รอตะวันมาพบรัก

ตอนที่ 4

พวกเราลงรถเมล์แล้วเดินมาอีกไกลพอสมควร แค่หน้าหมู่บ้านก็ใหญโตอลังการ สมกับที่เป็นหมู่บ้านเศรษฐี ไอ้ภัทรเดินตรงไปที่ตู้ยามผมเดินตามมันไปติด ๆ แล้วยืนอยู่ด้านหลังมัน

"อ้าวคุณณภัทรนี่เอง ไม่เห็นหน้านานเลยนะครับ คุณหมอปรีชาท่านเพิ่งจะออกไปเมื่อสักครู่ใหญ่ ๆ นี่เองครับ" พี่ยามก็เม้ายาวเลยครับ

"คุณรัชนีกรเธอเพิ่งจะโทรมาบอกเมื่อกี้ว่าถ้าคุณมาให้เปิดประตูให้" ไอ้ภัทรส่งยิ้มให้แล้วขอบคุณพี่ยาม แล้วพี่ยามก็ยกไม้สีแดงสลับขาวที่กั้นรถขึ้นให้พวกเราเดินเข้าไป

โอ้โหววว บ้านแต่ล่ะหลังมีแต่หลังใหญ่ ๆ พวกเราเดินมาจนเกือบจะเป็นหลังสุดท้าย ดูเหมือนจะมีไม่ถึง10หลังละมั้งเนี่ย ผมตื่นตาตื่นใจกับสถานที่ที่เรียกว่าหมู่บ้านของคนรวย เดินหันซ้ายหันขวามองรอบ ๆ ด้าน บุญวาสนาไอ้พุที่ได้มาเห็น ผมงึมงำกับตัวเอง

จนมาหยุดยืนอยู่หน้าประตูรั้วสีทองขนาดใหญ่โตลวดลายวิจิตรงดงาม มองเข้าไปข้างใน บ้านหลังใหญ่สีขาวตั้งตระหง่านท่ามกลางต้นไม้ที่จัดตกแต่งอย่างสวยงาม มีน้ำพุอยู่หน้าบ้านด้วย เพิ่งจะเคยเห็นของจริงเคยเห็นแต่ในละครทีวี ไอ้ภัทรกดออดไปทีนึง ไม่นานประตูเล็กด้านข้างก็เปิดออก "คุณหนู ~" เสียงเรียกของหญิงสูงวัยประมาณ60กว่า ๆ

"ป้าแย้ม..." ไอ้ภัทรเรียกชื่อพร้อมยกมือไหว้ แล้วเข้าไปกอดตอบคุณป้า

"ดูสิสูบผอมไปเยอะเลย พ่อคุณของป้า..." คุณป้าลูบใบหน้าลูบหลังด้วยความคิดถึง "พอคุณหนูรัชเธอบอกป้าว่าคุณหนูจะมาป้าดีใจที่สุด ป้าอยากไปเยี่ยมคุณหนู แต่..." จู่ ๆ คุณป้าแกก็หยุดที่จะพูดต่อ

"ผมรู้ว่าป๊าไม่ให้ไป" ไอ้ภัทรเป็นฝ่ายเติมประโยคที่คุณป้าไม่ได้เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงขื่นขม

"โถ่...คุณหนูอย่าโกรธคุณท่านเลยนะคะ กลับมาอยู่บ้านเราเถอะค่ะ แล้วขอโทษคุณท่าน ยังไงซะคุณท่านก็ไม่กล้าตัดพ่อตัดลูกได้หรอกค่ะ เชื่อป้า"