Μικρή Βαλίτσα

20. Λησμονιά

«Σοβαρά τώρα;» αναφώνησε ο Παύλος και αμέσως χαμήλωσε το τόνο της φωνής του. «Τι δουλειά έχει μωρέ ο Ορέστης με αυτούς;»

«Κι όμως...»

"Είσαι σίγουρη;" ξαναρώτησε με δυσπιστία. "Μήπως μπερδεύεσαι, βρε κορίτσι μου; Σαν την άλλη φορά που νόμιζες ότι είχε εξαφανιστεί κι αυτός ήταν με γκόμενα".
"Πάνε δυο χρόνια από τότε. Σου λέω τον είδα στην πορεία που έγινε μια νύχτα πριν τις εκλογές. Έπεσα επάνω του την ώρα που πήγαινα για ιδιαίτερο. Τί άλλες αποδείξεις θέλεις;"
"Ναι.. Μα.. Δεν καταλαβαίνω. Πέντε χρόνια λες. Κάτι θα είχατε δει αυτά τα χρόνια. Δεν μπορεί. Τα ρούχα του; Πού τα βάζει; Που τα πλένει;"

"Νομίζεις δεν έψαξα; Όλο το σπίτι του. Δεν υπάρχει τίποτα." Μουρμούρισε με απελπισία η κοπέλα. Άνοιξε κρυφά την πόρτα του δωματίου της, έλεγξε μήπως ήταν κάποιος τους άκουγε. Εδώ και μια ώρα ο αδερφός της βρισκόταν στο σαλόνι με τον πατέρα τους κι εκείνη, για να τον αποφύγει, είχε κλειστεί στο δωμάτιο με τον κολλητό της, τον Παύλο. Ήρθε και κάθισε δίπλα του στο κρεβάτι.

"Θα γίνουμε ρεζίλι σε όλους, το καταλαβαίνεις; Στους συγγενείς μας, στους γείτονες."

"Δεν είναι απλά τα πράγματα. Αυτοί οι άνθρωποι είναι επικίνδυνοι πολύ. Κι όλο ανεβαίνουν. Σε λίγο θα γίνουν κυβέρνηση. Προχθές έσπασαν στο ξύλο είκοσι ξένους, τις προάλλες επιτέθηκαν στα καταστήματα του κέντρου. Τις προάλλες έκαψαν τα γραφεία μιας εφημερίδας και έστειλαν στο νοσοκομείο έναν ηθοποιό".

"Για νέο μου το λες; Όλοι τα ξέρουν αυτά... Κι όσο σκέφτομαι ότι μπορεί κι εκείνος να τα κάνει αυτά..."
"Λυδία, έρχομαι μια ζωή σπίτι σας. Ο Ορέστης δεν φαίνεται τέτοιος. Και στο κάτω- κάτω δική του η απόφαση, δικές του και οι συνέπειες."

Την έπιασε από τους ώμους και την χτύπησε στην πλάτη.

"Ζήσε λίγο τη ζωή σου... Βγες. Πέρνα καλά. Έλα να πάμε μια βόλτα..."
Η Λυδία πήγε να διαμαρτυρηθεί, αλλά ο Παύλος δεν την άφησε.

"Είσαι στο πόδι συνεχώς. Είσαι συνεπής στη σχολή, τρέχεις στα εργαστήρια μέρα- νύχτα, φροντίζεις τη μητέρα σου, μαγειρεύεις και φροντίζεις το σπίτι, δουλεύεις κιόλας. Είσαι είκοσι δυο χρόνων! Για όνομα του Θεού..."
Το κορίτσι έσκυψε το κεφάλι. Το ήξερε ότι ο φίλος της είχε απόλυτο δίκιο. Αλλά δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς. Η πραγματικότητα... Η πραγματικότητα...

"Έχεις αδέρφια. Έχεις δυο αδερφούς που είναι μεγαλύτεροι και τακτοποιημένοι. Πρέπει να σε βοηθήσουν, κορίτσι μου. Ας πάρετε μια γυναίκα. Να σε βοηθάει στις δουλειές έστω."