Nie pozwól mi zniknąć - Leondre Devries

Rozdział 10

Ten rozdział dedykujemy przekochanej osobie @kanakoxxx

Kiedyś
Od jakieś czasu cały czas gadałam z Jaedenem. Był jakiś inny. Nie był jak reszta chłopaków, pewny siebie czy chamski. Był wrażliwy, troskliwy, zabawny... idealny.
Do tego to jego jąkanie. To jest najsłodsze na swiecie.
Mieliśmy akurat lekcje biologii. Siedziałam i czekałam na dzwonek, kiedy Jaeden powiedział:
- Zoe, mogę zadać ci pytanie?
- Mhm... mam się bać? - odpowiedziałam.
- Czemu nigdy nic nie jesz?
Zamarłam.
Na szczęście uratował mnie dzwonek. Szybko wyszłam z klasy i udałam się do łazienki. Weszłam do kabiny i zwymiotowałam do toalety. Czułam się okropnie, ale tak musi być. Wyjęłam centymetr z torby i zmierzyłam biodra. 91. Kurna! A tak pracowałam! „Ty gruba świnio" - pomyślałam. Mimowolnie zaczęłam płakać.
Nie wiem ile wiedziałam w kabinie, gdy nagle ktoś zapukał do drzwi.
- Zajęte! - krzyknęłam, choć brzmiało to bardziej jak pisk.
- Zoe, o-otwórz, p-p-proszę...
Jaeden.
Co
On
Tu
Robi?

Nie odpowiedziałam. Zapanowała niezręczna cisza. Słychać było tylko nasze serca.
- Przepraszam jeśli zabolało cie moje pytanie, J-ja nap-prawde... Nie wiem...
Nie wytrzymałam.
Otworzyłam drzwi i rzuciłam się mu w ramiona. Staliśmy tak dobre pare minut, ja łkająca w jego bluzę, on głaszczący moje włosy. Odwróciłam się do niego i...
I wtedy stało się to.
Nieważne, że trwało pare sekund, i tak było najlepszym momentem w moim życiu.
Jaeden podniósł mój podbródek i pocałował. Nie protestowałam. Kiedy się od siebie odkleiliśmy powiedział:
- Wow, T-to było..
- Wspaniałe. - powiedziałam.
Oszołomieni wróciliśmy do klasy.

Teraz
W kinie było cudownie. Może poza jedną rzeczą. Przypomniało mi to, jak bardzo kocham Jaedena. I to boli.
Wracaliśmy już z kina. Było już po 20, ale było dosyć ciepło jak na wrzesień.

- Zoe.... m-muszę ci coś powiedzieć ...- powiedział nagle Jaeden.
- Tak?
- B-bo widzisz... Muszę wyjechać..

I jak wam się podoba? Maraton niedługo 🐿🥀