Your Beloved Murderer

C H A P T E R E I G H T

Amanda's POV

It took a while before he got out of my room. He's in the dirty kitchen, preparing my soup. Pinipigilan ko siya, kanina pa. Talagang pinaglalaban niya na gusto niya akong ipagluto. Parang awang-awa siya saakin, at gustong-gusto niyang tumulong. I don't know, who or what made him do things like this. He oftenly doesn't give a fuck.

"Liam, bakit mo ba ginagawa saakin ito? Ha?"

Napatingin siya saakin, then smiled. "Wag kang maarte, di ka maganda"

Oh? Putangina mo

Gustong gusto kong isigaw sa mukha niya ang mga 'yan, at medyo napupuno na 'ko sa kahayupan niya. Di ko talaga minsan kinakaya ang ugali ni Liam, minsan sweet, madalas cold.

Kaya iniiwan eh.

"Oo nga pala, di ako sasama bukas sa date na sinasabi ng emcee kanina." Ang sabi ko, which made him to stop.

"Hey, hindi pwede. Sasama tayo, tsaka may sasabihin lang akong importante" Banggit niya saakin, hindi na ako nakaangal dahil gusto ko ring malaman ang importanteng sasabihin niya saakin.

Binigay niya saakin ang niluto niyang soup at inayos ang kaniyang sarili, "Aalis na ako, kailangan kong bumalik sa venue para asikasuhin ang iba pang guests."

Tumango-tango ako, "Okay. Ingat ka."

"Likewise, goodnight Claire. Get well soon" Saka niya sinara ang pintuan ng room ko.

Hay salamat, I'm in peace!

Naisip ko na lamang. Tinikman ko ang niluto niyang soup para saakin, napangiti na lang ako. Masarap ang pagkakaluto niya, tamang-tama lang ang lasa. Hindi siya masyadong malabnaw, hindi masyadong malapot. Ngayon ko lang nalaman na marunong at masarap siyang magluto, which made me smile once more.

Bumalik ako sa kitchen ko, at nakita ko ang tuxedo niya na naka-sampay sa upuan doon, nalimutan niya. Lumabas ako para tingnan kung maaabutan ko pa siya sa baba. Malakad ang ulan, halos wala akong makita, malamig ang simoy ng hangin, pinilit kong tingnan kung nandoon pa ang kotse niya pero di ko ito makita. Siguro nga, naakalis na siya.

Umakyat ako sa room ako, at isa lang ang napansin ko. Isang white rose na iniwan sa harap ng pinto ko.

'Get well soon, Claire'

Ang nakalagay sa papel na nakasabit sa tangkay ng white rose. Gusto kong sabihin na si Sir Liam ang nagbigay nito saakin, pero ayoko. Ayokong mag-assume. Sino ba ako para bigyan niya nito? Boss ko siya, siya ang manager. At ako?

Isa lamang akong hamak na trabahador niya sa Coffee shop niya.

Nilagay ko ang white rose na iyon sa isang paso at napaupo na lamang ako sa kama ko, nang maramdaman kong mag-vibrate ang cellphone ko. It's Clark.

"Amanda? Kamusta na? Sorry di ako nakasali sa event kanina, nandito kasi ako sa province namin.."

"Ayos lang, ano ka ba? Hey, bakit ka ba absent kanina sa trabaho? Alam mo bang--"

"Miss mo ko 'no? Amanda naman."

"Lolo mo. Nasanay lang ako na lagi mo kong kinukulit sa shop."

"So, miss mo nga ako?"

"Clark naman kasi eh!"

"I'm just having fun with you. Anyways, tinatawag na ako ng Tiya ko. May gagawin lang kaming importante."

"Oh, okay. Papasok ka na ba bukas sa shop?"

"Of course, bakit naman hindi? Edi hindi na natuloy ang plano namin."