Sweet Disaster

Τα αγόρια, μετά!

Ο καιρός ήταν δροσερός ο ήλιος όμως έλαμπε ακάθεκτος πάνω στον ουρανό.

Άλλη μια φορά επανάληψη του αορίστου β' στο μυαλό μου και άλλη μια φορά ένα κύμα δροσιάς χτυπάει τα μακριά κόκκινα μαλλιά μου.(να σημειωθεί το φυσικό κόκκινο εε)

Και άλλος ενα πελάτης κάθεται σε ενα από τα τραπέζια που βλέπουν στη θάλασσα.

Απτόητοι αυτοί οι τουρίστες, έχει μπει Οκτώβρης και ακόμα είναι εδώ.

Η ταβέρνα είναι του μπαμπά και της μαμάς μου, κοντά στη θάλασσα, ένα από τα πολυσυζητημένα μέρη που πλησιάζουν καθε καλοκαίρι εκατοντάδες τουρίστες.

Φέτος, για πρώτη φορά, θα δουλέψει και το χειμώνα.

Αλλά αφού εγω θα διαβάζω για τις πανελλαδικές και δεν θα προλαβαίνω να σερβίρω, ψάχνουμε κάποιον άλλον.

Αλλο ενα κύμα δροσιάς χτυπάει τα μαλλιά μου, άλλη μια επανάληψη του αορίστου β'.

Και το κινητό μου χτυπάει.

Ούτε το σύμπαν δεν θέλει να διαβάσω!

-Έλα Μυρτώ! Πες μου οτι δεν διαβάζεις παλι;; Και πες μου οτι θα έρθεις μαζί μας το βράδυ;;

Τα γενέθλια του Νίκου. Το ειχα ξεχάσει τελείως!

-Εμμ..

-ΈΛΑ ΤΩΡΑ ΔΕΝ ΥΠΆΡΧΕΙ ΕΜ

-Εντάξει Σοφία.. θα έρθω.

Λες και έχω αλλη επιλογή. Κανείς δεν μπορεί να πει οχι στη Σοφία. Απλά θα ερχόταν και θα με έπαιρνε με το ζόρι αν δεν πήγαινα.

-ΤΈΛΕΙΑ ΕΊΣΑΙ ΤΈΛΕΙΑ ΘΑ ΕΡΘΩ 8 ΣΠΊΤΙ ΣΟΥ ΝΑ ΕΤΟΙΜΑΣΤΟΎΜΕ, ΦΙΛΆΚΙΑ

Εντάξει, δεν θα σας πω ψέματα, δεν είμαι ο άνθρωπος που μου αρέσει να βγαίνω τακτικά.

Μια στο τόσο, και αυτό, για χάρη της Σοφίας.

Είναι η μοναδική κολλητή μου από το νηπιαγωγείο. Ναι, καλα είδατε, νηπιαγωγείο. Οι γονείς μας είναι φίλοι.

Εντάξει έχω κι άλλες παρέες, αλλά εκείνη είναι η κολλητή μου. Με αγαπάει, με βοηθάει, με ακούει, με βγάζει από το comfort zone μου. Είμαι πολύ βαρετός άνθρωπος.

Κοιμάμαι, διαβάζω, κοιμάμαι, κλπ.

Εντάξει, και το καλοκαίρι δούλευα, σε μια καφετέρια.

Τώρα θα μου πείτε, γιατί δεν δούλευες στην ταβέρνα των γονιών σου;

Γιατί ο μπαμπάς μου λέει ότι μόνο αν βγω έξω, να παω κάπου αλλού, θα κατάλαβω πως βγαίνει το μεροκάματο.