Uzun zamandır her şey çok yolundaydı. Meriçle harika bir sofra kurmuştum. Hastaneden çıktıktan sonra uzun dinlenme günleri geçirmiştim. Yapılan tetkikler ve taramalar sonuucunda en azından şuan için stresten uzak kalmak ve ilaçlarımı kullanmak yetiyordu. Mehmet amcacım öyle söylemişti. Herkesi kahvaltıya çağırmıştık. Oturup bir güzel yedik. Arasla da yakındık baya sadece insanların yanında başka yalnızken başka bir Arastı. Ne de güzel gülüyordu şuna bak. Allahım böyle boynuna atlicaksın öpüceksin öpüceksin bir daha öpüceksin. Derin ne diyorsun kızım saçmalama.
Sohbet ederken telefonum çalmıştı Vedat abi arıyordu. Hayırdır inşallah Vedat abi beni neden arasın ki (babamın 40 yıllık şoförü) . Masadan kalktığımda Aras kolumdan tutup ''Ne oldu?'' diye sordu telefon ısrarla çalmaya devam ediyordu. '' Geliyorum'' diyip zoraki bir gülücük attım.
''Alo Vedat abi nasılsın?'' ''Merhaba Derin iyiyim sen nasılsın?''
''Bende iyiyim bir sorun yok değil mi ?'' gelen hışırtılardan Meriçin bana yaklaştığını gördüm.
''Derin ben sana bir şey söyleyeceğim onun için aradım.'' sesi titrek çıkmıştı. Allah allah Vedat abi beni aramazdı ki. Sadece babam toplantıda olacaksa ya da bana ulaşamayacaksa falan arardı. Ki zaten babamlar da daha 1 hafta önce gitmişlerdi yanımdan. Herhangi bir toplantı bilgisi vermemişti bana.
''Dinliyorum Vedat abi'' ''Derin ıııııh...''
''Evet'' ''Derin baban'' dediği anda hıçkırıklara boğulmuştu. Hayır hayır neden ağlıyor ki şuan hayır babama ne olmuş olabilir.
''Ne baban Vedat abi şarjı bitti falan o yüzden mi sen aradın ya da toplantıda falan mı, babamı verir misin telefona'' panik olmuştum elim ayağım titremeye başlamıştı bile. Böyle sıcak bir şekilde yürümeye başlamıştı vücudumda bir şeyler. Bir çırpıda ağzından bir sürü şey çıkarmak istedi sanki Vedat abi.
''Veremem Derin çünkü baban kalp krizi geçirdi şuanda komada doktorlar her şeye hazırlıklı olun dedi. Annen çok kötü istersen hemen gel buraya.''
''Vedat abi ne diyorsun sen '' diye bağırdığım anda herkes odaya toplandı.
''Duydun beni Derin'' telefon elimden kayarak yere düşerken nefes alış verişlerim hızlanmaya başlamıştı, nefes alamıyordum şuan Berk beni tutarken yavaş yavaş onun kollarından kayıp yere doğru düştüğümde Aras koşarak ilacımı getirmişti. Bir nefesi içime çektiğimde işime yaramadı ikincide yavaş yavaş kendime gelmeye başlamıştım. Yarı baygın halde yerde uzanırken ;
''Ne oldu Meriç?'' ''Aras Derinin babası kalp krizi geçirmiş ve doktorlar her şeye hazırlıklı olun demiş.'' ''Ne diyorsun sen Meriç hemen İstanbula geçelim o zaman'' ''Tamam sen Berkle burda kal ben biletleri ayarlayayım.'' '' Şuan bilet bulman zor olur Berk sen Tarığı ara abi gelip alsın bizi.''
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Boşluktu sanki herşey yollar akıp gidiyordu ve biz de 4 saattir yoldaydık. Hiç ara vermemiştik. Berk arabayı kullanıyor Meriç de onun yanında biz de arkada Arasla beraber oturuyorduk. Başım onun omzundaydı. Biraz uyumayı denemiştim. Neden bilmiyorum ama arasın kokusu beni rahatlatıyordu. İçim huzur doluyordu. Sanki arkamı yaslansam ona bir şey olmazdı gibi. Sanki babam gibiydi güven veriyordu. Sanki biri tarafından oynanan bir oyun bu yaşananlar hep. Eve gidince babam kapıyı açıp şakaaa diyecek. Allahım bu nasıl bir acı. Biz neler yaşıyoruz böyle. İçim kavruluyordu. İyileşmeliydi. İyileşirdi o. Bunları düşünürken zaten zor duran yaşlarım büyük bir hızla daha da akmaya başladılar. Babam beni bırakmazdı. Çocukken de saklambaş oynayıp kaybolurken beni ilk bulan o olmaz mıydı? Şuan sakin olmalıydım. Annem, annem kim bilir ne durumdaydı. Bugün güçlü durma zamanıydı.
Hastaneye vardığımızda saat gece yarısını geçiyordu. Herkes buradaydı. Annem o neredeydi?
