From nerd to popular •Dutch• {voltooid} (herschreven)

Hoofdstuk 22

P.O.V Emelie
"Mijn vader was vroeger een bekende kickbokser. Mijn broer heeft het niet van hem overgenomen, want hij is dol op Football, maar ik daarentegen..." zeg ik glimlachend.

"Ik ging als klein kind vaak mee naar zijn wedstrijden en werd als het ware verliefd op de sport. Mijn vader leerde mij allemaal trucjes en al snel zag hij dat ik veel potentie had. Toen ik eindelijk oud genoeg was, mocht ik eindelijk lessen volgen. Ik werd steeds beter en beter en kwam al snel terecht in jongensgroepen. Op mijn veertiende ben ik echt doorgebroken en besloot ik om mijn identiteit verborgen te houden, zodat ik nog een normale tiener kon zijn, zonder dat ik overal herkend wordt. Ik ben Emelie Stone, ook wel bekend als Thunderstorm."

"Ik vind het jammer dat iemand er is achtergekomen door een stomme foto en dat jullie niet het verhaal erachter hadden om te weten dat ik kickboks omdat ik van de sport houd, en niet omdat ik het leuk vind om mensen in elkaar te slaan. Bedankt voor het luisteren en nu wens ik jullie nog een fijne pauze" Iedereen begint te klappen en ik krijg een glimlach op mijn gezicht. Ik zet de microfoon weer terug in de houder en loop van het podium af.

"Dat was goed van je" zegt dezelfde jongen als daarnet. "Thanks" zeg ik. Ik loop naar de plek waar Katie en Jacob net stonden en als ze mij in het vizier krijgen, slaan ze allebei hun armen om mij heen. "Dat was zo goed! Ik ben trots op je Ems" zegt Jacob. "Dankje" "Ik ken je nog maar een dag, maar ik heb het gevoel alsof we elkaar al jaren kennen." Zegt Katie erachteraan. "Dat heb ik ook" zeg ik tegen Katie.

We lopen door de gangen heen en ik heb niet meer het gevoel dat mensen mij bang aankijken en daar ben ik heel blij mee. Is het toch niet voor niets geweest, want ik vond het namelijk doodeng...

————

School is afgelopen en ik loop met Katie en Jacob langs onze kluisjes. "Kunnen jullie morgen afspreken?" Vraag ik. "Ja leuk!" Zegt Katie meteen. "Ik zou heel graag willen, maar ik ga met mijn ouders naar mijn opa en oma. We hebben ze nog helemaal niet gezien nadat we zijn verhuisd" Ik knik begrijpend.

We lopen met zijn drieën naar buiten en ik voel een tik op mijn schouder. Ik draai me om en zie Thomas voor me staan. Ik glimlach naar hem en zeg hem gedag. "Hey" zegt hij terug. Jacob gaat beschermend achter me staan en kijkt Thomas boos aan. Thomas geeft Jacob dezelfde blik. "Oké jongens, we gaan niet weer vechten. Ik ben eindelijk blij dat ik van m'n gebroken kaak af ben" zeg ik grinnikend. "Jacob, ik heb het goed gepraat met Thomas en Thomas, Jacob wil me alleen beschermen"

Ze kijken elkaar al iets minder boos aan, maar ze kunnen elkaar nog steeds aanvliegen. "Katie en jij kunnen alvast naar huis. Ik ga nog even met Thomas kletsen" zeg ik tegen Jacob. Hij zucht en knikt. "Tot morgen" zegt Katie vrolijk, terwijl ze Jacob meetrekt. Ik grinnik en zeg ze allebei gedag.

Ik draai me weer naar Thomas om. "Waar wilde je het over hebben?" Vraag ik nieuwsgierig. "Klara vroeg gisteren naar je. Ze wilde weten of ze de 'lieve mevrouw die me heeft geholpen' nog eens kon zien" zegt hij glimlachend. "Awh wat schattig!" Zeg ik, terwijl mijn hart smelt. "Ze is bijna klaar met school. Wil je haar mee ophalen?" Vraagt hij. "Ja, lijkt me gezellig" zeg ik. Thomas knikt en samen lopen we naar de fietsenstalling toe.

We fietsen samen naar de school van Klara toe en er heerst een stilte, maar gelukkig geen ongemakkelijke. De enige woorden die gesproken worden zijn rechts, links of rechtdoor. Al snel komen we aan bij de school van Klara en ik zie dat de meeste ouders al buiten wachten. "Ik sta hier altijd. Dan weet Klara meteen of ik er al ben of niet" Ik knik.

"Heb jij nog broers of zussen?" Vraagt Thomas, om een gesprek te beginnen. "Ik heb twee broers. 1 van mijn biologische moeder en 1 van mijn adoptie ouders" "Oh je bent geadopteerd?" "Ja, ik weet het pas een paar weekjes." Zeg ik.

Thomas wil nog iets zeggen, maar wordt onderbroken door Klara die aan komt rennen. Thomas krijgt een grote lach op zijn gezicht en neemt Klara in zijn armen. "Was het leuk op school?" Vraagt hij. Klara knikt uitbundig met haar hoofd. "We gingen verven" "Ik wil zometeen alles weten, maar kijk eens wie ik heb meegenomen" zegt Thomas, terwijl hij naar mij wijst. Klara kijkt mij met grote nieuwsgierige ogen aan. "Hey Klara" zeg ik, terwijl ik op mijn hurken ga zitten.

Klara slaat meteen haar armen om mij heen, waardoor ik moet lachen. "Wat is je naam?" Vraagt ze nieuwsgierig. "Ik heet Emelie" "Dat is een mooie naam" zegt ze. "Awh, dankjewel" zeg ik.

"Ga je mee naar huis Klara?" Vraagt Thomas. "Mag Emelie mee?" Vraagt Klara met puppy oogjes. "Ik weet niet of dat zo'n goed idee is Klaartje" Ze kijkt meteen verdrietig naar de grond. "Waarom niet?" Vraagt ze, terwijl ze naar de grond kijkt. Thomas laat een diepe zucht. "Ik kan en wil best wel mee" zeg ik tegen hem. Hij kijkt me onzeker aan. Hij zucht weer. "Ik wil gewoon niet dat je ziet waar we wonen" fluistert hij. "Dat maakt mij echt niks uit" zeg ik glimlachend. "Goed dan, Emelie mag mee" zegt hij dan tegen Klara.

Ze begint meteen blij in haar handjes te klappen. Ik grinnik en samen lopen we naar de fietsen toe.

Nu ben ik benieuwd waar ze wonen...