Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 58

Vanuit het ziekenhuis reed ik naar het werk van Nicole. Ik ging haar verrassen en ik wist zeker dat ze door het dolle heen zou zijn. Gelukkig wist ik dat het bij haar op het werk nooit geen probleem was als ze plots eens niet kwam of eerder weg ging, en dus zou deze vakantie ook geen probleem zijn. Desnoods nam ze wat werk mee, zodat ze er niet helemaal uit was. Dat vond ik dan ook geen enkel probleem. Ze wist heel goed een balans daarin te vinden.
'Verrassing' verscheen ik plots bij haar in het kantoor.
'He schatje wat doe jij nou hier' was ze inderdaad verrast om me te zien.
'Zoals ik zei, verrassing' grijnsde ik expres.
'Miste je me nu al' was ze naar me toe gekomen waarna ze haar armen om mijn nek sloeg en me uitgebreid kuste. Kon het haar schelen dat er enkele collega's toekeken.
'Straks worden je collega's allemaal jaloers he' vond ik het wel weer genoeg.
'Dan hebben ze lekker allemaal pech, want ik ben nou eenmaal al bezet door de allerleukste' haalde ze lachend haar schouders op.
'Pak je even je spullen' dirigeerde ik haar er werk van te maken.
'Wat gaan we doen dan' begon ze haar spullen bij elkaar te pakken.
'Verrassing' schudde ik grijnzend mijn hoofd.
'Ik moet toch weten of ik zo nog terug kom, of morgen pas' was ze me te slim af.
'Doe maar volgende week' knikte ik vervolgens lachend.
'Gaan we nu' keek ze me verrast en met grote ogen aan.
'Nou ja. Ik heb nog niks geboekt dus het kan ook morgen worden' liet ik dat in het midden.
'Heb je die zaak afgerond' viel er duidelijk een last van haar schouders. En dat terwijl het mijn zaak was.
'Bijna. Bar doet de rest afhandelen' knikte ik dat het zo was.
'Maar weet je dat zeker. Niet dat je elke dag met hem zit te bellen' twijfelde ze erover.
'Heel zeker. Kom nou maar lief' beloofde ik haar. 'Ik bel alleen als jij ook werkt goed' wist ik haar te overtuigen dat het goed was.
'Oehh hebben jullie het gehoord, ik ga op vakantie' draaide ze triomfantelijk een rondje onder alle aandacht van haar collega's.
'Veel plezier schat' nam ze vervolgens afscheid van wat collega's waarna we eindelijk konden vertrekken. Weer een stap dichterbij de vakantie. Nu hoefde we alleen nog maar een bestemming uit te kiezen, te boeken, een vliegticket te regelen, en dan konden we morgen al in het vliegtuig zitten op weg naar onze welverdiende en zonovergoten vakantie. Want dat zou het sowieso wel worden. Zon, zee, strand en niet te vergeten lekker eten. Meer had ik niet nodig. Behalve de liefde van mijn leven dan nog aan mijn zijde, maar gelukkig ging die gewoon met me mee.