#ฟิคนี้แต่งตั้งแต่Kingsman1นะฮับ
ก่อนการทดสอบครั้งสุดท้ายในการคัดเลือก"แลนสล็อต"คนใหม่ของคิงส์แมน มีเวลา24ชม.ให้ผู้ทดสอบกลับไปใช้เวลาส่วนตัวนอกพื้นที่ แบบไม่มีกล้องและสัญญาณติดตามตัว
แฮรี่เลือกที่จะพาเอ็กซี่กลับบ้าน
เอ่อ..ไม่ใช่แบบในหนังพริตตี้วูแมนหรอกนะ
เขาแค่คิดว่าการทดสอบสุดท้ายจะลงเอยที่อยู่หรือไป ยังไงเจ้าเด็กเอ็กซี่นี่ก็น่าจะได้อะไรกลับไปบ้าง
หมายถึงเรื่องกิริยามารยาทแบบฉบับสุภาพบุรุษ ที่ดูแม้เมอร์ลินจะพยายามพร่ำสอน เจ้าเด็กนี่ก็ไม่รับเข้าหัวซักอย่าง
เด็กดื้อแบบนี้ควรที่เขาจะต้องอบรมสั่งสอนเองซะบ้าง แม้เวลาจะไม่มากนักก็ตาม
แล้วเวลาก็ผ่านไปครึ่งวันกับการคุยแต่เรื่องภารกิจเก่าๆให้เจ้าหนูเอ็กซี่ฟัง
เวรล่ะ
"อย่างน้อยเธอต้องเรียนรู้วิธีชงมาร์ตินี่กับมารยาทการกินเอาไว้บ้าง"
แฮรี่เกริ่นนำ
เด็กหนุ่มยิ้มกว้าง แล้วทรุดตัวลงไปนั่งคุกเข่ากับพื้นพลางทำท่าเหมือนหมารออาหาร
"โฮ่ง"
ไอ้ เด็ก บ้า
แฮรี่อยากจะคว้าร่มมาฟาดซักผัวะ แต่คงเสียเวลาต้องมารักษาแผลให้มันซะอีก
"ไปชงมาร์ตินี่...จำไว้ว่าใช้ยิน คนสิบวินา---"
ก่อนจะกล่าวจบเอ็กซี่ก็ก้าวไปที่บาร์แล้วคว้าขวดเหล้าและมิกเซอร์มาชงกุกกักๆ
สงสัยว่าจะเคยชงมาแล้ว แฮรี่นั่งรอไม่นาน มาร์ตินี่เย็นเฉียบในแก้วทรงสูงก็มาวางตรงหน้า พร้อมมะกอกหนึ่งลูก ดูดีทีเดียว
เขายกมันขึ้นดื่ม
แล้วก็พ่นพรวดออกมา
"เอ็กซี่! มาร์ตินี่บ้านไหนใส่เหล้าเยอะขนาดนี้ ไปทำมาใหม่!"
......
จนกระทั่งมาร์ตินี่แก้วที่หก รสชาติถึงพอกินได้
และแฮรี่เริ่มมึนเล็กน้อย แต่เจ้าเด็กเอ็กซี่ยังยิ้มเหมือนไม่รู้ร้อนรู้หนาว
"เอาล่ะ..งั้นต่อไปที่มารยาทบนโต๊ะอาหารกับเรื่องการกิน"
ชายสูงวัยกว่ายันตัวลุกขึ้น เพิ่งรู้ว่าตัวเองดื่มไปมากกว่าที่คิดจนเซไปเล็กน้อย
เด็กหนุ่มเดินเข้ามาช่วยยันตัวไว้ เหลือบมองเวลาที่ปาไปครึ่งค่อนคืน
"สงสัยไอ้นั่นเอาไว้พรุ่งนี้แทนละ นอนดึกมากไม่ดีถ้าเธอจะต้องทดสอบพรุ่งนี้"
ก็พูดไปงั้น จริงๆแฮรี่มึนซะจนเดินเซ จะมาเสียมาดเอาคืนนี้คงไม่ดี
"ชุดนอนเธอคงต้องใช้ของฉันก่อน อยู่ในตู้นั้น..วันนี้ราตรีสวัสดิ์แค่นี้"
เขาพยายามผละออกจากอีกฝ่ายที่จากแค่พยุงแรกๆเริ่มกลายเป็นโอบเอวไปได้ แถมยังยิ้มแป้นแบบไม่ยี่หระกับสายตาแฮรี่ที่จ้องเขม็ง
"คุณจะสอนการกินให้ผมไม่ใช่เหรอ?"
แววตายิ้มพราย เอ็กซี่ขยับเข้าไปใกล้อีกนิดจนได้กลิ่นมาร์ตินี่ที่ริมฝีปากอีกฝ่าย
"อีกอย่างผมก็มีเวลากับคุณแค่คืนนี้ซะด้วย"
ส่วนผสมชงเข้มเกินไปนั่นจงใจใช่รึเปล่า
แฮรี่พึมพำ จะบ่นก็แพ้สายตาลูกหมาอ้อนนั่นจนเผลอทาบริมฝีปากกลับไป
รวมทั้งไม่ได้ฟาดกลับตอนที่มือเอ็กซี่เริ่มไล้เรื่อยลงไปตามหน้าขา
เด็กเวรเอ๊ย....
......
สุดท้ายก็ต้องสอนกันไปจนไม่ได้นอน
