ทุกคนเคยคิดไหม ว่าทำไมเพศชายถึงตกเป็นเบี้ยล่างของเพศหญิง เพศชายนั้นต้องเสียสละและปกป้องเพศหญิง
ผู้ที่ไม่ทำตามกฏนี้จะถูกตราหน้าว่าเป็นหน้าตัวเมีย
ผู้ชายนั้นมีเพียง1ใน3จากประชากรทั้งหมดบนโลก ในสังคมที่เต็มไปด้วยผู้หญิงพลุกพล่านแต่ผู้ชายบางตานี้กลับปฏิบัติกับคนส่วนน้อยอย่างไม่เท่าเทียม
เดิมทีตั้งแต่สมัยเก่า ผู้หญิงนั้นเป็นเหมือนดอกไม้ที่อ่อนแอถ้าอยู่ในมือผู้ที่ทะนุถนอมก็จะงดงาม แต่ถ้าอยู่ในมือผู้ที่เลวทรามก็จะบอบช้ำป่นปี้ ผู้ชายนั้รมีสิทธิเหนือกว่าผู้หญิงโดยสิ้นเชิงจึงทำให้มีผู้ไม่พอใจและพยายามทำให้ทั้งสองเพศสมดุลกัน มีสิทธิเท่าเทียมกัน แต่สุดท้ายก็ถูกคัดค้านไป
ทุกอย่างก็ได้เปลี่ยนไป เมื่อมีผู้หญิงขึ้นปกครองประเทศคนแรก ควีนอลิซเบธที่1 การให้เกียร์ติผู้หญิงนั้นเริ่มหลังจากที่มีการจัดตั้งศูนย์คุ้มคลองเด็กและสตรีที่ คำว่า'เลดี้เฟิร์ส' นั้นเริ่มแพร่หลาย ซึ่งอาจจะดูดีถ้าออกมาจากปากของผู้ชายที่เต็มใจ แต่ถ้าออกมาจากปากของผู้หญิงนั้นมันชั่งเหมือนคำดูถูก จนผู้หญิงรุ่นใหม่เริ่มจะเข้าใจผิดๆ และเริ่มใช้ในการข่มเหงผู้ชาย
โลกนั้นได้พัฒนาขึ้นทุกวัน ข่าวสารโซเชียลต่างๆนานาก็เล่นกัน แต่ถึงกระนั้นจิตใจของมนุษกลับตกต่ำลง โลกโซเชียลถูกใช้เป็นที่ประนามผู้ที่แหกกฏหมู่ เป็นสิ่งที่ใช้ลงโทษหรือตัดสินชีวิตคน
ในที่สุด ยุคที่ผู้หญิงเป็นใหญ่ก็เริ่มขึ้น...
"อา...เพราะงี้ไงฉันถึงเกลียดมนุษย์" ผมพูดเบาๆพลางก้มหน้ายกของที่เหล่าคุณหญิง(?)ที่กำลังเชิดหน้าชูตาซื้อของโดยไม่เหลียวมองผู้ที่ถือของอยู่ข้างหลัง
"ทั้งที่อยู่ในยุคที่มีหุ่นขนของแล้วแท้ๆแต่กลับใช้แรงงานมนุษย์ ตกต่ำจริงๆ" ผมพร่ำบ่นเรื่อยเปื่อยเพื่อฆ่าเวลาและหวังว่าเรื่องทุกอย่างมันจะจบเร็วขึ้น
ในยุคแห่งเทคโนโลยี มีอุปกรณ์ใหม่ๆมากมายที่ผลิตออกมาเพื่อตอบสนองความต้องการของมนุษย์จนแทบไม่ต้องออกแรงในแต่ละวันความหิว ความอดอยากได้หมดไปจากโลก อุสาหกรรมหุ่นยนต์รุ่งเรือง และมีหุ่นมาแทนที่บุคคลใช้แรงงานในองกรณ์แทบทุกคน พวกเขามีหน้าที่แค่บังคับมัน ตั้งโปรแกรมให้ทำซ้ำอย่างง่ายและรอรับเงินเดือนเท่านั้น แม้แต่คนชั้นล่างก็เริ่มมีเวลาว่างมากขึ้น รายได้เองก็เพิ่มขึ้นเช่นกัน
ไม่เพียงแค่ด้านแรงงานในองกรณ์เท่านั้น แม้แต่งานซับซ้อนที่ต้องอาศัยความชำนาญอย่างการสร้างบ้าน รึงานง่ายๆอย่างช่วยถือของหรือเป็นยานพาหนะขนาดเล็กเองก็มีเกลื่อนกลาดทั่วไป
แต่ผมกลับต้องมาแบกของให้คนพวกนี้ เพราะค่านิยมแปลกๆของคนในสมัยนี้ คือ ผู้ชายทุกคนต้องเสียสละให้แก่ผู้หญิง ไม่มีบทลงโทษตายตัวของผู้ไม่ทำตาม แต่ส่วนใหญ่จะถูกสังคมประนามเนื่องจากฝ่ายหญิงจะอัดคลิปลงโลกโซเชียลให้ตัวเองดูน่าสงสาร
