Bir Kiraz Hikayesi

BKH • 12🌺

Bölüm Şarkısı: Emre Aydın-Sen Beni Unutamazsın 🎧

—————

1 Hafta Sonra.📅

|Esma'dan.|
"Niye açmıyorsun Alp ya.." diye mırıldandım yüzüncü kez duyduğum telesekreterden sonra. En son telefonda konuşmuştuk gerçi ama sesi bir garipti. Yanımda oturan Mehmet'e baktım "Sence birşey mi olmuştur?"

"Ne gibi birşey?"

"Yani ne bileyim..Morali bozuktu, daha da kötüleşmiş midir?"

"E içeri girip baksana. Seni engelleyecek mi var?"

"Haklısın. Ben yanına gideyim."

İçimde nedensizce bir huzursuzluk vardı. Alp'in garip ses tonundandı sanırım. Umarım kötü birşey yoktur diyerek hastaneden içeri girdim. Danışmaya Alp'i sormaya niyetlenmiştim ki hemşirelerin arasında "Aa Alp bey bayılmış mı?"

"Evet..Beyninde tümör varmış galiba.."
diye konuştuklarını duydum.

Hızlıca yanlarına ulaşıp "Alp? Alp bayıldı mı? Ne diyorsunuz siz ya?!"
Diyerek bağırdım. Başlarını olumlu anlamda sallayıp Alp'in odasının numarasını söylediler. Dizlerim titriyordu, ayaklarımı güçlükle hareket ettirip hastanenin koridorunda koşmaya başladım.

Alp'in olduğu odanın önüne geldiğimde yere yığılacak gibiydim. Titreyen elimi zar zor oynatıp kapıyı açtım. Alp yatağında uzanıyordu. Gözyaşlarım sanki onu görmemi bekliyormuş gibi akmaya başladı.

Yanaklarıma süzülen yaşları umursamayarak koştum yanına.
Alp'in endişeli bakışları arasında sarıldım boynuna, sonra da sinirle kollarımı çekip karşısına dikildim.

"Esma, neyin var iyi misin?"

"Alp biliyorum."

"Tansiyonum düşmüş, onu mu diyorsun?"

"Biliyorum diyorum! Beynimde tümör olduğunu biliyorum!" Ben sinirle bağırınca daha büyük bir endişe
sardı Alp'i.

"Kim söyledi?"

"Bu mu konumuz şuan?"

"Esma bana çok kızdın ama sebebi vardı.."

"Yaa(!) Neymiş o sebep?" dedim alayla karışık sinirle.

"Seni üzmek istemedim.."

"Keşke bu kararı bana bıraksaydın! Yoksa seni terk edeceğimi falan mı düşündün? O kadar kötü biri miyim gözünde? 'Senin bedeninle değil ruhunla ilgileniyorum'  demedim mi sana?" Ben bir yandan ağlayıp bir yandan konuşurken Alp hüzünlü gözlerle sordu;

"Peki şimdi ne olacak?"
Derin bir nefes aldım.

"Tabiki senin hep yanında olacağım. Artık kovsan bile gitmem. Sen de ameliyat olacaksın. İyileşeceksin anlaşıldı mı?"

"Anlaşıldı." Burukça gülümseyip sarıldım ona. Tabiki hep destek olacaktım. Hasta diye onu terkedecek kadar iğrenç biri değildim. Sağlığında nasıl aşıksam ona, şimdi de aşıktım. Hatta daha fazlaydı sevgim. Ama bana söylemediği için kızabilme hakkım vardı. Beni üzmemek için yapmıştı ama yine üzülmüştüm. Ne fark etmişti ki? Yine de bu kızgınlığı uzatmayacaktım. O bir iyileşsin, ben ondan sonra atacaktım tribimi..

Kollarımı boynundan çekerek Alp'in yeşil gözlerine baktım. "Her şey düzelecek, inan." diyip tebessüm ettim. O da bana tebessüm etti.
Sonra ayağa kalktım ve odadan dışarı çıktım. O sırada Burak çıktı karşıma. Umursamayıp yanından geçecekken önüme durdu.

Sinirle "Çok yorgun ve sinirliyim. Seninle uğraşacak halim yok. Çık önümden." dedim yüzüne bakmadan.

