Let's Play My Game

🌹👑Κεφάλαιο 43🌹👑

-Αλέξη, τι κάνεις εδώ? Έπεσε το κινητό μου από τα χέρια, αλλα αυτό ήταν το τελευταίο πράγμα που με ενδιέφερε. Είχα μείνει άγαλμα απέναντι του, δεν ήξερα τι να κάνω.

-Αναστασία, έκλεισε την πόρτα και μάζεψε το κινητό από κάτω. Συγγνώμη για όλα όσα έχω κάνει, απολογήθηκε.

-Δεν έκανες κάτι,τραυλισα κοιτώντας το πάτωμα.

-Ξέρω ότι τώρα που έγινε ότι έγινε,ίσως να μην θες να με κοιτάξεις στα μάτια, ήρθε κοντά μου και εγώ ασυναίσθητα έκανε 2 βήματα πισω.

-Αλέξη, δεν έχω κάτι μαζί σου, είπα και δύο δάκρυά έφυγαν από τα μάτια μου. Είμαι τόσο θυμωμένη με τον εαυτό μου. Χαζε εαυτε στο τέλος θα τον πληγώσεις πραγματικά.

-Σε άφησα αρκετά μόνη, νιώθω ένοχος   που δεν ήμουν μαζί σου και το μόνο που εκανα ήταν να κλαίω και να ρωτάω στο αστυνομικό τμήμα για νέα,ενώ θα μπορούσα να σε έχω βρει νωρίτερα, άκουσα να ρουφάει την μύτη του, κλαίει?

-Δεν φταις εσύ, σήκωσα δειλά το κεφάλι μου και τον είδα, έκλαιγε.

-Σε παρακαλώ, συνέχισε να με κοιτάς, δεν αντέχω να μην με βλέπεις και να μην μου μιλάς, δεν αντέχω να είσαι μακρυά μου. Το δηλώνω χωρίς να ντρέπομαι πια, Σε αγαπάω! Έχασα το παιχνίδι, δεν με ενδιαφέρει γιατί δεν θέλω να χάσω εσένα, σκούπισε τα δάκρυά του και εγω τον αγκαλιασα σφιχτα.

-Αγκάλιασε με, άρχισα να κλαίω μέσα στην αγκαλια του. Τον αγαπάω περισσότερο από όσο αντέχει να ξέρει, δεν θέλω να τον χάσω ούτε και εγώ.

-Σου υπόσχομαι ότι μαζί θα το ξεπεράσουμε, δεν θα αφήσω άλλον χρόνο να πάει χαμένο,άρχισε να μου χαϊδεύει τα μαλλια.

Ήξερα ότι μου άρεσε αρκετό καιρό πριν καν αρχίσει αυτό το παιχνίδι, αλλά ποτέ δεν φανταζόμουν ότι τα συναισθήματα θα μπορούσαν να γίνουν  αμοιβαία. Πόσο ήθελα να του πω ότι εγώ είχα χάσει εξαρχής πριν καν  δώσουμε  τα χέρια, αλλά δεν μίλησα.Δεν χρειαζόταν να μιλήσω πλέον. Ήμουν χαρουμενη και τα λόγια δεν χρειαζόταν. Μέσα στην αγκαλιά του ένιωθα ασφάλεια και ξεχνούσα τα πάντα. Οτι μαυριζε την ψυχή μου άρχιζε άρχισε να παίρνει  χρωμα.Μέσα στην αγκαλια του μπορούσα να θυμηθώ όλες τις μικρες μας στιγμές και να φανταστώ και άλλες πολλές και ιδιαίτερες. Τότε συνειδητοποίησα  την αξία της στιγμής.Τόσα χρόνια μας μάθαινουν  να μετράμε τις ώρες και τα λεπτά, αλλά κανένας δεν μας έμαθε πόση μαγεία μπορεί να κρύβει μια στιγμή ,  ενα κλάσμα δευτερολέπτου. Σε ευχαριστώ Αλέξη που μου το έμαθες εσύ...