"เน่!! แกเดินเร็วๆหน่อยสิ ใช้ไม่ได้จริงๆ ให้ผู้หญิงแบบพวกชั้นรอแกคนเดียวได้ยังไงกัน ห๊า!!?" ผู้หญิงที่ดูจะปากจัดที่สุดในกลุ่มบ่นผมที่กำลังเดินต้วมเตี้ยมเนื่องจากน้ำหนักของนั้นน่าจะมีน้ำหนักเกิน2เท่าของตัวผม ถุงส่วนใหญ่จะถูกบันจุเป็นเสื้อผ้า แต่น้ำหนักส่วนใหญ่นั้นอยู่ในไม่กี่ถุงที่ซื้อมาเป็นอันดับแรก ดัมเบลเหล็กไงล่ะ ดัมเบลเหล็กนับ10ชิ้นที่กำลังห้อยคอผมอยู่นั่นมันแทบจะกดผมลงกับพื้นเลยให้ตายเถอะ รวมทั้งร่างกายผอมแห้งที่ไม่ได้ออกกำลังกายเลย ออกจากบ้านมาซื้อของเป็นครั้งคราวเท่านั้น
ความเจ็บปวดที่ต้นคอนั้นเริ่มแล่นพล่านไปทั้งร่างกาย ถึงอย่างนั้นก็พยายามกัดฟันและเดินต่อไป
ผู้หญิงในกลุ่มส่วนใหญ่ใช้อะไรบางอย่างทาผิวให้ดูเป็นสีแทน ไม่สิ มีเหมือนช็อกโกแลตเลยล่ะ แล้วใส่ลิปสติกสีขาว แต่งแต้มเปลือกตาและเสื้อผ้าที่ดูท่าทางหนักๆนั่นด้วยสีฉูดฉาด มีแค่คยเดียวที่ต่างจากคนอื่น เด็กสาวผมบลอนซ์ยาวดูสมส่วน ผิวขาวเนียน ใบหน้ามนดูน่ารัก ใส่ชุดวันพีชมีจีบระบายสีขาวล้วน แต่ดวงตากลมโตทำหน้าเหยเกราวกับกำลังจะร้องไห้เมื่อเธอมองมาที่ผม
"หะ..ให้ฉันช่วยไหมคะ? ดูท่าทางคุณจะไม่ไหวเอานะ" เธอพูดพลางน้ำตาคลอเบ้า ราวกับสงสารสัตว์ที่กำลังถูกทารุณกรรมก็ไม่ปาน
"อลิสจะไปช่วยมันทำไมเล่า! อีกเดี๋ยวก็ไปคิดเงินแล้ว รีบไปได้แล้ว"
"ช่ายๆ รีบไปเถอะ"
เมื่อสิ้นเสียงของคนพวกนั้น อยู่ๆทุกอย่างก็มืดดับไป
"กระดูกคอเลื่อนหรอ!!?"
"อะไรกัน ทั้งที่กระดูกคอเลื่อนทำไมถึงยังเดินได้จนเส้นประสาทขาดออกจากกันล่ะ!?" น้ำเสียงประหลายใจปนตกใจนั้นดังลั่น แต่ที่ผมได้ยินนั้นช่างแผ่วเบา ผมรู้สึกว่ากำลังนอนบนเตียงแข็งๆที่ไหนซักแห่ง ขยับร่างกายไม่ได้เลย แม้กระทั่งจะลืมตาก็ยังไม่สามารถทำได้
เราคงใกล้ตายแล้วสินะ... อาาา ชั่งเป็นชีวิตที่น่าเบื่อจริงๆ
ตี๊ด... ตี๊ด... ตี๊ด...
ตี๊ด... ตี๊ด....
ตี๊ด......
ตี๊ดดดดดดดดดดดด
"หายเจ็บแล้วแฮะ เกิดอะไรขึ้นน่ะ?" เปลือกตาหนักอึ้งนั้นไม่สามารถเปิดขึ้นมาได้ ความเจ็บปวดทั้งหมดในร่างกายก็ค่อยๆจางหายไปราวกับกลิ่นควัน
ทันไดนั้น
"เน่!! แกเดินเร็วๆหน่อยสิ ใช้ไม่ได้จริงๆ ให้ผู้หญิงแบบพวกชั้นรอแกคนเดียวได้ยังไงกัน ห๊า!!?"
เอ๊ะ? นี่มันอะไรกัน? เราตายไปแล้วไม่ใช่หรอ...?
"อึก!" ความรู้สึกเจ็บแปลบกลางอกนั้นทำให้ผมล้มลงคุกเข่าและทิ้งทุกอย่างลงกับพื้นพลางกุมมือไว้ที่อก
"ป...เป็นอะไรไหมคะ!?" อลิสที่มองผมด้วยความเป็นห่วงตั้งแต่แรกก็รีบวิ่งมาประคองทันทีราวกับรอโอกาสนี้อยู่
"นี่ฉันตายไปแล้วหรอ?" ความหวาดกลัวปนกับความยินดีที่น่าขนลุกไปทั้งร่าง ตัวสั่นเทิ้มไปด้วยความรู้สึกต่างๆนานาที่ไม่สามารถบรรยายได้ 'ความตาย' มันรู้สึกแบบนี้เองสินะ?
"เอ่อ...คือว่า เป็นอะไรไหมคะ ไปหาหมอก่อนไหม?" คนที่สั่นดูท่าจะไม่มีแค่ผม มือที่จับบนใหล่ผมเองก็กำลังสั่นพอๆกัน
ผมลุกขึ้นแล้วรีบ้ดินออกไปจากที่แห่งนั้นทันทีโดยมีเสียงตะโกน ไล่มาจากข้างหลัง
"ฮะๆ...ฮะๆๆ ชักจะเริ่มสนุกแล้วสิ... ฮะฮะฮะฮะฮ่า!!"
เสียงของผมได้ยินก้องไปทั่วทุกสารทิศ ดีใจราวกับเด็กที่ได้ของเล่นชิ้นใหม่ ไม่สิ...ดีใจราวกับได้ชีวิตใหม่ต่างหากล่ะ!!