Dudakları keyif alır gibi yukarı kıvrıldı. "Ah, Alp'i seçerek nasıl bir hata yaptığına mı üzülüyorsun?" dedi alayla.

"Ne saçmalıyorsun sen?! Kendine gel!"
Diye bağırıp omzundan ittirdim onu.

"Saçmalamıyorum, gerçekler bunlar. Alp'i nasıl terkedetsem diye düşünüyorsu-" cümlesini kesen benim suratında patlayan tokatım olmuştu.

Birkaç kişinin bakışları bize dönerken Burak'ın sırıtışı solmuştu. Eliyle yanağını tutarken "Birdaha bana da Alp'e de yaklaşmayacaksın Burak!"
diyerek yanından uzaklaştım. Hastaneden çıkmadan Fatih'le de konuşmalıydım. Burak'ı Alp'ten uzak tutmalıydı. Ameliyat olana kadar hastalığını kötü etkileyebilirdi. Sonuçta bu manyağın ne söyleyeceği belli olmazdı.

Ben koridorda Fatih'i ararken Eylül'e rastladı. Fatih'le konuşmayı sonraya bırakarak Eylül'e "Biraz konuşalım mı?" diye sordum. Başını onaylar anlamda salladı ve odasına geçtik.
Sandalyeye oturarak anlatmaya başladım.

"Eylül ben bugün..Alp'in beyninde tümör olduğunu öğrendim..."
Sesim titriyordu.

Eylül de "Benim de bugün haberim oldu." dedi.

"Ameliyattan sonra i-iyileşecek ama değil mi?" tereddütle sordum. Olumlu cevap vermesi için neler feda etmezdim ki..

"Esma, ameliyatın bazı şeyleri var.."
diye yanıtladı zar zor.

"Bazı neleri var?"

"Bazı..riskleri. Körlük, hafıza kaybı, felç gibi.." Eylül bunları söylerken elimi tutuyordu. Onun mavi gözlerine baktığımda bir damla yaş süzüldü gözümden.

Alp'e zarar gelmesine dayanamazdım ki ben... Hele hele kör olmasına, felç kalmasına.. Ya da hafızasını kaybedip beni, bizi, yaşadıklarımızı unutmasına da dayanamazdım.
"Eylül benim biraz yürüyüp..hava almam gerek."

"Esma olmaz. Ben de geliyorum."

"Hayır. Ben..ben giderim." Ayağa kalktım ve bir iki adım atmıştım ki gözlerim karardı. Bedenim yere düşerken bilincimi kaybettim.

Bir Süre Sonra.

Gözlerimi açtığımda bir hastane odasında yatıyordum. Muhtemelen baygınlık geçirmiştim. Ben düşünürken kapı çaldı. 'Gir' dememle Fatih içeri girdi.

"Esma, Alp'i birazdan ameliyata alacaklarmış."

"Kim yapacak ameliyatı?"

"Ali hoca ve Eylül hoca."

"Beni Alp'in yanına götürür müsün?"

"Tabi Esma, gel." yataktan hızlıca doğrularak Fatih'in peşisıra ilerledim.
Alp sedyeyle ameliyathaneye götürülüyordu. Sedyenin peşinden koştum. "Alp!" yetiştiğimde hemen Alp'in elini tuttum.

Hüzünle baktı bana. Korkuyordu, benim gibi. "Esma, sana söylediğim gibi. Eğer seni unutursam, bana kendini hatırlat.. Seni, bizi unutmama izin verme.. Ve ameliyat iyi geçmezse de seni seveceğimi bil kirazım.."

"Şş, sakın deme öyle. Hem ben kendimi unuttururmuyum sana hiç? Seni seviyorum Alp. Git ve o tümörü yen."
Onunla ellerimiz ayrıldı. O ameliyathaneye gitti, bense kapının dışında aklımda binbir endişeyle kalakaldım..

🌺🌺🌺

12.Bölüm Sonu.~

Özlediniz mi hikayeyi?
Bol bol satır arası yorum atın olurmu?🌿

Ve bide sizce Alp'in
ameliyatı nasıl geçicek?