Kenardan köşeden hatırlıyorum, hafizamı kontrol ettigimde; annemin beni kaynar su ile yaktığını, daha üç yaşımdayken kırk gün hastahane de yattıgımı hatırlıyorum... küçücük bir çocugun bakımsızlıktan hastahane de yatması normal miydi?
Annem beni bu kadar mi sevmiyordu?
Hastahane de kaldığım sürece gözlüklü bir doktorum olmuştu.
Bir gün annem, beni hastahane de görmeye gelmişti.
Ben anneme gitmemesi için adeta yalvarıyor; hastahaneyi inletiyordum.
Annem beni o günde kandırmıştı. Bana terliklerini ''giy gel'' dediğinde, sevinçle hastahane odama kosmustum.
Terliklerimi giyip geldiğimde ise annem gitmişti. Beni bırakıp gitmişti.
İlk hayal kırıklığınada o zaman ugramıştım belki de!
Ayni tarih aralıklarında birde annemin beni yaktiğini animsar gibiyim. Evet, beni kaynar su ile yakmisti.
Kucucuktum hem de çok küçük, annem zemin katta oturan komşulara yalakalik olsun diye çay yapmisti.
Annem çayı zemin katta ki komşulara indirirken annemi görünce çok sevinmiş, adeta bir çita çevikliğinde anneme kosmustum.
Çok masumdum, hicbir şeyin farkında olmayacak kadar masum.
O andan itibaren kaynar su yüzümden aşagiya süzülmüştü, o anki acı iliklerime kadar işlemişti, artik acidan duramayacak haldeydim, o acı öyle bir aciydiki bayilmama neden olmuştu.
Bayildiktan sonra nasil ayilmistim hatirlamiyorum, tek hatirladim gözlerimi ancak bir hafta sonra açabildigimdi.
Bir hafta boyunca bu acinin her saniyesine yasamis, hissetmistim. O aciyi hala animsiyorum...
