Okullar açılmıştı, okula yeni gelen bir sürü yeni insan bazıları hâlâ ortaokul sendromunundan çıkamamış. Ben ise büyük olmanın verdiği özgüvenle rahatça dolaşıyorum. Bir anda dikkatimi biri çekti, evet bu bir kızdı çok etkilenmiştim, hani derler ya ilk görüşte aşık oldum, önceden bende inanmazdım bunlara ilk görüşte aşık olmak çok saçma geliyordu, ta ki onu görene kadar işte dedim bu benim hayatıma hayat katacak biri, tabi bunlar benim düşüncelerim onun hakkında hiçbir bilgim yok sadece seviyorum. Zaman hızla ilerlemeye başladı. Günler çok hızlı geçiyordu ve ben kararımı vermiştim O'na sevdiğimi söyleyecektim. Çok ümitliydim Onunda benim Onu sevdiğim gibi seveceğini düşündüm. Ne yazık ki umduğum gibi olmadı, istemedi hep bir bahane aradı kaçmak için böyle olunca kendi kendime söylenmeye başladım sen kimsin amına koyayım gidiyorsun seviyorsun senin haddinemi sevmek. Bütün hayallerim alt üst olmuştu sanki bu anasını siktiğimin hayatında hep mutsuz olmaya mahkum kalmışız gibi, aklımda tek soru vardı seven insan neden sevilmez ? Biraz düşündükten sonra anladım ki bu hayatta "seveni sikerler, sikeni severler."
Bir insana seni seviyorum demenin aslında gel hayatımın düzenini sik demekle aynı değer de olduğunu bende yeni öğrenmiştim. Çok zor zamanlardan geçtim. Kimseye derdimi anlatamıyorum, hep içime atıyorum tabi böyle olunca sahte gülümsemeler başlıyor. Sırf etraftakiler sizi üzgün görmesinler, soru sormasınlar diye...
İnsanın gülen gözlerinin arkasına gözyaşlarını saklamayı öğretiyordu bu acımasız hayat.
Benim ona sevdiğimi söylediğimden sonra 1-2 ay geçmişti, hiç aklımda olmayacak birşey olmuştu kardeşim bildiğim insan sevdiğim kızla konuşmaya başlamıştı...
Onun seni sevmiyorum demesi bile bu kadar koymamıştı, en yakınından böyle bir kazık yiyince anlıyorsun söyleyemediklerine tek tercümanın küfür olacağını...
Ne geceler sabah oluyor, ne de sabahlar gece, her gece olduğunda biraz daha ağırlaşıyor bu hüzün ben onun için ağlarken o orospu çoçuklarıyla birlikte kahkaha atıyor. Bir de nispet yapar gibi karşımda konuşuyor.
Hayat zaten bir kere sikti bir daha ne kadar sikebilirki diye başladım yeni düzenimi kurmaya herşeye sıfırdan başlayacaktım. Tabi bunlar hayallerim herşeyi unutup sıfırdan başlamak için alzheimer olmak lazım, onca kahpelik bir çırpıda unutulur mu hiç ?
Her gün git gide sol tarafta artan bir sancıyla cebelleşiyorum dur durak bilmiyor. Hani diyoruz ya kalp bu sevmiş bir kere sevmesin amına koyayım sevmesin sevince kendi hayatımızdan kendimizi siktir edecek hale geliyoruz. Kendimizle kalmayıp ailemizi, arkadaşlarımızı, kardeşlerimizi de siktir ediyoruz. Bir orospu çoçuğu uğuruna, yanlış anlaşılmasın onların orospu çoçukluğuyla melek annelerinin alakası yok onların ki karakter orospuluğu...
Kendine soruyorsun bir insan daha fazla ne kadar üzülebilir ? Bunları sorarken bile üzülüyorsun farkında değilsin işte bu adaletini siktiğimin dünyası böyle kalpten sevenin değilde götten verenin değer biçildiği bir yer. Size çok küfür ediyorum gibi gelebilir ama inanın ki bunlar söyleyemediklerimin yanında sinek boku kadar içimde ne fırtınalar kopuyor bir bilseniz. Hani derler ya "kelin merhemi olsa kendi başına sürer" işte bende böyleyim kendi acımın çaresini bulamıyorum fakat ne kadar acı çeken insan varsa hepsini tedavi etmeye çalışıyorum. Hiç bir zaman kendinizden çok birini sevmeye kalkmayın sonra kendinizi sikilip bırakılmış gibi hissedersiniz. Sevmek güzel şey birde sevdiğin seni seviyorsa zaten hayattan alacağını almış olursun, ya sevipte sevilmeyenlere ne demeli içiniz rahat olsun siz bu Dünya da en güzel sevenlersiniz deyip avutalım mı ?
Ya da hayatın acılarını yüzlerine mi vuralım ?
Anlayın artık bizi sevecek birisi çıkmayacak bu hayatta, bizler sadece hayalle yaşayan, hayallerin ayakta tuttuğu insanlar olarak kalacağız. O'nun için içimizden geçen en ağır cümle " sende sev ama sevilme" olsun.
Bu sefer çok kararlıydım kesinlikle eskileri aklımdan çıkaracak yeni yoluma koyulacaktım. Nitekim öyle yapmaya başladım. Yeni insanlarla tanışma kararı aldım. Onu bana unutturacak birileri lazımdı belki de yeni bir yol arkadaşı, çok aramama gerek kalmadan buldum öyle birini biraz korkuyordum açıkcası ya O da onun gibi kalbimi sikip bir kenara atarsa...
Başladık konuşmaya, yaşadıklarını anlattı, benim yaşadıklarıma çok benziyordu, işte bu sefer benim dertlerime ortak olacak yaşadıklarımı bana unutturacak birisi çıktı demiştim. Günlerce hatta aylarca konuştuk, çok güzel giderken bir anda birşeyler oldu benden soğumuştu sanki mesafeli konuşmalar başlamıştı aramızda...
Anladım ki hayat insanı bir kere sikince bırakmıyormuş. Bir kez daha sikilmişti kalbim ama bu sefer çok acımamıştı, bi nevi alışmıştı yarı yolda bırakılıp yarım kalmaya, olanları düşündükçe delirecek gibi olmaya başladım.
İntiharı bile düşündüm ama bu bir çözüm değildi ben ölmüş olsam kimin umrunda olacaktı ki en fazla iki gün ağlayacaklardı üçüncü gün herkes unutacaktı, ben de kararımı vermiştim onların karşısında dim dik duracaktım. Günler geçmek bilmiyor, hep yapılan kahpelikleri düşünüyorum, siktir et kaybeden onlar olur diyorum ama içimde hep bir kötü his var.
Tabi kolay değil diri diri gömülmek, alışmak zorunda kalıyor insan her gelen biraz daha toprak atıp gidiyor. Bi nevi eline küreği alan koşuyor seni yerin dibine sokabilmek için, hayatın kararıyor olsun ben alışkınım diyorsun, nereye kadar bu yalanlarla gideceksin ?
Evet ! Bende merak ediyorum nereye kadar gidecek, illaki anlayacaklar sahte gülüşlerini o zaman ne diyeceksin ? Küçük bir dünyam vardı, onunda anasını siktiler mi? Sonuç böyle olunca bir duraksıyoruz, sanki kendi hayatımızdan da kendimizi siktir etmiş gibi...
