Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 74

Net als de vorige keer voelde ik me zo schuldig toen ik naar huis reed. Waarom kon ik mezelf niet gewoon in de hand houden? Het was nu misschien nog wel erger, omdat Nicole nu misschien wel zwanger was. Ik haatte mezelf echt enorm op dit moment. Was die hele vakantie, en die afstand die ik tot Eva had genomen dan echt voor niks geweest? Was ik echt zo'n loser? Ik haatte mezelf niet alleen, ik walgde ook echt van mezelf. En niet zo zeer om Eva, maar om wat ik had gedaan. Nee Eva was een mooie vrouw, dat zeker weten. Die zou elke man zo om haar vinger kunnen winden als ze zou willen. Alle mannen zouden voor haar knielen, en dan kon ze ermee doen wat ze wilde. Dat effect zou ze zeker weten hebben. Gewoon om wie ze is, zo mooi, zo lief, maar vooral ook om haar perfecte lichaam. Ik wilde niet zo over haar denken, maar het ging vanzelf, ze had zo'n verschrikkelijk lekker lichaam. Echt alles aan haar is perfect, haar mooie lange slanke benen, haar strakke kontje, haar strakke en platte buik, en dan haar borsten die precies goed van formaat zijn om ze in je handen te houden, en ze te kunnen kneden. Daar ging ik alweer, en dan was ze nu niet eens in mijn gezelschap en nog deed ze dit met me. En dan heb ik het nog niet eens over haar mooie gezichtje gehad. Die mooie donkere ogen, en die perfecte lippen.
Oké ik moest hier echt over op houden, dit ging echt veel te ver. Ik wist elk perfect stukje van haar lichaam op te noemen. Ik moest hiermee stoppen, niet meer aan haar denken en doorgaan. Gewoon naar huis gaan. Daar waar mijn vriendin op me zit te wachten. Niets vermoedend overigens. Dat maakt alles misschien nog wel veel erger. Ze heeft geen idee, denkt dat ik gewoon al die tijd aan het werk geweest ben, maar daar in tegen lag ik in het bed van een andere vrouw. Had ik seks met een andere vrouw. Nu walgde ik nog meer vanzelf. Wat als ik in haar schoenen had gestaan. Ik zou mezelf verrot schelden, slaan, schoppen. Alles wat in me op kwam zou ik mezelf aan doen. Ze verdiende dit zo niet. Ik hoopte van harte dat de test positief zou zijn. Dat zou het enige leed nog een beetje kunnen verzachten. En ik zou mezelf er toe bezweren het nooit meer zover te laten komen. Ik zou vader worden, nee dat ben ik al, ik zou een gezin gaan vormen en me als een echte vader en waardige partner gedragen. Ja alles zou dan alsnog goed komen. Als er nog een volgende keer zou komen dat ik Eva zou zien, dan kon ik haar weerstaan. Dan dacht ik aan mijn gezin, en was ik sterker dan ik ooit geweest was. Nee zover als vandaag zou ik het echt niet meer laten komen. Daar was ik heel erg zeker van.