Destiny

1. Eliyon

 Neuriënd liep ik langs het Asami-meer. De zon scheen helder aan de hemel en een frisse bries zorgde ervoor dat het niet te warm was. Ik hield van wandelen en het meer was mijn favoriete plek om even na te denken. Zwierend met mijn losse witte jurk en op blote voeten liep ik dansend langs het meer. Jammer genoeg was de zon al aan het ondergaan, wat betekende dat ik terug naar huis moest gaan voor het avondmaal. Vader zou zo terug zijn van zijn werk. Hij werkte op het plaatselijke politiebureau en maakte vaak lange dagen, hoewel er eigenlijk niet echt veel gebeurde in ons kleine dorpje Eori. Mijn moeder werkte niet en mijn kleine zusje Alya ging nog naar het plaatselijke schooltje, ze was pas 14. Ik was al 18 en klaar met school. Mijn moeder probeerde me zoveel mogelijk over het huishouden te leren, zodat ik het later zelf ook kon bij mijn gezin, maar ik maakte het haar niet echt makkelijk door zo vaak op wandel te gaan. Ik bracht mijn dagen het liefst door in de zon, aan het meer. Op heel warme dagen zwom ik zelfs in het meer om af te koelen. Mijn moeder vond het natuurlijk niet leuk, maar ze kon nooit lang boos blijven. Ze zei altijd dat ik een 'vrije geest' had en dat ik mijn weg in de wereld nog wel zou vinden.

Ik was al bijna bij het dorp en het zachte gras voelde heerlijk fris aan aan mijn blote voeten. 'Eliyon!' Mijn zusje Alya kwam vrolijk naar me toe gerend, recht in mijn armen. Ik gaf haar een knuffel en liep met haar naar ons kleine huisje, hand in hand.

Binnen in het huisje was het heerlijk koel en mijn ogen moesten even wennen. Buiten was het veel lichter dan binnen, zeker nu alle gordijnen dicht waren om de warmte buiten te laten. Ons huisje was niet groot. Als je binnenkwam, stond je al meteen in de woonkamer en de keuken in een middelgrote ruimte. Links was een deur naar de kleine badkamer en rechts waren twee deuren naar de slaapkamers. Een voor Alya en mij en een voor mijn ouders. Hier in Eori, werd dit beschouwd als een groot huis, maar ik wist dat er in de hoofdstad Atharja, waar het paleis van de Koning zich bevond, veel grotere huizen waren.

'Hoi mam!' groette ik vrolijk en gaf haar een kus op haar wang. Mam stond zwetend boven het hete gasfornuis te koken. 'Is pap nog niet thuis?' vroeg ik terwijl ik een slok water nam. Mam was een vrolijke vrouw. Ze was iets kleiner dan ik en rond als een tonnetje, ook al bewoog ze waarschijnlijk meer als mij op een dag. Ik leek totaal niet op haar. Ze had bruine haren, bruine ogen en een rond gezicht. Alya, mijn zusje leek dan weer op mijn vader. Hij was lang, goed gebouwd, en had een hoekig gezicht, bruine haren en groene ogen. Mijn zusje was lang voor haar leeftijd, had het ronde gezicht van mijn moeder, de groene ogen van mijn vader, bruine haren en was veel te mager omdat ze veel te snel groeide en te weinig at.

'Hey lieverd. Nee, maar hij zal zo wel thuis zijn. Wil je de tafel dekken?' vroeg mam nog steeds puffend en zwetend. Ik knikte en nam de borden en het bestek uit de kasten. We hadden een heel simpel en oud servies. Nieuw was het veel te duur, alleen voor de rijke mensen die in Atharja woonden.

De tafel was net gedekt toen mijn vader binnenkwam. 'Dag schatten van me!' groette hij vrolijk. Ik kon zien dat hij moe was en het liefst meteen in bed zou kruipen. Alya liep vrolijk naar hem toe en begon meteen opgewonden te vertellen over haar belevenissen van vandaag. Zonder iets te zeggen, wuifde ik naar pap. Ik wou Alya niet onderbreken in haar verhaal, daar kon ze absoluut niet tegen. Hij wuifde stil terug en liet zich moe op zijn stoel aan tafel vallen. Meteen sprong Alya op zijn schoot en vertelde doodleuk verder.

Ineens voelde ik een steek in mijn rechterschouder. Ik wist dat ik daar een moedervlek had, maar daar had ik nooit last van. Ik stond op, liep naar de badkamer en deed mijn jurk een beetje opzij zodat ik er naar kon kijken in de spiegel. De moedervlek op mijn rechterschouder was altijd net een tint donkerder geweest dan mijn huid en had de vorm van een vlam. Ik was er altijd heel trots op omdat ik het cool en mooi tegelijk vond. Mam zei altijd dat het zo toepasselijk was op mij omdat ik zo'n warm persoon was. Daar moest ik wel altijd bij lachen, want ik zag mezelf zo niet.