Hayat ipliği

Sır

"Ne demeye çalışıyorsun?" diye sordum Lucy ye. Aniden başını olumsuz anlamda salladı.

"B-bunu söylemesi gereken ben değilim." dedi mahçup bir şekilde.

Oflayıp pes edercesine ellerimi kaldırdım.

Baya yorgundum ve ısrarla uğraşamazdım.

Lucy parmaklarına bakmaya devam etti. Bir ara yüzüme bakıp ağzını araladı ama hemen sonra parmaklarına bakmaya geri döndü.

"Bir şey mi söyleyeceksin?" diye sordum. Lucy'nin kıvranmaları sıkıcı gelmişti.

"Şey... Tekrar uyuşturucu almışsın." dedi kolumu göstererek.

Lanet okuyup kolumu saklamaya çalıştım ama çoktan görmüştü yapabileceğim bir şey yoktu.

Doğruyu mu söylesem yoksa yeni bir yalana mı başvursam bilemedim.

Ama uzun bir süreden sonra ailem kadar yakın olabilen biriydi Lucy.

Her konuda bana dürüst davranmıştı... Hatta ona deli diyeceğimi bilmesine rağmen gücünü açıklamıştı

Bunlara karşılık, Lucy'ye yalan söylemek haksızlık olurdu.

İç çekip anlatmaya koyuldum.

"En başından anlatayım." dedim anlatmaya başlarken.

"Annem doğumumda hayatını kaybetmiş. O sıralar henüz 6 yaşlarında olan abim, annemi benim öldürdüğüme inanmış, o günden beri beni katil etmişti.

Babam biraz daha uysaldı... Gece gündüz işte çalışıyor, bizimle neredeyse hiç görüşmüyordu. Zeref, ortaokula başladığında uyuşturucu ile tanıştı. Her gün anlam veremediğim iğneyi koluna batırıyor ve rahatlamış görünüyordu. O zamanlar uyuşturucunun rahatlatıcı bir şey olduğuna inanmıştım." diye açıkladım.

Lucy sessiz bir şekilde karşımda duruyor, anlattıklarımı dinlemeye odaklanıyordu.

İç çekip önümdeki fincanı elime aldım. Neredeyse buz kesmiş kahveyi içerken dahi Lucy sessizliğini korudu.

Boş fincanı masanın üzerine koyarken konuşmaya devam ettim.

"Babam bir gün yorgun ve sinirli bir şekilde işten dönmüştü. Hemen uyuyacağını söyleyip yatağına gitmişti. Tabi ben çocuk aklımla endişelenmiş ve babam için yapabileceğim bir şey aramaya başlamıştım.

O sırada masanın çekmecesindeki uyuşturucuya aklım gitti. O zaman aynen şöyle düşünüyordum. "Rahatlatıcı iğne! Babam iyileşecek, zeref gibi gülümseyecek." oysaki uyuşturucunun bir doz seviyesi olduğunu bilmiyordum...

Babam yüksek dozdan kriz geçirmiş ve abim eve gelene kadar çoktan ölmüştü bile." diye bitirdim.

Lucy ye baktığımda endişeli bir ifadeyle beni izlemekte olduğunu gördüm. Ne de olsa herkes kendi babasını öldürmezdi değil mi?

"Zeref, o olaylardan sonra benden iyice nefret etti. Olaya poliste el atınca babamı uyuşturucu bağımlısı ilan ettiler ve Zerefin uyuşturucu kullandığı kimsenin aklına gelmedi."

"Zeref yasal olarak bana bakmaya başladıktan sonra işler daha da kötüleşti. Artık tüm uyuşturucuları ilk önce bende deniyordu sonra kendinde...

Bir gün zerefi neredeyse ölürken bulduğumda bu oyun sona erdi... Zeref kaçakcılıktan hapse girerken ben yetimhaneye gittim. Şimdi ise bunların intikamını almaya döndü ve ben... Sana da zarar vermesini engellemek istedim." dedim.

Titreyen ellerime baktım. Gerçekten korktuğum bir şeydi... Ben herşeyimi kaybetmiştim. Lucy'yi ve zerefi de kaybedemezdim. Onlar benim tek ailemdi...

Aniden boynumda hissettiğim sıcaklık ve baskı ile Lucy'ye baktım.

Bana sarılmıştı, hafif hıçkırık sesi eşliğinde konuştu.

"Seni yargıladığım için üzgünüm." dedi.

"Bana acıman için anlatmadım Lucy sadece belaya bulaşmanı istemiyorum." dedim.

Sarılmayı kesip yüzünü yüzüme yaklaştırdı.

"Sen olmadan da bela beni buluyordu." dedi.

"Normal olmamana şaşmamalı. Yaşadıkların normal değilmiş..." dedi hüzünle.

"Şey luce... Yanılıyorsam düzelt ama, şuan senin beni teselli etmen gerekiyordu ama iki dakika da bana hem anormal hem de bela dedin..." diye söylendim.

Gülümseyip gözlerini sildi.

"Sadece sevdiklerime hakaret ederim." dedi.

Ha iyi o zaman, sürekli hakaret et dur bana...

"Bende sadece sevdiklerimi evden kovarım." dedim alayla. Başımı yediğim yumrukla ofladım.

"Hala onun için sinirliyim." dedi kaşlarını çatarak. Gülümseyip elimde olmadan dudağına yapıştım.

Hayat hikayemi ilk kez birine anlatmıştım. Şuan karşımda benim için en önemli kişi duruyordu.

Gerçekten sevdiğim biri.