Biz... Sonsuzluğa açılan perdenin ilk gösterimi gibiyiz. Belki yeryüzündeki kum taneleri kadar başkayız diğerlerinden. Ama imkansızız... Ve bu imkansızlık, daha da büyümesini sağlıyor sevginin...
Biz... Ay ve yıldızlar gibiyiz, yan yanayız. Etrafımızı saran karanlık bizi mükemmel yapan. Şimdi demelisin: "Eğer yıldızlarla ay gibiysek, yıldızların aya göz kırptığından haberin var mı?"
Ve ben de sormalıyım sana; "Peki, yıldızlar aya göz kırptığında, ay karanlıktan çıkmış mı?"
Ve sen anlatmalısın bana Ay ve Güneş'in hikayesini. Biz Ay ve Güneşiz demelisin, ama şimdi ben anlatacağım.
Ay, Yıldızlar ona her an göz kırpsa bile yalnızlığının içinde dahi tek başınaymış. Biliyormuş ki yıldızların her bir hareketi samimiyetten uzakmış. Ve onlara aldanmaması gerektiğinin farkındaymış. Farklı olan o olsa da, diğerleri onun için başkaymış. Ve aradan yıllar, belki asırlar geçmiş. O gün gelip çatmış, Ay artık yalnızlığını milyonlarca yıldızın arasından dahi hissediyormuş. Kendinin de bir yıldız olduğunu bilmeden... Ve Güneşi görmüş, o gün tutulmuş ay. İnsanoğlu buna Güneş Tutulması demiş lakin asıl tutulan Aymış...
Ay anlamış, yıldızlara kanmaması gerekirken şimdi onların en büyüğüne benliğini kaptırdığını... Ve Ay, artık yıllar boyu o günü beklemiş. Aydınlığını alıp insanoğlunu o karanlık gecede aydınlatırken dahi Güneş'inin sevdasını kullanıyormuş. Ay'ın aydınlığı güneşmiş. O olmadan bir hiçken, nasıl geceyi aydınlatan o olabilirmiş?
Sen... Aydınlığımı aldığım Güneşsin demek... İnsanları aydınlatma sebebim, gecenin esas kahramanısın. Demek hem gündüzü hem geceyi kendine bağlayacak kadar sonsuzsun Aya... Demek iliklerime kadar sonsuzsun bana...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Serseriye Mektuplar 🌷
General Fiction"Sen bir çıkmaz sokaksın lâkin, bendeki tüm sokaklar sana çıkıyor." * "Konu sen olduğunda, üzerleri karalanmış harfler dahi ışık oluyor bana." * "Öyleyse gelmelisin, ruhun için. Kahramanı olmalıyız ruhlarımızın... Öyleyse gülmelisin, ruhum için...
