France's POV
"Anong ginagawa mo dito?" gulat kong sabi.
Di ko inaasahan ang pagkikita namin dito sa isang restaurant at kailan pa siya nakauwi ng Pilipinas?
"Kilala ba kita?" sabi niya at saka dumeretso na sa isang mesa.
Hindi niya ako kilala? Paano? Anong nangyare?
"Yes?" nagulat ako ng marinig ko ang boses niya. Ang angelic voice na minahal ko.
Hala paano ako napunta dito halos manlaki ang mata ko ng nandito na pala ako sa unahan ng babaeng kahit kailan ay hindi kinalimutan ng puso't isip ko. Wala nandito na ako wala na akong magagawa.
"Ahm. Can I seat here? Wag kang mag alala di ako nangangain. " sabi ko.
Hay akala ko ganun kadali lang ang lahat kapag nagkaharap na tayo, akala ko maaalala mong boyfriend mo ko.
"Sorry but I dont want to talk to stranger." sabi nito.
"Stranger? Oh C'mon babe please. It's me France Villanueva. You left me 4 years ago ng di man lang nakipaghiwalay sa akin" malungkot kong sabi.
Talaga bang kinalimutan niya na ang taong 'to? Ako? Kinalimutan niya na? Nakakaiyak ah.
"Wait. Tama ba ang narinig ko?" sabi niya.
Wow naaalala niya na ako?
"Oo TRACY Baby" sabi ko pero bigla nalang siyang napatulala.
"You mean. May naulila akong inosenteng tao?" sabi nitong parang wala sa sarili.
"Hah? Tracy? Ano bang nangyayare?" takang sabi ko. Naguguluhan na ako.
"France right?" sabi niya. Parang hindi pa siya sigurado.
Hay ano ba talagang nangyayare?
"France, yes!" sabi ko na medyo kinakabahan pero hindi ko alam kung bakit.
"France, do you mind if I ask something about me. From the past you know. Siguro naman alam mo na ngayong hindi talaga kita kilala, I mean is hindi talaga kita maalala o makilala and besides pakiramdam ko naman mabait ka at mapagkakatiwalaan. Can you tell everything that you know about me?" sabi ni Tracy.
It means may nangyare nga sa utak niya.
"Sorry kasi 4 years ago, nagising ako na hindi na ako makapagsalita dahil hindi ko alam kung ano o paanong mabuhay at mag isip. I had cry everynight because I dont know kung paano sila pakikitunguhan at kung paano ko sila sasagutin. Sobrang hirap na maging mangmang sa kaalaman." umiiyak na siya nun pero hindi ngalngal. Tumutulo lang ng tahimik ang mga luha mula sa kanyang mga mata na alam kung higit na sakit ang naramdaman niya. Na higit na sakit ang dinanas niya at isang parusang di niya naman dapat dinanas. "France, May amnesia ako at di ko alam kung babalik pa ba ang alaala ko. Help me to remember all of my past, can you?"
"Tracy..." mahina kong sabi na halos ibulong ko na lamang sa hangin.
Alam kong hindi tama kung hindi kita tutulungan pero ayoko naman na muling maangkin ni Gio ang isip at puso mo na dapat ay tsansa ko na ngunit mali. Anlaki ng pagkukulang namin sayo Tracy.
"Please?" malungkot niya paring sabi.
"Tracy I dont know kung maniniwala ka sa lahat ng sasabihin ko pero sana hindi lang ang isip mo ang makinig. Gusto ko na pati ang puso mo ay maunawan ang lahat." sabi ko na awang awa na talaga sa kanya.
I can tell everything. Kahit na alam ko na mawawalan na naman ako ng pag asa sa kanya. Na alam ko naman talagang wala na.
"Tracy, you're a speacial girl to me since we were childhood. Naging inspirasyon ka sa bawat gagawin ko, sa mga pagsubok na dumating sa buhay ko. Hanggang sa dumating na nagkakilala kami ng bestfriend mo. It was Gioniel. You use to call him 'Panget'" sabi ko
"Gioniel? Panget? I thought that my childhood bestfriend is Nicholas Torres?" sabi niya.
"Whatabout him?" sabay kaming napatingin sataong nagsalita
BINABASA MO ANG
Destiny:Tracy Walter(COMPLETED)
Romansa#28 seohyun #1 Greece Minsan ang mga bagay bagay ay talagang tinadhana ng mangyare. Kung magkakalayo man ang mga bagay na ito ay gagawa ang tadhana ng paraan upang muling pagtagpuin ang mga landas nila. Pero paano kung sa pagkikita nila ay hindi na...
