Saplantılı

Kapının sesiyle irkildim ve televizyonun başından kalkıp kapıya doğru ilerledim.Kapıyı açtığımda kuzenim Özgür ile karşılaştım.Birden üstüne atladım.Şoka uğramış bi şekilde o da bana sarıldı.Daha bir hafta önce konuşmuştuk ama onu özlemiştim yinede onu öz kardeşimmiş gibi görüyordum.Bu arada ben Ömür ve 16 yaşıma girdim sayılır.Yani tam sayılmasamda sayılır.Özgür'de benimle aynı yaşta.Annemle tek yaşıyorum.Annemle babam ayrıldı fakat ben babmla hala görüşüyorum.İyi bi baba benim için ayrıca kafa annemde öyle aslında. Özgür'ün sesiyle irkildim

''Oha Ömür görende gurbetten geldim sanacak.''bunu duyunca istemsizce kahkaha attım ve geri çekildim.Zaten canım sıkılmıştı gelmesi iyi oldu.

''İnsan kuzenini özleyemez mi odun!''

''Asıl odun sensin mal,beni kapıda bekletiyosun'' dediğinde hala kapıda olduğumuzu fark ettim ve onu içeri soktum.

''Ee ne yapıyoruz'' dedim ve ellerinde yeni fark ettiğim poşetleri havaya kaldırdı ve çarpık bi şekilde gülümsedi.

''Hiç unutur muyum?'' dedi ve mutfağa doğru ilerledi bende o sıra peşinden gittim.