Different ~Deel 2 MFL Serie~

~Chapter 9~

POV. Hope

ik heb me nog nooit zo erg beledigt gevoelt. De gemene opmerkingen schieten door mijn hoofd,

'' Iell ga weg

je bent onze vijand

'Please dood ons niet, o'zo machtige vampier'..

Je bent hier niet toegestaan, het is alleen voor weerwolven. En jij dus niet,

Je hoort hier niet

Dit is niet jou huis, ga naar de plek waar je hoort. Het vampier rijk, oftoe wel de bloedzuigers.''

hun vijand.

geen weerwolf

niet mijn thuis,

omdat ik anders ben

ik hoor hier niet

Waar ik thuis hoor, tussen de bloedzuigers.

POV. Jace

Netjes vanaf de andere van de grens sla ik het groepje weerwolven gade. Ze kijken erg ernstig en maken drukke arm beweging. Opeens kijkt de grootste van het groepje met een ruk op, al vanzelf kruip ik in elkaar om niet gezien te worden. Maar in plaats van mijn richting kijkt hij de andere kant op. '' Er is iets mis met Hope''. bij die woorden schiet mijn hoofd omhoog.

1 van de wachters waarmee hij aan het praten was kijkt hem vragend aan. ''Ze is verdrietig. gekwetst en boos''

Zonder ook maar te aarzelen schiet ik er vandoor, over de grens langs Rhys en zij  mannen richting het packhuis. Ik weet dat Rhys me achter na zal gaan maar ik ben toch veel sneller. Ik gooi de deur open en zie Hope op bed liggen. Als een klein meisje opgerolt op bed. Ze heeft me wel opgemerkt maar reageert niet. Ik loop rustig op haar af als de deur weer met een smack open gaat. Deze keer kijkt ze wel op en er gaat en schok door haar heen van het zien van ons samen in 1 kamer.

''R..Rhys, Jace. Wat doen jullie hier?'' zegt ze met een snik in haar stem. Als ik op haar af wil lopen gromt Rhys. Ik kijk hem aan en hij werpt mij een vernietigende blik toe. Ik steek mijn handen op als teken dat ik onschuldig ben. "R,Rhys, laat hem" zegt haar zachte stem. " Waarom moet ik hem laten Hope?!΅ zegt Rhys geririteerd. "Hij doet niks verkeerd, h..hij is een vriend"

"Hope, hij blijft een vampier, mijn vijand. Dat jij er een bent betekend niet dat Vampiers mijn vijand niet meer zijn!"  Ik schud mijn hoofd, hoe dom kan je zijn Rhys echt waar. Hope staat op en veegt woestig haar tranen weg."Zal ik je eens wat vertellen, jouwn weerwolven hebben hier voor gezorgd"zegt ze terwijl ze naar zichzelf  wijst. "Ik accepteer jullie toch ook gewoon, waarom jullie mij niet!?"

Rhys loopt naar haar toe en wil zijn hand op haar schouder leggen maar ze wijkt achteruit. Plots trekt ze haar T-shirt uit en trekt haar hemd omhoog, Een grote blauwe plek die langzaam weg trekt. "Als ik geen ]vampier was was de wond veel erger, ze hebben me geslagen Rhys!! Wanneer open je je ogen nou eens!"

"Zo iets zouden ze nooit doen! Niet zomaar" zegt Rhys terwijl hij zijn hoofd schud. Nu spring ik er tussen want Rhys beseft blijkbaar niet wat hij allemaal zegt. Boos kijkt Hope hem aan. 

"Jij, Jij.... Oekel dat je bent!!"

Rhys kijkt mij aan maar ik knik dat ze gelijk heeft, daardoor stuurt hij mij een boze blik.

"OKee, ik ga nu weg en jullie gaan het uit PRATEN. Als 2 volwassenen."

Ik wacht even tot ze allebei knikken. Dan loop ik uit de deur maar blijf daar staan. Pff.. dachten ze nou echt dat ik weg ging..

POV. Hope

''Rhys, ik weet het niet meer. Er is daar iets en het roept me!'' zeg ik wanhopig tegen hem. We staan tegenover elkaar de woonkamer.

''Accepteer het Rhys, ik ben anders geworden. Hoe moet ik me hier ooit gaan aanpassen. Officieel gezien zijn wij vijanden. Ik pas hier niet OMDAT ik anders ben, ik zal me nooit kunnen aanpassen''

Ik adem even goed in en uit en zeg: ''Zelfs niet voor jou''

Toch  nog even snel hoofdstukje er tussen door gegooid...