Çığlık

Umut

Bora benim kahramanım olmuştu evet,fakat ben bunu onun yokluğunda ancak anlayabilmiştim.O bana kalbini emanet etmişti bense o kalbin her yerini özenle parçalamıştım.Dediklerinin her zerresini hak ediyordum tamam ama özlemeden de edemiyordum.Belki biraz yüzsüz bir kızdım ona göre ne hissettiğini çok tahmin edemesemde kırgınlığı her halinden belli oluyordu.Berke ise..onun hakkında hala ne düşüneceğimi pek bilmiyordum.Benim Bora'ya yaptığımın biraz daha ağırını yaşatmıştı bana.Hayır doğru kelime bu değildi.Beni ve benim umudumu öldürmüştü ve sonra korkak gibi kaçmıştı benden Berke.Ondan bir yandan nefret ediyordum bir yandanda ölesiye seviyordum.O benim aşık olduğum ilk erkekti.Tüm bunlar bana yetmezmiş gibi bir de arkadaş sandığım kişiler tarafından aşağılanmış ve rezil olmuştum.Dışarıya pembe bir kişilikle yaklaştığım için kimse nasıl hissettiğimi anlayamıyordu.Acımı kendi içime sığdıramıyordum artık.Hayallerim sigara küllerimin arasında yanıyordu.Ve ben,benliğimi kaybediyordum.Bana yardım edebilecek tek kişinin Asya olduğunu bildiğimden rehberime girip numarasını tuşladım..

Asya'dan..
Telefonumun çaldığını fark ettim tam açacaktım ki arayan kişinin Açelya olduğunu görünce yüzümü buruşturdum."Bu kız ne yüzle beni arıyor?"telefonunu açmayacaktım.Ve sonra bir kere daha çaldı ve bir kere daha..Bu kez açmaya karar verdim "Ne var ne istiyorsun ge-"derken Açelya bana ağlamaklı bir sesle "Asya sana ihtiyacım var,ne olursun gel"dedi.Hic düşünmeden evine doğru koştum.Evlerine vardığımda bende olan anahtarla kapıyı açtım ve ışık hızıyla oturma odasına gittim.Gördüğüm manzara sırasında gözlerim şaşkınlıkla açıldı.Açelya bayılmıştı!Hemen yanına eğilip onu uyandırmaya çalıştım.Gözlerindeki rimel çenesine kadar akmıştı,siyah uzun olan saçları etrafa saçılmıştı ve rengi beyazlaşmıştı.Çok kötü görünüyordu.Uyansın diye büyük bir hışımla sert bir tokat attım soluk yüzüne birden irkildi.Kalkmasıyla ağlaması bir olmuştu."Yine mi ölemedim" diye isyan etmeye başladı.Ona karşı olan bütün nefretimi geride bırakıp kollarımı onda doladım "Ne yaptılar sana kuzum böyle?"dedim.Sesimde anne şevkati vardı sanki.Onu böyle görmek üzülmeme sebep olmuştu.Bu kadar neşeli biri nasıl bu hale gelebilmişti?"Asya.."dedi ve anlatmaya başladı kimseye anlatamadıklarını.Aslında pembe olmadığını sadece yargılamayalım diye öyle gözüktüğünü,Berke'nin onu nasıl bıraktığını,Borayla yaşadıklarını,nasıl küçük bedenine tecavüz ettiklerini,küçükken yaşadığı şeyleri,ailesini ve şizofrenliğinin eseri Annabelle ile Astra'yı..O an içimden kendime ağır bir küfür mırıldandım.Bunca zaman nasıl anlayamamışım mutsuzluğunu?En iyi arkadaşı olarak en yardıma muhtaç anlarında onu hor görmüştüm.Çok kötüydüm ve bencildim.O anlattı ben dinledim,o ağladı ben ağladım..

           
                                               ^^70 Okunma Olunca Yeni Bölüm Gelecek..^^