From nerd to popular •Dutch• {voltooid} (herschreven)

Hoofdstuk 31

Daar ben ik weer!
Ik ben nu een aantal weekjes begonnen met mijn opleiding en ik heb het super druk, dus ik hoop dit boek zo snel mogelijk af te maken, maar ik kan niks beloven🙈

Xxx Eline
————————————————————————————

P.O.V. Emelie
Het is zondagochtend en ik ben me aan het klaar maken om zometeen met Liam en Susan naar mijn biologische opa en oma te gaan.

Ik heb een jurkje aan gedaan, heb mijn haar goed geborsteld en ben nu mijn blauwe plekken aan het wegwerken, die ik gisteren heb opgelopen bij het gevecht. Als ik klaar ben, loop ik naar beneden en zie ik Liam en Susan al helemaal klaar zitten op de bank.

"Ben je er klaar voor?" Vraagt Susan met een glimlach. "Ja hoor, alleen een beetje zenuwachtig" zeg ik. "Dat hoeft helemaal niet! Ze zijn echt geweldig" zegt Liam, terwijl hij naar me toe loopt en een arm om mij heen slaat. "Weet ik ook wel, maar ik heb ze nog nooit gezien en wil wel een goede indruk maken" "Dat komt goed" zegt hij.

Met z'n drieën lopen we naar de auto van Susan. Liam gaat voorin zitten en ik zit achter hem. Ik pak mijn telefoon en zie dat ik een berichtje van Thomas heb.

Thomas
Thomas: Hey babe
Thomas: Zal ik je morgen voor school ophalen? Zodat we samen kunnen fietsen?
Ik: Hey
Ik: Natuurlijk! Hoe laat ben je dan bij mij?
Thomas: Is 8:15 goed?
Ik: Yess, tot morgen😘
Thomas: Tot morgen babe❤️

Ik doe glimlachend mijn telefoon weer in mijn jaszak en kijk naar buiten. "Jij hebt de ziekte van liefde wel erg te pakken" hoor ik Liam grinnikend zeggen. Ik geef hem een speelse stomp. "Helemaal niet" zeg ik, terwijl ik me licht voel blozen. "Nou, je moet je zus niet pesten. Het is hartstikke leuk. Dat jij alle meisjes afwijst, kunnen wij ook niks aan doen" zegt Susan. Ik begin hard te lachen en Liam kijkt Susan beledigend aan.

"Ik wil gewoon nog een vrij man zijn" zegt hij 'wijs', waardoor ik nog harder moet lachen en als ik eenmaal de slappe lach heb, gaat hij ook niet meer weg...

Na een half uurtje komen we bij het huis aan van mijn biologische opa en oma. Ik stap uit de auto en we staan in een wijk met rijtjeshuizen. "Het is op de hoek" zegt Liam. Ik knik en loop achter Susan en Liam aan.

Susan drukt op de bel en al snel wordt er opengedaan door een vrouw op middelbare leeftijd. "Hey meis, wat fijn dat je er bent" zegt de vrouw, terwijl ze Susan omhelst. "Hey mam" Ook geeft ze Liam een knuffel, terwijl ze hem begroet. "Mam, dit is Emelie, je kleindochter" zegt Susan, terwijl ze haar hand op mijn schouder legt.

"Oh wat leuk! Wat ben je mooi!" Ze geeft mij een knuffel en ik neem hem aan. "Dank u wel" "Oh zeg maar gewoon 'je' en noem me maar Deborah" Ik knik en glimlach naar haar. "Kom binnen, kom binnen"

We lopen met zijn drieën naar binnen en als we in de woonkamer aankomen, zie ik, waarschijnlijk, mijn opa op de bank zitten. "Oh, wat leuk om je te ontmoeten. Mijn naam is Jan" zegt hij meteen, als hij mij in zijn gezichtsveld krijgt. "Ik vind het ook leuk om jullie te ontmoeten. Ik ben Emelie" zeg ik glimlachend. Hij loopt naar ons toe en geeft ons alle drie een knuffel.

"Wat willen jullie drinken?" Vraagt Deborah. "Thee, alsjeblieft" zeg ik. "Jullie willen denk ik allebei koffie?" Vraagt ze aan Susan en Liam. Ze knikken allebei.

We gaan op de bank zitten en ik kijk rustig om me heen, totdat Deborah terug is met het drinken. Ze gaat naast Jan zitten en ze kijken me allebei nieuwsgierig aan, waardoor ik me een beetje ongemakkelijk voel. "Vertel eens wat over jezelf" zegt Deborah. "Ik woon met mijn adoptie ouders en broer een half uurtje hier vandaan. Ik heb een vriend en ik zit nu in mijn examenjaar" "Oh wat leuk! Weet je al wat je hierna gaat doen?" Vraagt ze. "Ik ga niet verder studeren. Ik kickboks al sinds ik heel klein ben en wil daar verder mee gaan" "Dat had ik niet verwacht" zegt Jan grinnikend. Deborah kijkt me alleen maar aan.

"Ze vergeet wat belangrijks te zeggen. Ze was vorig jaar wereldkampioen geworden" zegt Liam grijnzend, waardoor ik weer een stomp geef. "Zo, je bent dus erg goed" zegt Jan. "Ja, maar ik wil nooit zo opscheppen. Ik houd niet zo van alle aandacht" zeg ik. "Dat begrijp ik wel. Je bent pas 16" zegt Jan. Ik knik.

"Hoe ben je eraan begonnen?" Vraagt Deborah nu. "Mijn adoptievader was vroeger een kickbokser en ik ging naar al zijn wedstrijden en toen ik 5 was mocht ik eindelijk trainen en ik ben er nooit meer mee gestopt" zeg ik glimlachend.

Ik hoor plotseling mijn mobiel afgaan en als ik zie dat het Thomas is, trek ik een fronsend gezicht. "Ik moet deze even nemen" Iedereen knikt goedkeurend en ik loop naar de keuken toe en daar neem ik op.

Ik: "Hey, waarvoor bel je?" Vraag ik.

Ik krijg geen antwoord.

Ik: "Thomas? Wat is er aan de hand?"
Thomas: "Ik heb hem gezien" en nadat hij dat gezegd heeft, begint hij te huilen.
Ik: "Wie heb je gezien?"
Thomas: "Mijn vader. Hij stond bij de school van Klara en toen ik hem zag, ben ik snel met Klara weg gefietst. Ik snap niet waarom hij nu ineens op komt dagen"
Ik: "Je weet niet wat er met je vader is gebeurt, maar hij had jullie niet zo achter moeten laten. Moet ik naar je toe komen?"
Thomas: "Nee, ik wil je leuke weekendje niet verpesten. Ik zie je morgen toch weer. Hoe is het daar?"
Ik: "Ik ben nu bij mijn opa en oma. Het is raar dat ik die nu weer heb"
Thomas: "Ja, dat snap ik wel. Nou, ik ga maar even bij Klara kijken" zegt hij.
Ik: "Is goed. Je moet niet te veel aan hem denken. Ik zie je morgen weer"
Thomas: "Tot morgen"

Ik hang op en zucht diep. Hij heeft al genoeg meegemaakt en dan krijgt hij dit ook nog op zijn pad....