Saat gecenin biri, sabahın beşi demiyor,
Aklımdan çıkmıyorsun.
Beyaz duvara değil, gözlerine açıyorum sabahı.
Bir çırpıda söndürüyorum geceyi.
Üstelik penceremde biriktiriyorum;
Yaralı kırlangıçları, yarım kalan papatyaları...
Her gece misafiri oluyorsun düşlerimin.
Geldin mi gitmek bilmiyorsun üstelik.
Hani kısa oluyordu yaralı kalbin ziyareti?
Ama bak!
Önce saatler geçti, yıllar..
Derken asırlar...
Bilmiyorum kaç kez ölüp dirildi nefesim.
Kim bilir ömrümün kaçıncı devrindeyim.
Sen hala burda mısın?
Kaç satır yazdım haberin var mı?
Her satırda kaç ömür yazdım?
Öyle pişman bakacağına gözlerime,
Arkanı dön ve git.
Misafir olma düşlerime,
Sabahlarım esir olmasın ellerine.
Haydi durma, git.
Hakkın yok öyle pişman bakmaya.
Yola çıkmadan
Bana emanet bıraktığın ihaneti al koynuna,
Giderken yoldaşın olsun.
Sıkı sıkı sarıl ona.
Çok büyük ahım var;
Ömrün boyunca mutlu olma.
29.10.2016
09:38
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Ankanın Küllerinden
PoesíaKırılmış, yarım kalmış bir kalbin hikayesi bu. Unutulmuş bir kalp. Bir yanı hep eksik. Gözleri, elleri hep yalnız. Sahip olduğu tek şey AŞK..
