Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 101

De goede sfeer in huis was maar van korte duur geweest. Nog geen dag later was het weer als vanouds. Met alles moest ik maar rekening houden met haar, want zij had zo'n zwaar leven, zij was zo zielig. En nog steeds pikte ik het allemaal maar, omdat ik wist dat ze het nog veel zwaarder zou krijgen en ik haar niet kon laten barsten. Het was haar onzekerheid, haar angst dat ze zich zo gedroeg. Maar ik was dus maar wat blij dat het zaterdag was en ik lekker op stap zou gaan met mijn kleine meisje. En met Eva. Al mocht ik dat van mezelf niet denken.
'Wat ga je doen' keek Nicole verrast op toen ik aanstalten maakte om te vertrekken.
'Werken' antwoordde ik alsof het de normaalste zaak van de wereld was.
'Nu, je hebt geen dienst' fronste ze haar voorhoofd.
'Ja heb ik dat niet gezegd' speelde ik de onschuld zelf. Ik wist heus wel dat ik er niks over gezegd had, maar ik probeerde gewoon te doen alsof zij het vergeten was.
'We hebben een grote zaak, er moet gepost worden, Barry en ik moeten dus ook' bracht ik het zo overtuigend mogelijk.
'Oh' haalde ze alleen haar schouders maar op. Dat was een goed teken. Ze dacht na of ik het gezegd had en zij het vergeten was. Ik kwam er mee weg.
'Ik zie je vanavond' liep ik gauw de kamer uit voordat ze zich misschien toch bedacht dat ik helemaal niks had gezegd. Al zou ik vol blijven houden dat het wel zo was. Maar dan konden we nog wel even door gaan en dan was ik over een uur nog niet bij mijn kleine prinses die zo naar mijn komst uitkeek. Als ik Eva haar berichtjes mocht geloven dan stuiterde ze de hele tijd al sinds ze wakker is. Want papa komt en dan gaan we zwemmen. En van de glijbaan, en in het bubbelbad en nog meer van de glijbaan. Haar enthousiasme zoals Eva het stuurde maakte mij ook enthousiast. Zij had er duidelijk zin in, en ik gelukkig ook. En dat zou ik niet ook nog eens door Nicole laten verpesten. Dat we vanavond misschien ruzie zouden hebben dat nam ik dan maar voor lief. Maar niet nu, dan zou ik ook chagrijnig worden en dat wilde ik nu niet. Ik wilde een leuke en fijne dag hebben met een hoop plezier. Een dag waarop mijn prinses met een lach terug zou denken en zou zeggen. Dat was leuk he papa. Leuke herinneringen maken, dat was belangrijk, want die hadden we nog niet. Een paar kleintjes, want zoveel hadden we nog niet gedaan. Maar ik zou er voor zorgen dat het er meer zouden worden. Heel veel leuke en fijne herinneringen voor de rest van haar leven en mijn leven waar zij deel vanuit zou maken.