Next to Earth - Ayame || Onder constructie

6. Ayame - Kluvorn

Met moeite wist ik mijn ogen open te krijgen. Licht stroomde door het raam naar binnen, en het leek erop alsof het al ergens ver in de middag was. De deken van me afschuivend, wist ik overeind te komen. Mijn spieren protesteerden niet langer meer, maar ze voelden nog wel erg moe aan. Ik strekte me een kort uit, nadat ik was opgestaan, om de ergste slaap eruit te krijgen. Zodra ik dit had gedaan, voelde ik een bekende aanwezigheid mijn geest binnenkomen. "Goedemiddag Ayame!" Klonk het opgewekt. Al werd de nadruk wel gelegd op de 'middag' "Sorry Tero. Het was niet mijn bedoeling om zo lang te slapen." "Neem het jezelf niet kwalijk Ayame. Je had je rust echt nodig. Farantin beïnvloed je nog steeds en je lichaam moet er nog aan wennen. Dat had ik me moeten realiseren." Tero klonk verontschuldigend en verdween eventjes uit mijn gedachten. Zelf was ik ondertussen naar het raam gelopen. Uitkijkend over de binnenplaats, waar ik een aantal Farantianen zag die net op hun paard stegen. Ze waren flink bewapend en hadden een flinke voorraad proviand mee. Ik vroeg me af waar ze naar toe gingen. "Vandaag gaan we wat passendere spullen voor je kopen Ayame. We hebben nog wel eventjes voordat het weer donker wordt. Dus laten we meteen aan de slag gaan." Opgewekt spoorde de Eenhoorn me tot beweging aan. "Vergeet je mantel niet!" Riep hij nog, al had ik die al omgedaan. Ik draaide me weg van het raam en gespte als laatste nog het zwaard om mijn middel. Waarna ik me richting de deur begaf en deze van het slot draaide. Buiten op de gang was het nog steeds redelijk donker. De olielampen verlichtten de gang nog steeds, aangezien er geen raam in de buurt scheen te zijn. De koperen sleutel in het slot stekend, draaide ik deze op slot en begaf me daarna in de richting van de trap. Daarnaar beneden gaand om de gelagkamer weer te betreden.

In de gelagkamer was er gelukkig bijna niemand. Dit was het tijd van de dag dat eigenlijk iedereen bezig was. De dikke Farantiaan stond wel achter de bar en hij leek bezig te zijn met opruimen. Waarschijnlijk bereidde hij zich voor op de aankomende avond. Snel vroeg ik om een stuk brood met een plak kaas, en zodra ik deze had, liep ik al kauwend de herberg uit. Dezelfde deur nemend als gisteravond, kwam ik weer uit op de binnenplaats. De groep met Farantianen was inmiddels weg en ook de hulpen waren weer bezig met hun normale werk. Ze bogen naar me zodra ik voorbijliep. Terug knikkend vervolgde ik mijn weg naar de stallen. Daar aangekomen liet ik mijn blik glijden door de ruimte. De stallen waren ruim, en licht scheen door ramen die hoog in het dak zaten. Ook hingen er enkele lampen bij de ingang, beveiligd zodat ze niet voor brand zouden kunnen zorgen. Er waren twee gangen. Elke gang had zo'n veertien stallen. "Tero, waar ben je?" Het zou alleen nog maar meer tijd kosten als ik de Eenhoorn moest gaan zoeken. De stallen hadden namelijk alleen maar tralies aan de voorkant, ik kon niet vanaf de zijkant zien wat voor paard er in de stal stond. "Ik sta in de rechtergang, ergens in het midden." Antwoordde Tero. Meteen liep ik naar rechts, om daar de gang in te slaan. De gehele stal was erg schoon. Er lag geen enkele strootje op de grond. De stallen blonken stuk voor stuk en ook de paarden die ik voorbij zag komen, zagen er goed verzorgd uit. "Mevrouw!" Klonk het achter me. inwendig schrok ik. Ik draaide me om. Achter me stond een stalhulp. Hij boog naar me toen ik me had omgedraaid. "Zal ik uw paard gereedmaken?" "Graag." Beantwoorde ik zijn vraag en binnen de kortste keren was hij verdwenen om Tero zijn tuigage tevoorschijn te toveren. Sneller dan ik voor mogelijk had gehouden, kwam de stalhulp aanlopen met Tero. Het tweetal volgend, liep ik weer de binnenplaats op. Waar de stalhulp me eerbiedig de teugels aanbood om me op te laten stijgen. "Komt u nog terug vandaag?" Vroeg hij toen ik eenmaal zat. "Ja ik zal vanavond terugkomen." De stalhulp boog nogmaals en liep achteruit. Tero zette zich in beweging en we stapten onder de poort door, de binnenplaats af. "Ze zijn helemaal weg van me." Klonk het trots. Met mijn ogen rollend negeerde ik de Eenhoorn en richtte mijn blik op de omgeving. "Waar gaan we naartoe?" "Zoals ik zei, we gaan winkelen!" Was het antwoord. Ik zuchtte. Winkelen was nou niet echt mijn ding. Je had mensen die je dan alleen maar lastig bleven vallen en je vragen bleven stellen. Daar was ik nou niet bepaald een ster in. Nogmaals zuchtte ik en probeerde mijn gedachten af te leiden. "Het komt wel goed Ayame! Gewoon doen wat ik zeg, dan overleef je het wel." Tero klonk geruststellend, terwijl we doorliepen.