Ümidini Yitirme

Okula mutlu mutlu gidiyordum.Kar yagiyordu.Buna kim sevinmez ki.Butun ogrenciler heyecanla gidiyordu okula.Ben de onlardan biriydim.
     Ders bitiminde kosusturduk.Atkilar bereler taktilar.Diktigimiz fidanlarin önü karla dolmustu.Bembeyazdi etraf.Fidanlarin önünden kar almak icin egildim,bir ara gozum bulandi ve basim dondu o ana kadar yuzumde tebessum eksik degildi
      Gozum bulanmisti.Daha once gozlerimin net gormesinden sonra bu bulaniklik adeta kör etti.Aglayarak ciktim sinifa .bunun gecici oldugunu ve yuzumu yikayinca gecicegini dusundum.En asagi katta tuvalete gittim.Lavaboda elimi yuzumu yikadim.O panikle beni gorenler saskin saskin bana bakiyorlardi.Normalde bana tip tip bakanlara bagirirdim.Ama simdi umrumda bile degildi hicbirsey.Ders zili coktan calmisti.Sinifa girdigimde sinifta gozlerin hepsi benim uzerime dikildi.Birisine ordan;
-Ne bakiyosun ayi mi oynuyor dedim.Cocuk yuzunu gıcık bir suratla cevirdi.
    Sinirlerim bozuktu.Sinifin ortasinda duruyordum oylece ogretmen "Yerine gecebilirsin"dediginde sonunda yerime gecmistim.
     Sol gozum sag gozumden daha bulanikti.Derste surekli sag gozumu kapatip sol gozle daha sonra ise sol gozumu kapatip sag gozle bakiyordum panolara...
    Ogretmen"Ne yapiyorsun?" dedi. Soyleyelemezdim ki.Ne diyecektim "Gozum bulandi hocam ondan." mı?
     Eve gittigimde olayi anneme acikladigimda inanmadi."Kizim,abininde bozuktu.Doktora gittigimizde birsey cikmadi Gecer kizim."
     Kendi yasamadan bu yorumu nasil yaptigini bilemiyorum.
      Aradan yaklasik iki ,iki bucuk ay gibi bir zaman gecti goz doktoruna gitmistim.Doktor yanima geldiginde yuz ifadesinde belli oluyordu ki ortada kotu birsey vardi.Bana birsey demeden annemi yanina cekip olayi anlatti "Ozel bir tip merkezine goturmelisiniz anlayacaginiz kotu bir durum tespit ettim."
     Eve giderken annem sonuc hakkinda tek kelime bile etmedi.Kotu birsey oldugundan artik emindim.
      Gece uyumak icin yatagima giderken  yatakodasinda annem ile babami konusurken duydum "Kizimizin kanser tehlikesi var doktor daha once getirmemiz gerektigini soyledi hepsi benim suçum." diyordu annem
     Gercekten kanser mi olmustum.İsmi bile kotu geliyor bana .Aglamadan duramadim gece gece.Sessiz agliyordum sesim annemlere gitmesin diye.Ne yapacagim konusunda hicbir dusuncem yoktu uyuyup yarini beklemekten baska.
      Tıp merkezine annem sabahtan goturdu.Nereye gidecegimizi biliyordum ama belli etmiyordum.Annem en cokta arkadaslarim eglenirken benim kanser mucadelesi ile ugrasmam konusunda uzuntuluyordu.
    Hasteye gittik.Muayene yapildiktan sonra sonuclar icin annemi cagirdilar "Kanser olmadigimi fakat riskimin oldugunu soyledi"
     Aradan yillar gecti.Evet kanser oldum.Ama mucadele etmeyi de basarmistim o kucuk yasta.Onemli olan umidimizi yitirmemek.Hayata ne olursa olsun umitle bakmaktir esas...