Waarom leven op de aarde als het ook ergens anders kan? Deze gedachten blijven door mijn gedachten gaan sinds het gebeurde. In ieder geval, ik was op rollerskates. Ik deed
het al lang met mijn vriendin Elisabeth, en soms wel wedstrijden. Ik vond het heel tof, het was ook mijn hobby. Maar ik was zo boos (ik was boos omdat ik ruzie met mijn vriendin Elisabeth had gemaakt.) dat mijn gedachten ergens anders waren. Ik zag twee grote gele ogen, of waren het auto lichten? Ik kon het niet geloven. Het was gewoon zo donker. Maar veel tijd had ik niet om na te denken. De twee autolichten kwamen dichter en dichter. Ik wou opzij springen maar ik was te laat. Ik deed mijn ogen voorzichtig open en zag een spierwitte kamer. Voor me zag ik een bruin tafeltje met medicatie. Naast het bed was er een klein tafeltje. Op het tafeltje zag ik een best wel kleine vaas voor zo een grote, mooie, gele zonnebloem. Ik keek verder in de kamer en ik zag een verpleegster. Ze had bruine ogen en blond haar ze was heel smal. Ze lijkt op mijn vriendin Elisabeth. Ik hoorde de verpleegster zeggen dat ik wakker was. En dat was ook zo. Ik hoorde geklop op deur, en zag 5seconden later de deur open gaan. Het was de dokter. Hij zag er nogal jong uit. Volgens mij was hij 30. Hij kwam naar mij toe en keek mij goed in de ogen . Hij heeft ogen zo blauw als de zee, en blond haar zo geel als de zon. Hij was heel knap maar zijn dikke neus was een afknapper. Na dat hij me goed in de ogen keek, ging hij naar het bruine tafeltje met de medicatie, en nam er één flesje uit. Ik wou vragen wat het was, maar toen ik mijn mond open deed stak hij het in mijn mond. Het vies heel vies, het smaakte naar de mislukte smooty Die ik had gemaakt met Elisabeth. Ik zag mijn wonde op mijn en wou er al niet meer naar kijken. Maar ik voelde niet alleen pijn aan mijn been maar ook aan mijn armen, buik, hoofd, keel,... . Eigenlijk al mijn lichaam's delen. De dokter zette het flesje weer op de tafel en ging weg. Ik vroeg me af waar hij heen ging, maar mijn hoofd deed zo'n pijn dat ik het al niet meer moest weten waar hij heen ging. Daar zat ik dan in de spier witte kamer met een verpleegster. Ik wist niet wat doen dus besloot mijn ogen dicht te doen. Na 10 minuten ging de deur weer open. Ik dacht dat het de dokter was, maar het was mijn oom, tante en Elisabeth. Mijn papa was 1 jaar geleden gestorven door een auto ongelijk. En mijn mama bij de bevalling. Dus woon ik bij mijn oom en tante. Eigenlijk was ik niet meer boos op Elisabeth, maar dat komt omdat ik vergeten ben waarom ik boos was. Ik was blij ze te zien, en vooral Elisabeth ze is mijn BFF. Ik vroeg me alleen af hoe het komt dat ze me nu al mochten komen bezoeken. Ik bedoel ik ben nog maar net wakker. Zonder dat ik het wist had ik mijn ogen alweer dicht gedaan. Ik was zo moe dat ik geen zin had om ze weer open te doen. Toen ik mijn ogen weer open deed waren mijn oom, tante en Elisabeth al weg, maar ik was niet alleen de dokter was er. Ik had graag gewild dat Elisabeth was gebleven. Het was weer tijd voor het vieze drankje. Na het drankje kwam de verpleegster met pen en papier. Het kon me niet zo veel schelen, maar toch was er een klein stukje van binnen die het wou weten. Dat zou Elisabeth ook willen weten. "Oké we hebben je volgens mij wel genoeg laten rusten." Zei de dokter, maar ik was nog lang ver van genoeg te hebben gerust. "Vertel wat er gebeurde een week geleden oor je in coma viel?" Ik had geen zin om te antwoorden, maar ik denk niet dat ik veel keus had. Ik wou men mond open doen, maar ineens voelde ik me zo slecht dat ik flauwviel. Ik weet niet waarom. Ik denk dat het door de medicatie kwam. Ik wist niet of ik het ging halen, maar ik had zo een pijn overal. Ik wou echt iets doen tegen de pijn, maar het lukte niet. Ik denk dat ik na vijf minuten nog was aan het worstelen tegen de pijn. Het hield niet 0p. Ineens was het weg alles was weg. Ik voelde niks meer geen pijn nergens. Ik deed mijn ogen open en ik zag geen spier witte kamer. Voor me zag ik geen bruin tafeltje met medicatie. Er was geen bed en ook geen klein tafeltje. Op het tafeltje zag ik geen best wel kleine vaas voor zo een grote, mooie, gele zonnebloemen. Ik zag alleen een weiland (Het deed me denken aan Elisabeth tuin.) Ik zag houten huisjes met rode daken. De huisjes hadden allemaal een naam Thieren, Wurman, Colson, ... . Het was ongelofelijk zo mooi zo schattig. Het was ook heel mooi weer. Ik dacht even dat ik in andere wereld was, maar dat was ook zo denk ik. Het was een droom en zou straks weer in het ziekenhuis liggen. Nu dat ik toch in die droom was ging ik profiteren. En liep langs allemaal huizen en heel soms zag ik mensen die naar me lachten. Ineens zag ik en naam en niet zo maar een naam het was mijn familie naam. Ik ging naar binnen en zag mijn mama en papa en allemaal andere mensen en kinderen. Ik werd direct geknuffeld door iedereen. 10 jaar later. Het is geen droom dit is de hemel. Ik heb allemaal vrienden gemaakt betere dan op de aarde ze zijn geweldig . Ik speel heel veel met ze. Het is een soort familie. Maar ik mis Elisabeth wel.
Lynn
