Moordvrouw: Zingen In De Regen

Hoofdstuk 31

"Nee, pap! Wij zijn het!" Jackie schreeuwt naar haar vader. De loop van zijn wapen is gericht op haar vriend. De jonge vrouw moet zich beheersen om niet enorm tegen haar vader uit te vallen.

C H A O S

C H A O S   O V E R A L

Er ligt een levenloze vrouw op grond, een gewonde man houdt haar huilend vast. Een man en een vrouw zitten aan elkaar vastgebonden op de grond. Jackie herkent ze van de foto die Dries eerder liet zijn; het kwartet is dus het team van van Zijverden. Drie AT'ers zijn neergeschoten, ze liggen in een bizarre positie op de grond. Grote plassen bloed vormen zich op de grond. Jackie kijkt naar de andere kant van de ruimte. Vingers. Op de grond. In potten op een plank. Bloedspetters op de muur. Nog een lichaam op de grond. De man leeft nog, hij piept haast van de pijn, maar hij leeft nog. Pieter begint te gillen. "Papa!" roept hij, hartverscheurend hard. "Papa!" Dikke tranen lopen over Pieters wangen. Pas nu ziet Jackie het. De neergeschoten man op de grond, is Dries. Pas nu ziet Jackie wie haar vader echt is. Een seriemoordenaar. Een serieverkrachter. Een serie-ontvoerder, als dat ook bestaat. Jackie begint te kokhalzen. Ze kan hier niet tegen. Deze ruimte... Hoe kan het dat ze dit niet wist. Hoe kan het dat ze het altijd voor haar vader heeft opgenomen?

Jackie grijpt naar Pieters hand. Ze moet hem bij haar vader weghouden. Een monster is hij, een gruwelijk monster. Alles heeft hij stuk gemaakt. Pieters leven, Jackies leven, het leven van de neergeschoten AT'ers, het leven van de rechercheurs. Haar vader is een monster. Een absoluut monster. Hoe kan het dat ze dat nooit heeft gezien.

"Pap", snikt Jackie. "Hoe- hoe kan je?" Van Gaal grijnst. "Luister, schat", zegt hij sluw, "deze mensen liepen in de weg". "Maar Dries!" roept Jackie uit. "Dries is langer in mijn leven dan jij. Hij heeft voor mij gezorgd, niet jij. Hij heeft mij liefde gegeven, jij hebt mij verstoten. Verwaarloosd."

Van Gaal schudt zijn hoofd. "Zij allemaal -ook Dries- hebben mij stuk voor stuk verraden. Dries is een klootzak, geen vader." Pieter schiet naar voren. "Hoe kun je zoiets zeggen, klootzak?" huilt hij. Hij vliegt van Gaal bijna aan, alleen het uitgestrekte wapen houdt hem tegen.

"Hij heeft medische assistentie nodig", zegt Jackie. "En die vrouw ook." Van Gaal haalt zijn schouders op. Onverschillig, zoals Jackie dat ook kan doen. Maar dan sluwer, lakser en gemener. Niet nonchalant, zoals Jackie, maar arrogant als van Gaal. 

"Die man mag lekker creperen. Laat hem lekker pijn lijden, het is zijn eigen schuld. Die Dries van je heeft mij willen opsluiten. Hij wilde niet dat ik jou ooit nog zag. Hij wilde jou eigenen als zijn eigen dochter. Voor je zorgen tot zijn dood, terwijl ik in de bak zou zitten. Die man mag dood vallen. Dood bloeden. Het is zijn facking eigen schuld."

Met open mond luistert Jackie naar het verhaal van haar vader. Ze kan nog steeds niet geloven wat ze ziet, wat ze hoort. Ondertussen moet ze Pieter in bedwang houden, want hij schiet anders echt alle kanten op en dat overleeft hij niet. Het stoom komt uit Jackies oren.

"Papa, ik haat je. Je bent er nooit geweest in mijn leven, je hebt nooit ook maar iets in mij geïnvesteerd. Liefde kreeg ik niet, mijn verjaardag werd niet gevierd. Je weet niet eens hoe oud ik ben. En nu verwijt je Dries dat hij als een vader voor mij was? Ik ben hem dankbaar, pap, zo facking dankbaar. Zonder hem was ik allang van een flat afgesprongen. Hoe denk je dat het is als je moeder hartstikke verslaafd is en je vader een crimineel? Pap, geloof me, er blijft niets van je over. Helemaal niets. Je gaat er aan onderdoor en ik kan het weten. Dries en Pieter hebben altijd voor me klaar gestaan. Altijd, in tegenstelling tot jou. Ik haat je."

Op het moment dat Jackie Pieter uit wanhoop loslaat, rent haar vriend naar zijn vader toe. Van Zijverden richt zijn pistool op de jongen. Hij laadt en haalt de trekker over zonder maar een spier te vertrekken. Jackie ziet het net gebeuren. "PIETER, DUIK WEG", schreeuwt ze, terwijl ze voor hem springt. Net op tijd vangt ze de kogel op. Alles wordt zwart voor haar ogen, maar het maakt niet uit. Pieter is gered.