2017. Ondertussen ben ik 17 jaar. Nog maar één jaar te gaan. Dan ben ik weg, dan ben ik eindelijk hier weg. Zeven jaar lang is mijn leven verspild. Zeven jaar heb ik opgesloten gezeten. Opgesloten met anderen, anderen net zoals ik, maar toch niet helemaal net zoals ik. Iedereen heeft zijn eigen verhaal. We zijn allemaal anders. Het enige wat wij gemeen hebben, is dat we alleen zijn. Compleet alleen op de wereld. Niemand die om ons geeft en niemand die er voor ons is.
Sommigen hebben mazzel. Niet allemaal zitten we hier totdat de tijd om is. Sommigen krijgen een kans om te ontsnappen. Hoe jonger je bent, des te groter is je kans. In mijn eerste jaar had ik een kans. Deze pakte alleen niet goed uit en binnen de kortste keren zat ik weer hier.
Dat was mijn enigste kans ooit. Tot op de dag van vandaag heb ik er nog geen spijt van. Ik ben niet zoals iedereen. Ergens bijhoren is niet voor mij weg gelegd. Alleen zijn, eenzaamheid. Alleen zijn is het veiligste van alles. Mensen doen je pijn. Mensen geven alleen om zichzelf. Iemand anders is niet belangrijk. De pijn van een ander is niet jouw pijn. Dus waarom zou het je wat uitmaken? Zolang als je zelf maar niet met pijn zat.
Iedereen wordt geleid door pijn. Iedereen wil zo pijnloos mogelijk leven. Ten koste van alles, van alles en iedereen. Als je zelf maar geen pijn hebt. Daar gaat het om.
~
Mijn naam is Ayame.
Ik leef niet.
Ik overleef.
~
JE LEEST
Next to Earth - Ayame || Onder constructie
FantasyOnder constructie: 22/03/2020 'Sometimes you can't see what is right in front of you, But that doesn't mean it isn't there.' ~Balor _______________ Farantin, de planeet van legendes, mythes en mysteries. Ayame, de overlever, de Aardling. Ongewenst...
