Prawdziwa historia czerwonego kapturka

II

No i nadszedł ten czas, gdy musisz podjąć ważną decyzję... które buty założyć na tę trudną i długą podróż?  Oczywiście, że te ładniejsze! No heloł! A jak w parku, ciemnym i ogromnym, przez który muszę przejść będzie czekał jakiś gwałciciel? Muszę się dobrze prezentować. Wzięłam więc swą piękną dupke podniosłam z fotela, wzięłam reklamówkę z biedronki z kilogramem cytryn (bo były na promocji), chlebem, serem, szynką, margaryną, makaronem, sosem do spaghetti w saszetce, mięsem mielonym, ćwiarką z kurczaka, rolką papieru toaletowego i paczką tych dobtych cukierków karmelowych z płynnym, czekoladowym nadzieniem. Ej, jak mama to wszystko tam upchnęła? Mi zawsze jak idę do sklepu to brakuje miejsca w siatce. Jak jej się to udało! Czy ona jest czarownicą? Hmmm.. muszę to rozważyć. Tak czy inaczej czas iść, bo rodzice już zerkają na mnie z niecierpliwością, kiedy pójdę. Ja już nawet nie będę wnikać dlaczego chcą się mnie pozbyc z domu. Ale cóż... pomińmy ten temat. A więc, wyszłam z domu i ruszyłam przed siebie. Za mną podążał jakiś upośledzony zajączek. Może obstawia że w siatce mam marchewę, a to się sierściuch zdziwi. Ale co ja mu się będę tłumaczyć?  Szłam przed siebie, w sttonę parku. Gdybym wiedziała co mnie tam czeka, poszłabym dookoła, ale skąd mogłam to wiedzieć? To życie, nie film,  nikt mi nie sprzeda zakończenia...