajı atmadım. tam 3 gün sonra bir mesaj geldi telefona açtım bi baktım ne göreyim gelen mesajın sahibi oydu. merhaba dedi falan. bende; "3 önce yazmıştım ama siz cevap yazmayınca üstelemek istemedim" dedim. bana mesajımı görmediğini söyledi. gerçektende görmemişti. neyse ufak bir tanışma faslından tam 2 hafta sonra biraz daha sık konusuyorduk. fakat bir problem vardı. sadece geceleri konuşabiliiyorduk onun dışında giremiyordu. bir gün sebebini sordum. oda; "geceleri işe gidiyorum", sabah geliyorum yorgun olduğumdan gündüzleri uyuyorum dedi. ben ise "neden bu yaşta çalışıyorsun hemde gece" dedim. oda ailesinin durumu olmadığını ve çalışmak zorunda olduğunu söyledi. üzülmüştüm. çünkü ona karşı birşeyler hissetmiştim ve onun bu yaşta üstelik gece işe gitmesine dayanamıyordum. "zor olmuyor mu" diye sorduğumda; "zor ama çalışmak zorundayım babama destek olmak için" dedi. bu davranışı beni ona daha çok bağlamıştı.
bir kaç gün sonra saat : 01:00 de mesaj attım oda cevap yazdı.
yine işe gidiyordu. ve ona şunu söyledim; "bu işte çalışmak zorundamısın farklı bir iş bulamazmısın" dedim. çünkü onun o saatte çalışması -o bilmiyordu ama- " beni çok üzüyordu. neden üzülüyordum en ufak bir fikrim yoktu. yani ona bilmeden bağlanmıştım.
günler geçiyordu. ben her zaman aynı saatte mesaj atıyordum. o ise cevap yazıyordu. bana geçmişi hakkında birşeyler anlatıyordu. aynı şekilde bende.. bir ortak noktamız vardı. o da ; hayal kırıklığı.
evet kader bizi aynı hayal kırıklıklarında birleştirmişti. onun eskiden kalan acılarını unutması için onu teselli ediyordum. oysa kendimde açılan yaraları tam olarak kapatmamışken...
ama onu mutlu görmek benide mutlu ediyordu. ona mesaj yazmaya başlamadan önce Allah'a dua ederdim . çünkü onu kırmak istemiyordum. söyleyeceğim en ufak bir yanlış söz onu çok üzebilirdi.
ilk başlarda hiçbir sorun yoktu. daha sonra kurban bayramı geldi biz tekrar afyona gittik. tabi o da ..
az çok tanımıştım onu artık öyle iyi biliyordum ki her gün saat 1 veya 2 ye geldiğinde ona iyi geceler derdim oda cevap verirdi. konuşurduk tam saat 4 e kadar. sonra "artık uyuyayım mı uykum geldi" derdi. bende saat çok geç olmuş. uyuyalım derdim.. böyle böyle alıştım ona. birgün yine gece uyuyacaktı. dedim ki "Sabah sana günaydın mesajı atabilirmiyim." dedim.
hiç abartmıyorum o an ki kalp atışımı duyabiliyordum. acaba kızacak mı ne diyecek diye.
neyse ki kızmadı. atabilirsin dedi. zaten saat 4 civarıydı 6 ya kadar mesajı yazdım. sonra 2-3 saat uyuyup 8 de mesajı yolladım. yazdığım mesaj çok hosuna gitmişti.. öyle ki onu mutlu etmiştim. ve bu öyle bir histi ki içim içime sığmıyordu. artık benim için hayatın bir anlamı vardı. çünkü o vardı.
sonra izmire gitti. tabi biz yine iletişim halindeyiz. 1 hafta geçti. afyona geleceğini söyledi. çok sevinmiştim. ama bir yandan da korkuyordum ilk kez görecektim onu. afyona geldiği gün onunla son kez konusuyorduk. çünkü telefonu çekmeyecekti 2 hafta kalcaktı ben ise hafta onla konuşamayacaktım. 1 gün sonra mesaj attığımda cevap vermediği zaman anladım ki artık afyondaydı. yaklasık 1 hafta haber alamadım ondan haber alamadıkça daha falza yazıyordum. ilklerde aklıma gelmemişti bende bir hatam yüzümden benle konuşmuyor sanmıştım. bana bir gün cevap yazdı ben öyle mutlu oldum ki. dedi ki; "kendi kendine konuşmuşsun., telefonum çekmediği için cevap veremeyeceğimi söylemiştim" dedi. ben ise " özür dilerim cevap vermeyince öyle saçma sapan konuştum" dedim. o da "saçmalama bana karşı hiçbir hatan yok dedi."
içim rahatlamıştı. ama o kadar şeyi yazdığım içinde çok utanmıştım. ama çok sevince böyle oluyor.
sonra 1 hafta geçti. kavga ettik özel bir nedenden ötürü. ve o günden sonra hiç konusmadık ben bitmiştim artık hayatın bir anlamı kalmamıştı. her gün "güneşim" dediğim insan artık yoktu.
onu kaybetmiştim.. baya bi konuşmadı benle. sonra istanbula dönme vakti gelmişti.
tesadüf ya onlarda o gün dönüyorlarmış istanbul ' a . ilk kez konuştuk işte o hatamdan sonra.
ama o da kısa sürdü. en son 1 ay önce mesaj attığımda cevap yazmadı. herşeyi anlattım defalarca özür diledim. ama faydası yoktu o artık gitmişti. tam 1.5 ay geçti. yine mesaj attım geçenlerde maalesef cevap vermedi. " daha 2 ay önce sabaha kadar konuştuğum insanı kaybetmiştim.
dünya benim için yaşanmaz bir hal almıştı.
artık değil aynı şehirde aynı ülkede olmak bile kötü hissetiriyordu.
ama gidemezdim ailem tüm hayatım buradaydı. gitmedim. sadece sessizce takip ettim belki zamanla düzelir dedim. gelir dedim..
ne birşey düzeldi ne de o geldi. o gittiğinden beri benim güneşim Hiç Doğmadı..
ama bir gün geleceğinden hiç şüphem yok. ölene dek bekleyeceğim....
arkadaşlar birini seviyorsanız ne olur kıymetini bilin kaybedince inanın bir çaresi yok. zamanınızı iyi değerlendirin geçen zamanın telafisi yok. şimdi onu çok özlüyorum. ama biliyorum ki gelmeyecek . ne kadar sevsemde susmayı öğrenmek zorundayım.
onu görünce başımı eğip yürümek zorunda kalmayı bi ben bilirim. birini seviyorsanız ne olur bırakmayın. sevgi öyle hafife alıncak bir şey değil.
insan elindekilerin değerini onları kaybedince anlar. onun değeri bende bambaşkaydı hala bir umut besliyorum içimde. belki yıllar sonra karşıma çıkar diye..
Hem sevmek görmek değildir ki. İnsan Görmeden de sevebilir. ve ben bunu başarmak istiyorum tüm herşeye rağmen onu sevmekten asla vazgeçmeyeceğim. çünkü biliyorum ki insan "yenilince değil. vazgeçince kaybeder". Vazgeçmeyin hala hayattayken sevin sevdiğiniz varsa ona sevdiğinizi söyleyin. unutmayın yarın çok geç olabilir.
belki herşey yarım kalmış olabilir ama içimde hep umudum var. Allah'a her gece dua ediyorum geri dönsün diye. her ne olursa olsun onu bekleyeceğim..
geceniz güzel olsun...
