ตั้งแต่วันที่พ่อจากไป พร้อมสิ่งดีๆที่ค่อยๆเลือนหายไปจากชีวิตของเด็กชายแกรี่ "เอ็กซี่" อันวิน
ทุกครั้งที่ผู้ชายโหดร้ายที่แม่บังคับให้เขาเรียกว่า"พ่อ"เดินเข้ามา
ทุกครั้งที่มือหยาบกร้านนั้นสัมผัสตัวเขา ทั้งฉุดกระชาก ทุบตี หรือมากกว่า
เด็กน้อยจะกุมมือรอบจี้ห้อยคอทรงกลมนั่น
หลับตาแน่น..ในใจท่องประโยคหนึ่งราวกับร่ายคาถา
"oxford not brogues "
สุภาพบุรุษผู้หนึ่งที่ทิ้งจี้กับประโยคนี้ไว้ให้หากเอ็กซี่มีปัญหา
"oxford not brogues...oxford not ... please..."
เด็กน้อยท่องมันซ้ำๆ กัดฟัน ร้องเรียกหา
แต่คนคนนั้นก็ไม่เคยมา
ปาฏิหาริย์ไม่เคยปรากฎ
จนกระทั่งวันนี้
คำที่เขาแทบจะลืมเลือนและเลิกนึกถึงมันไปแล้ว
เหมือนๆกับความเชื่อว่าซานตาคลอสมีจริงนั่นล่ะ
"oxford not brogues "
ประโยคงี่เง่าที่เขาไม่เคยเข้าใจความหมายของมัน ดูน่าขันที่ยังจำมันได้อยู่
......
คราวนี้ปาฏิหาริย์กลับมายืนตรงอยู่หน้าเขา..หลังจาก17ปีที่คาถาไม่เคยได้ผล
"ให้พาไปส่งบ้านไหม..เอ็กซี่"
สุภาพบุรุษในชุดสูทกล่าวทักเขาหลังจากใช้เวทย์กลใดไม่รู้พาเขาพ้นจากการถูกจับกุมออกมาได้
ชายหนุ่มยิ้ม คิดอย่างขบขันแกมเสียดสีว่าผู้วิเศษ(หรือนางฟ้าทูนหัว)คงทำให้ปาฏิหาริย์นั้นเกิดได้แค่หนึ่งครั้งเท่านั้น
17ปีที่ผ่านมา คำขอร้องของเขาจึงไม่ได้รับการตอบรับแม้ต้องการแค่ไหนก็ตาม
..........
ยิ่งในตอนนี้ที่เขากำลังจ้องมองหน้าจอคอมพิวเตอร์ที่สัญญาณภาพเพิ่งขาดหายไป
ปาฏิหาริย์ที่แม้จะท่องประโยคนั้นเป็นล้านครั้งก็คงไม่สามารถทำให้เกิดขึ้นมาได้
ปาฏิหาริย์ที่จะทำให้ภาพที่เห็นตรงหน้า
และกระสุนปืนที่ยิงมาที่แฮรี่ไม่ได้เป็นความจริง
...........
เป็นอีกครั้งที่คำร้องขอของเขาไม่ได้รับการตอบรับ
