12 augustus 2016
Vandaag was een spannende dag, de eerste schooldag van de middelbare school.
Iedereen die daar was zag er leuk uit en wist hoe alles moest...
behalve ik, ik was alleen.
Ik vroeg waar ik moest zijn aan een vrij klijn jongetje: "euhm.. mag ik wat vragen?" zij ik ongemakkelijk.
hij draaide zich om en zij "WOW WAT IS DIT??"
Ik schrok me dood en zij bibberig "ik wou vragen of jij wist waar ik heen moet"
Hij zij dat hij het niet wist en dat hij niet met me wou praten "ik hou niet van brugpiepers" zij hij...
Uit eindelijk heb ik het gevonden, de mentor: meneer Rouwerda zij dat ik gouw moest gaan zitten, iedereen in de klas had iemand die ze kende, behalve ik, iedereen zat met iemand samen, behalve ik..
Meneer Rouwerda zij dat we onze agenda moesten pakken met een pen.🖊
"Morgen gaan we op pad" begon hij, alleen die zin maakte me al bang.
"Morgen gaan we op pad, namelijk naar het bos"
Ik wil niet dacht ik bij mezelf.
"Morgen om drie uur verzamelen we hier, maar denk er om wel in twee tallen!"
Die laatste zin in twee tallen het dwaalt de hele tijd door mn hoofd.
Maar terug naar school.
Iedereen begint met elkaar te smoezen en te communiceren.
Binnen een paar tellen heeft iedereen een tweetal, behalve ik...
"Tot morgen roept iedereen" iedereen loopt weg.
Ik wil ook weg gaan maar dan roept iemand me.
"JULIA!!" Ik schrik me dood en draai me om.
Daar staat die kleine jongen van vanochtend voor me neus met een knal rood boos gezicht.😡
Ik vraag met een angstige stem "hoe weet jij mijn naam?"
Hij zegt dat hij dat aan meneer Rouwerda had gevraagd, en dat hij spijt had van vanochtend.
Nu snap ik nog steeds niet waarom hij zo'n vuurrood hooft heeft maar oke.
Eenmaal thuis vertelde ik mijn verhaal aan m'n moeder en barstte ik in huilen uit😭..
Dat laatste had ik beter niet kunnen doen, mijn moeder werd boos en zij dat ik me aanstelde en dat dit nog maar de eerste dag was.
Ik ben snikkend naar m'n kamer gegaan heb wat gegeten en tja nu ben ik in mijn dag boek aan het schrijven. Als ik dit over een tijdje lees is het natuurlijk niet nu meer maar dat maakt niet uit, Ik schrijf dit tenslotte voor mezelf.
13 augustus 2016
Vandaag gingen we naar het bos een groot succes natuurlijk.. niet dus.
Ik kwam op school aan, alleen, meneer Rouwerda vroeg met wie ik samen was en ik zij: "met niemand..." opeens werd hij boos, ik snapte er niks van, kan ik er wat aan doen dat we een oneven getal hebben??
Hij riep door de klas: "JULIA IS ALLEEN! BIJ WIE MAG ZE IN HET GROEPJE???"
het bleef stil niemand reageerde...
Ik moest dus alleen mee in het bos🙁🌳
We gingen met de fiets naar het bos, je raad het al...twee bij twee.🚲
Ik fietste alleen achteraan en op een gegeven moment kwamen er twee stoere jongens naast me fietsen: Joep en Mart.
Ik vroeg: "wat willen jullie van me"
Waar op zij reageerden "DIT" en ze trapten me van mn fiets.
Iedereen lachte, waar meneer Rouwerda op reageerde "wat is er grappig"
Kim zij: "ow niks hoor marijn vertelde een mop"
Iedereen fietste verder en ik laag daar op de grond.
Ik heb allemaal schrammen blauwe plekken en een gebroken arm.
Een voorbijganger heeft me geholpen en me naar huis gebracht.
Mijn moeder was verdrietig en zij sorry van gister: "Ik had je meteen moeten geloven dan was dit misschien niet gebeurt."
Ik zij dat het niet haar schuld was maar dat ik het wel jammer vond dat ze me niet meteen geloofde.
Ze snapte het en beloofde iets leuks met me te gaan doen nadat we in het zieken huis zijn geweest.
Dus op naar het ziekenhuis🏥
Daar werd dus verteld dat ik een gebroken arm had.
In de tijd dat m'n arm werd gegipst is mijn moeder gebeld door meneer Rouwerda.
Hij geloofde het verhaal niet en wou in gesprek met mijn moeder en ik zelf.😐
