HAYALLER GERÇEKLEŞTİRMEK İÇİNDİR
Türü: Macera/Romantik
Tanıtım:
"Sevgili Ailem;
Son beş aydır kendimi sizden somutlayıp bodrumda tek başıma oturduğumun farkındayım. Açıkçası beni normale döndürmek için çok uğraştınız. Psikologlara götürdünüz, antidepresanlar denedik. Ama işe yaramıyor ki bu sizin birbirinizi aldatmanız ve kavga etmenizle alakalı değil. Bu dünyayla alakalı. Okuyup yirmi yıl sonra robot bir memur gibi çalışıp devletin benim için belirlediği saatlerde haftasonu tatilimi yaparak evlenip çocuklarıma bakabilirdim. Ama bu bana o kadar saçma geliyor ki. California'ya kaçmayı düşündüm ama oraya kaçan bir arkadaşım yabancıların zehirlemesiyle öldü.
Şuan sahip olmayı istediğim şey iki diploma ya da ev değil, ama size anlatamadım. Şuan Fransa'da küçük bir maaş alarak bir ressamın çırağı olmak isterdim. Çünkü mesela annem hep şarkıcı olmak istemesine rağmen şuan eczacı ve kafasındaki güvenli çatının altında her gece uyurken istediği hayatın bundan farklı olduğuna adım gibi eminim. Dile getirince reddetmesine rağmen öyle. Beni anlamıyorsunuz ya da anlamaya çalışmıyorsunuz bile. Tek yaptığınız kavga etmek. O yüzden gidiyorum ve nereye gideceğimden inanın benim bile haberim yok. Geri dönersem ve bir gün beni tekrar kabul edebilecek kadar olgunlaştığınızda size gelmekten mutluluk duyarım. Sadece o zamana kadar üzülmeden kalın. Gidiyorum çünkü bence hayaller gerçekleştirmek içindir.
Sevgiler.
Ve bazen hayaller gerçekleşmez.
Kızınız;
Isabel Adams.
Yazdığım mektubu katlayıp görebilecekleri bir yere bıraktım. Yanıma aldığım çantayla ikinci kattan çimene atlamadan önce durduğum depoya son kez baktım. Dağınıktı ama belki yer yatağını toplasam birazcık estetik görüntü kazanabilirdi. Sahi estetik görüntü ne işime yarayacaktı ki? Tuvalleri yasladığım duvardaki yağlı boyaları da çantama attım. Son olarak 2 yıldır kapalı olan domuzlu kumbaramı, yerden bulduğum bir taşla kırmaya çalıştım. Olmayınca yere attım. Kırılınca içinden çıkan 40 dolar 25 senti çantanın ön gözüne koydum. Artık gitmeye hazırdım. Önceki günlerde umutsuzca ağladığım pencereden kendimi bıraktım. Bir daha burayı görmeyecektim. Yere ulaştığımda artık seyretmeye alıştığım tepelere karşı yol alıyordum. Sırtımda çantanın ağırlığı, ve cebimde ufaladığım kurabiye parçacıklarıyla ben aslında bundan ibarettim. Gereksiz antidepresanlara ihtiyacım yoktu. Ben olduğum gibi olmalıydım.
