I'll Be >> A Khalil Ramos Love Story

"Hi! What's your name?"

"I'm Khalil Ramos."

"Sige, Khalil. Galingan mo ha?"

"Opo."

"Okey, go." 

[...]

My heart was beating fast. Ako na yun sunod, my mind thought sub-consiously. 

Matatapos na yung lalaking kumakanta nang "I'll Be". Confession: Ang galing niya kumanta. At cute siya. Nang konti. 

Shoot. Introductions. 

Ako si Alexandria Manalo. Alex nalang, masmadali. 

Anyway. Maniniwala ka ba na nag audition ako para sa 'Pilipinas Got Talent' Season 3? Ang gagawin ko: kakanta. 

Yes, marunong ako kumanta. Di lang ako sigurado kung magaling ako. 

"Of heartache that hangs from above..." 

Oh, shet. Natapos na yung lalaki. AKO NA SUNOD, AKO NA SUNOD!

Ang narinig ko lang: Khalil, first time mag audition, ka-boses si Sam Milby at tatlong yes sa judges. 

"Thank you, thank you very much." sabi niya habang ngumingiti. 

Dumaan siya sa'kin. 

"Good job," na sabi kong biglaan. Saan galing yun? 

Luckily, ngumiti siya sa'kin. "Good luck." sabi niya naman sa'kin, sabay pasa nang mic. PATAY NA AKO, PRE! PATAY!

Lumakad ako on stage. 

First thought ko: I must look awkward. 

Blue "Secondhand Serenade" t-shirt, Converse sneakers at black na pantalon lang ang suot ko. And yun 'lucky' necklace ko. 

Hindi ako maganda, okay? Mahabang black hair at brown eyes. Yun lang. Normal, di maganda. 

Ang raming tao. Sobra.

Yung judges ay si Ai-Ai Delas Alas, Billy Crawford at Freddie M. Garcia.

"Hello!" bati sa'kin ni Billy. "Anong pangalan mo?"

"A-Alex Manalo, po." sagot ko.

"Bat nakasulat dito Alexandria?" tanong ni Freddie Garcia. 

"They call me Alex, po." sinabi ko. 

"Okay! Ready ka na ba, Alex?" sabi ni Ai-Ai. 

Tinignan ko ang audience. 

Then nakita ko yung lalaking nauna sa kin, nakaupo sa front row. 

Ngumiti siya sa'kin at binigyan ako nang thumbs up. Yun lang ang kailangan ko. "Opo," sabi ko, taking a deep breathe as yung first notes nang 'Lucky' by Jason Mraz started playing. 

Do you hear me?

I'm talking to you.

Merong mga pumalakpak at sumigaw. Napangiti ako. 

Across the water, across the deep blue ocean.

Under the open sky, oh baby, I'm trying. 

Boy, I hear you in my dreams.

I feel your whisper across the sea.

I keep you with me in my heart,

You make it easier when life gets hard.

Chorus, naiisip ko. Chorus ang sunod. Nakatitig sa'kin ang tatlong mga judges. Di ko maintindihan kung ano ang expression nila. 

I'm lucky I'm in love with my best friend,

Lucky to have been where I have been.

Lucky to be coming home again,

Ooh, ooh, ooh...

They don't know how long it takes,

Waiting for a love like this,

Every time we say goodbye,

I wish we had one more kiss,

I'll wait for you, I promise, I will.

Maraming pumalakpak, at sa gulat ko, tumayo ang mga judges. Standing ovation. 

Ngumiti ako. Tatlong yes. Maniniwala ka ba? 

[...]

"Pst!" 

Tumalikod ako. 

Yung lalaking naunang kumanta sa'kin ang nakaharap ko. 

"Hi," bati niya, ngumingiti. "You did a good job back there." 

"Thanks," sagot ko, malaking ngiti nalagay sa mukha ko. "You too." 

"I'm Khalil Ramos," sabi ni Khalil Ramos, putting out his hand. 

"Alexandria Manalo, Alex for short." sabi ko naman, shaking his hand. 

"So, ano yun, magkalaban na tayo?" tanong nya, sabay tawa. 

Napatawa na rin ako. "Depende yun kung anong gusto mo mangyari sa'ting dalawa." 

"Kaibigan?" sabi ni Khalil hopefully.

Ngumiti ako. "Pwede, Khalil Ramos. Pwede."