Hoi, ik ben David, ik ben 15 jaar en ik leef samen met mijn vader, m'n moeder en mijn kleine zusje. En een Jood. Ten minste ik hoorde een normale puber te zijn, ik was een normale jongen van 15 jaar, met soms ruzie met mijn ouders. Gewoon een normale puber. Totdat de oorlog aanbrak in Nederland...
♦
Het was 10 mei, 1940. Het beloofde een mooie dag te worden. Ik zat op school , het was pauze, ik zat met mijn vrienden op een bankje op het schoolplein. Toen kwam opeens onze directeur het plein oprennen. Ze gilde: "De Duitsers zijn ons land binnengevallen, het zijn de Duitsers. Ik had het kunnen weten!". Toen werd het heel onrustig op het plein, mensendie gilden en schreeuwden. Overal. Ik rende naar huis, naar mijn ouders, deze moesten het ook horen. Ik wist dat de Duitsers niet de beste vrienden van de Joden waren, zacht uitgedrukt.
♦
Die nacht kon ik niet goed slapen, mijn ouders hadden geschokt gereageerd op het verschrikkelijke nieuws. We hebben het nog niet tegen mijn jongere zusje gezegd, ze is pas 7. Ik kon dus niet slapen, ik lag maar te draaien. Ik was bang dat ze me op zouden pakken, alleen vanwege mijn geloof. Doodsbang. Letterlijk.
♦
Van mijn moeder mocht ik vandaag thuisblijven, om de schok te verwerken. Dus ik whats'appte mijn vrienden, deze waren ook niet naar school gegaan vandaag.
We hadden mijn zusje verteld dat de Duitsers ons land waren binnengedrongen, ze begon meteen te huilen, maar we hebben haar getroosd en verteld dat het vast niet zo erg zal zijn.
♦
