Way Out Of The Line

Chapter Three

Justin’s POV

So, I’ll introduce myself first. Kesa naman mauna pa mga drama ko sa buhay ko kesa sa pagpapakilala ko diba? Tss. Okay. I’m Justin Marionelle Vladimir. But I prefer you call me JM. I'm 17 years old. 4th year highschool sa pasukan. May 8 ang birthday ko. 17 years old pero 4th year highschool palang? Ganito. Nagstop kasi talaga ako ng one year before ako magstart ng highschool. Nagkasakit kasi nun yung Lola ko and since ako ang favorite nyang apo, she always want to see. Inisip namin ng parents ko yung situation. It's an old woman's wish. At Lola ko pa. Ayaw naming ipagkait yun sa kanya. Pero kung iisipin, mahirap talaga. Nasa Manila kami while Lola is in Cebu. We all find it hard to travel. Ayaw naman ni Lola magpatransfer ng ospital dito sa Manila. Mahal daw kasi talaga nya ang Cebu. So I suggested na magstop nalang muna ako sa studies at alagaan ko muna si Lola. At first, di talaga kinonsider nila Mom yung suggestion ko pero I've convinced them nung sinabi ko na para naman sa ikakasaya ni Lola yun. So ayun. Pumayag din sila. Kaso after one year, sumuko si Lola. She died because of stomach cancer. After nun, nakabalik na rin ako ng pag-aaral. And delayed nga ako ng one year kaya mas matanda ako ng one or two years sa mga classmate ko.

Introduction naman na 'to sa sarili ko diba? So, I guess, that's all.

Right at this moment, I'm infront of this big LCD Television. And kapag sinabing kong big, it's really big.

Bakit ako nandito sa harap ng LCD na 'to?

It's because I'm going to fix this television.

Oh. Oh. Yes. Tama kayo ng iniisip.

Inaayos ko 'to para magkaroon ako ng pera.

So sinimulan ko na ang trabaho ko.

Ano nga bang sira nito?

Ahh! Yung wire lang pala sa dulo ng saksakan nito. Madali lang 'to. Buti naman.

Butingting here. Butingting there.

Aaaaand! It's already done!

"MOM! I'M DONE FIXING THIS TELEVISION!" Sigaw ko para marinig ako ni Mom na nasa 2nd floor pa.

"YES, ANAK! SANDALI LANG! PABABA NA!" At ayun! Nasilayan ko na yung mga binti ni Mom hanggang sa nakita kong malapit na sya sakin.

Nagsalita sya ulit. "Anak. Let's try kung gumagana na ba."

"Sige po." Sinaksak ko na yung television then pumunta sa harap nito at priness ang power button. Umilaw ang television na naghudyat na ayos na nga ito.

"Hay. It's good you're here. I thought I'll need some expert pa to fix that." Mom said.

"Nahh. It's just piece of cake! Wala ngang tumulong pawis galing sakin oh! See!" I tilted ny head sideways para makita pa nya ng maayos.

Paimpress pa ko ng onti. Pandagdag allowance. HAHAHA!

"Nako. My son is really humble, right? Hahahaha!" Sarcasm can't be hide from her voice. Pero syempre, pajoke rin yung way ng pagsabi nya. Then tumawa sya ng malakas. Napatawa narin tuloy ako. Ang ligaya masyado ng Mom ko. Hahahaha.

Nagtatawanan parin kami ni Mom when Dad suddenly barged in. Napaayos naman kami ni Mom at stiff na tinignan si Dad.

He looked at me then nagstart na magsalita. "Prepare yourself for tomorrow. We'll meet someone for dinner. And please, brace your attitude." At umalis na sya.

Ugh. Not again.

I looked at Mom. Nakita ko naman ang lungkot sa kanya. "I'm sorry, anak. I can't do anything. Pero there's nothing bad naman diba? You'll just meet them then that's it." She smiled kaya nagsmile nalang rin ako.