โฮซอกนั่งมองแทฮยองที่นั่งเหม่อจนจิตหายไปไม่รู้ถึงไหนต่อไหนแล้ว เขาถอนหายใจออกมาบางทีเขาอาจจะติดโรคถอนหายใจนี้มาจากคนข้างๆก็ได้ แล้วถ้าขืนปล่อยอีกคนเป็นแบบนี้ต่อไปล่ะก็ อาการหนักแน่ๆ
"เลิกเป็นแบบนี้ได้แล้วแทฮยอง...."
"......"
"ถ้านายยังเป็นแบบนี้แล้วนายจะเอาเวลาไหนไปนั่งคิด ว่าจะแก้ไขเรื่องปัญหาหนี้พ่อนายได้ยังไง? เอางี้! ฉันจะไปหางานทำแล้วเอาเงินมาให้นาย"
แทฮยองหันขวับมามองโฮซอกแล้วเอ่ยขึ้น
"ไม่ได้นะ!!"
"ทำไมจะไม่ได้!! นายเป็นเพื่อนฉันนะ หยุดปฏิเสทความช่วยเหลือจากฉันได้แล้ว ฉันทนไม่ได้ถ้าเห็นเพื่อนตัวเองหมดอาลัยตายอยากแบบนี้ ถ้านายยังจะปฏิเสทฉันอยู่อีกล่ะก็ !! ฉันจะเลิกยุ่งนายเพื่อตัดความสงสารที่ฉันมีต่อนายให้หมด.....และฉันพูดจริง!!"
โฮซอกยื่นคำขาดคำพูดของเขาในวันนี้มันทำให้แทฮยองรู้สึกว่าถ้าเขาปฏิเสทเพื่อนคนนี้อีก เขาอาจจะเสียคนดีๆแบบโฮซอกไปจริงๆแน่ แววตาของแทฮยองสั่นไหวอย่างเห็นได้ชัด เขามองโฮซอกนิ่งก่อนจะเอ่ยว่า
"ฉันไม่อยากเสียเพื่อนแบบนายไปหรอก..แต่..ฉันเกรงใจนาย ฉันไม่อยากรบกวนนาย นายก็รู้หนิโฮซอก"
โฮซอกถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยๆ
"ฉันเบื่อประโยคนี้ของนายมากเลยรู้ไหมแทฮยอง! นายกับฉันเป็นเพื่อนกันมากี่ปี? แล้วตลอดเวลาที่เราเป็นเพื่อนกันมา เวลานายมีปัญหาอะไร นายมักจะปฏิเสทฉัน...ที่จะช่วยเหลือตลอด"
"....."
"เลิกทำแบบนั้นได้แล้วแทฮยอง! ให้ฉันได้ช่วยอะไรนายบ้าง สักนิดก็ยังดี"
แทฮยองเม้มปากด้วยความลังเล เขารู้ว่าโฮซอกพยายามที่จะช่วยเหลือเขามาตลอด แต่ก็โดนเขาปฏิเสททุกครั้งไป และตอนนี้หากโฮซอกยื่นคำขาดว่าจะไม่ยุ่งกับเขาถ้าหากเขาปฏิเสทอีก คนอย่างโฮซอกเล่นเป็นเล่นจริงเป็นจริง แทฮยองรู้ข้อนี้ดี
ESTÁS LEYENDO
OS/SF - Kookv or Vkook
Fanficรวมฟิคเรื่องสั้น เน้นกุกวีเป็นหลัก แล้วแต่อารมณ์จะแต่ง #ฝากด้วยนะคะ
