Let's Play My Game

🌹👑Κεφάλαιο 33🌹👑

Περπατησα με γρηγορο ρυθμό, μεχρι το σπιτι, σκεπτομενη τον Αλεξη για αλλη μια φορα.Αραγε τι να ήταν αυτό που ήθελε να μου πει? Τα λογια του εχουν χαραχτει στο μυαλο μου! Τοσο γλυκα και πραγματικα σαν να τα εννοουσε, σαν να ελεγε την αληθεια. Λες όντως να τα πίστευε όλα αυτά που μου είπε ? Δεν νομιζω, αυτος ειναι ο Αλεξης και εγω η Αναστασια, τελειως διαφορετικη κοσμοι και οι δυο κουβαλαμε διαφορετικα βιώματα . Αν ημασταν στην φυσικη θα ελκομασταν, αλλα η ζωη δεν ειναι φυσικη...

-Αναστασια, ακουσα την φωνη της Αννας και ενιωσα δυο χερια να με σφηγκουν μεσα τους, λες και φοβοντουσαν.

-Αννα,συγγνωμη που δεν σου ειπα τιποτα, απλως...αρχισα να λεω, αλλα τα πρωτα δακρυα εκαναν την εμφάνιση τους.

-Καλυτερα να παμε μεσα, γιατι κανει κρυο και θα μας πιασουν τα κλαματα χωρις φαγητο, γελασε μεσα απο τα δακρυα της και μπήκαμε μεσα στο σπιτι μου.

Η Αννα στεκόταν μπροστα απο την τηλεοραση με ενα μαυρο τζιν και με μια γκρι πλεκτη πλουζα, ενω τα μαλλια τη επεφταν αχτένιστα στον ωμο, της κανοντας τα ματια της να φαίνονται πιο έντονα κόκκινα απο το κλαμα. Ακομα και τοτε ηταν ομορφη ομως, σαν μια λυπημενη νεράιδα που ηρθε για να σπειρει χρωμα σε εναν αχρωμο κοσμο, ασχέτως την ψυχολογικη της κατασταση.

-Αναστασια, συγγνωμη που εκανα έτσι πριν ήταν μεγάλη βλακεία η συμπεριφορά μου αυτή , είσαι σαν την αδελφή που δεν εχω και σε αγαπάω πάρα πολύ.

-Και εγώ σε αγαπάω πάρα πολύ Άννα, αλλά ο Μάνος θέλει να εκδικηθεί τον αδελφο σου και είμαι ο άσσος στο μανίκι του Εγώ.

-Το ξέρω, μου τα είπε όλα ο Πάνος για τον Αλέξη και εσένα και για τον Μάνο, δεν θα σε αφήσω μόνη σου, με αγκαλιασε

-Είσαι η καλύτερη φίλη που θα μπορούσε να είχε κανείς και με στενοχωρεί πολύ που έγινα εγώ η αιτία να κλαις.ειλικρινά δεν το ήθελα,αλλά ντρεπόμουν τόσο πολυ. Φαντάσου στην αρχή δεν μπορούσα ουτε στον ίδιο μου τον εαυτό να το παραδεκτώ

-Σςς φτάνει δεν χρειάζεται να πούμε άλλα.Μονο πως δεν θα επιτρέψουμε ποτέ κανέναν να ξανα μπει ανάμεσα μας και να δημιουργήσει σκοτεινα σημεια.Υποσχεση?και ετεινε το χερι της

-Υπόσχεση!Και δώσαμε τα χέρια.

-Θες να δούμε καμία ταινία? Ρωτησε ενώ πήγαινε στην κουζίνα για νερό.

-Ρε, είναι αργά και αύριο έχουμε σχολείο, είπα λυπημένα

-Καλά φυτό μου, καληνύχτα, είπε και έκλεισε την πόρτα πίσω της χαμογελώντας.