The 43th Hunger Games (ned)

Hoofdstuk 12: winnaarstour

Het was nu een half jaar later. Tijd voor de winnaarstour. 1 tot 7 waren vreselijk. Vooral 1 en 2. Daar had ik meer als de helft eigenhandig vermoord. In 4 waren ze wat sympathieker. Waarschijnlijk van wegen Lena en Paulo. Het was nu tijd voor district 9. Het district van Paco. We was geen dag voorbij gegaan dat ik niet aan hem heb gedacht. En ik zag hem nog vaak in mijn nachtmerries. Keer op keer werd hij weer vermoord. En het kettinkje had ik altijd bij me gehouden. De burgemeester had net zijn verhaal gedaan en had me aangekondigd. Ik liep het bordes op en keek over het plein uit. Iedereen was dood stil. Geen geklap en nep gejuich. Aan een kant van het bordes zat de familie van Marie en Paco. Ik keek naar ze. Een klein blond meisje had de hand vast van haar moeder. En knappe lange vrouw met lang zwart haar. Naast haar stond een man. Ik twijfelde of dat haar man was of een broer van Paco. Toen gebeurde er iets dat ik niet had verwacht. iedereen in het publiek stak hun hand op met de drie middelste vingers omhoog. Ik kreeg tranen in mijn ogen. Ondanks dat ik had gewonnen en niet Paco of Marie stonden ze achter me. Ook de familie van Paco deed hetzelfde. De burgenmester en mijn begeleiders waren net zo verbaast als ik. ik moest nu eigenlijk een verhaal vertellen over Paco en Marie maar wist niet wat te zeggen. Ik keek naar de Moeder van Paco en ze knikte. Alsof ze wilde zeggen dat alles wat ik zei goed was.

‘Ik heb nooit de eer gehad om Marie te leren kennen maar ik weet zeker dat ze een geweldig persoon was.’ Ik pauzeerde even om te kijken of er een reactie kwam. Niks. ‘En Paco, hij was speciaal. Speciaal voor mij. Hij was de enige die niet aan zichzelf dacht in de arena. Hij dacht alleen aan zijn zusjes en later aan mij. Hij heeft nooit de intentie gehad om te winnen. En daarom zal ik hem nooit vergeten.’

Het publiek op het plein begon te klappen. Ik had het goed gedaan. De burgenmeester nam het weer van me over en sluit de hele plechtigheid af. Ik liep snel naar de moeder van Paco toe. Ik stond voor haar maar wist niet wat ik moest zeggen. Ze gaf me een knuffel en ik zag dat ze huilde. Ik wilde het ketting van mijn nek halen maar ze hield me tegen. ‘Hou maar.’ zei ze. Ik keek haar dankbaar aan. Ik was er aan gehecht geraakt. Mijn begeleider kwam me halen. We moeste nu binnen weer een of ander dineer bij wonen. Ik nam afscheid van de familie en liep met mijn begeleider mee. Zijn familie had er vrede mee en ik ook.