Let's Play My Game

🌹👑Κεφάλαιο 39🌹👑

Μάρκος pov

Περπάτησα μεχρι το ξεχασμενο υπόγειο κάτω από την μεζονέτα του Μάνου. Πίσω από το σπίτι του είχαν μια πόρτα με υπόγειες σκάλες που οδηγούσε σε μια αποθηκουλα, οι γονεις του Μάνου δεν είχαν πατήσει το πόδι τους εκεί για χρόνια. Κατέβηκα την σκάλα και βρήκα μια ακόμα πόρτα, την άνοιξα και μπροστά μου βρήκα ένα μικρό δωμάτιο με ένα κορίτσι να κοιμάται σε ένα βρόμικο στρώμα.

-Αναστασία, ψιθύρισα στο αυτί της και άνοιξε αμέσως τα μάτια της φοβισμένη.

-Μην μου κάνεις και εσυ κακο, δάκρυσε.

-Μα δεν ήρθα να σου κανω κακό, χαμογέλασα για να την κάνω να νιώσει καλύτερα.

-Σε θυμάμαι, σηκώθηκε και έκανε δύο βήματα πίσω. Είσαι ο άντρας που βοήθησες τον Μάνο, θυμάμαι την φωνή σου. Φυσικά και δεν θες να μου κάνεις και άλλο κακό, πόσες τύψεις να αντέξει η ψυχή σου και η συνείδηση σου?

Το κορίτσι κοίταζε το άπειρο και όχι εμένα.Μπορεί να μην με κοίτουσε στα μάτια, αλλά μπορούσε να δει την ψυχή μου, τα λόγια της με πονούσαν.Πως έμπλεξα ετσι.. .;

-Ξέρεις ότι αυτό δεν το έχω επιλέξει εγώ , σωστά? Ρώτησα και πήγα πιο κοντά της.

-Τότε γιατί δεν με βοηθάς να φύγω?

-Έχω δώσει όρκο, είπα απογοητευμένος . Θέλω απλώς να με ακούσεις!

-Ωραία θα σε ακούσω, αλλά θέλω να στέκεσαι μακρυά μου, είπε και απομακρύνθηκε.

-Αναστασία, αυτό που εχει κάνει ο Μάνος δεν συνειδητοποιεί πως είναι πέρα από την θέληση σου κ πως σου κάνει κακο. Είναι άρρωστος!Νομίζει ότι τον θες και προσπαθεί να στο αποδείξει!Φερόταν ανέκαθεν εγωιστικά,αλλά είναι ένα δυστυχισμένο παιδί.

-Τι εννοείς? Με διακοψε.

-Ο Μάνος δεν μεγάλωσε όμορφα.Είναι ένα ακόμα παραμελημένο παιδί, που οι γονείς του έχουν αφοσιωθεί στην καριέρα τους και θεωρούν πως με το να του προσφέρουν μόνο υλικά αγαθά και ότι ζητήσει ο γιος τους, καλύπτουν την απουσία τους.Ετσι λοιπόν, πίστευει ότι σε σένα θα βρει την ηρεμία , την γαλήνη,την τρυφερότητα,την φροντίδα και την αγάπη που αναζητάει η ψυχή του. Αλλά ποτέ δεν έμαθε πως γίνεται να δίνεις και να λαμβάνεις συναίσθημα.Παντα προσπαθούσε ο Μάνος να τραβήξει την προσοχή στους δικούς του με το να κανει συνεχώς ακραία πράγματα.

-Και εγώ τώρα πρέπει να τον λυπηθώ? Ξέρεις πόσο φοβάμαι εδώ κάτω? Ξέρεις πως είναι να έρχεσαι αντιμέτωπος με τους φόβου σου? Εγώ πάντως το γνώρισα και εύχομαι να μην το νιώσεις ποτέ αυτο το συναίσθημα. Νιώθεις αδύναμος και μικροσκοπικός, νιώθεις ότι το τέλος έρχεται, αλλά εσύ είσαι δεμένος σε μια καρέκλα, χωρίς να μπορέις να ξεφύγεις, νιώθεις πόνο και τρόμο, με κοίταγε κατάματα.Οωπόνος και το σκοτάδι στα μάτια της ήταν ορατός, έπρεπε κάποιος να την σώσει, ήρθε η ώρα να αντιμετωπίσω τους φόβους μου, δεν πρέπει να πληρώσει αυτή τα σπασμένα κανενός μας , δεν το αξίζει.