Το Αλφάβητο ( Candy Candy Fan Fic )

Β όπως Βιβλιοθήκη

Το κολέγιο του Αγίου Παύλου, ήταν ένα παραδοσιακό καθολικό σχολείο. Από τα πιο παλιά σχολεία του Λονδίνου, φυσικά όχι μόνο γνωστό για την ιστορία του, αλλά κυρίως για την αυστηρότητα του. Μεικτό μεν, αλλά τα κορίτσια και τα αγόρια που φοιτούσαν εκεί, δεν είχαν παρά ελάχιστες ευκαιρίες να βρίσκονται στους ίδιους χώρους. Οι τάξεις τους ήταν χωρισμένες, οι δραστηριότητες τους επίσης· ακόμη και οι τραπεζαρίες των γευμάτων τους ήταν ξεχωριστές. Επίσημα, οι αρσενικοί και θηλυκοί μαθητές, επιτρεπόταν να συναναστρέφονται μεταξύ τους, μόνο τις Κυριακές μετά την Θεία Λειτουργία και σε επίσημες εκδηλώσεις του σχολείου. Ανεπίσημα, όλοι ήξεραν ότι στους εξωτερικούς χώρους, ήταν πιο δύσκολο να τους περιορίσουν, και εντελώς ανέφικτο στην κοινή βιβλιοθήκη του κολλεγίου. Η ηγουμένη Γκρέη μάλιστα, είχε περάσει άπειρες ώρες προσευχής για αυτό το θέμα. Προσευχόταν με όλη της την καρδία να έβρισκε το σχολείο έναν γενναίο ευεργέτη, όπου με την ακόμη πιο γενναία του δωρεά, το κολλέγιο θα δημιουργούσε δυο βιβλιοθήκες, με δικά τους αναγνωστήρια βεβαίως! Αλλά μέχρι να γινόταν το θαύμα της Αδελφής Γκρέη, η βιβλιοθήκη του σχολείου ήταν και παρέμενε κοινή για όλους τους μαθητές.

Η Κάντυ δεν φημίζονταν ότι ήταν μια από τις μελετηρές μαθήτριες του σχολείου. Όχι φυσικά γιατί δεν ήταν έξυπνη. Όμως πολλά από τα μαθήματα που έκαναν, την άφηναν παντελώς αδιάφορη. Κυρίως μαθήματα που είχαν σχέση με τους τρόπους καλής συμπεριφοράς και όλα τα σχετικά. Σε τί θα την βοηθούσε να ξέρει πως οι καλές οικοδέσποινες και κατά συνέπεια σύζυγοι, έπρεπε να ξεχωρίζουν τις σωστές πορσελάνες?! Το φλιτζάνι είτε του έβαζες μέσα τσάι είτε καφέ, παρέμενε φλιτζάνι! Όσον αφορούσε τα πιο ακαδημαϊκά μαθήματα, η Κάντυ προσπαθούσε περισσότερο, αλλά το ελάττωμα της να ονειροπολεί, είχε ως αποτέλεσμα οι βαθμοί της να είναι σχεδόν πάντα μέτριοι.

Ήταν μια Πέμπτη Κυριακή μετά το μεσημεριανό γεύμα. Τα ξαδέρφια και οι φίλες της είχαν φύγει από το πρωί· η μεγάλη θεία Ελρόη θα τους έκανε το τραπέζι. Η Κάντυ αν και παραδόξως είχε λάβει πρόσκληση να πάει μαζί τους, τελικά προτίμησε να προσποιηθεί την αδιάθετη. Όσο λιγότερο έβλεπε την Ελίζα και τον Νηλ, τόσο το καλύτερο. Για το μόνο που λυπόταν, ήταν ότι ο κ. Άλμπερτ δεν ήταν πλέον στο Λονδίνο και δεν μπορούσε να τον επισκεφτεί· επίσης ο καιρός και η μέρα ήταν τόσο κρύα, που δεν μπόρεσε παρά να κάνει μια σύντομη βόλτα μέχρι τον απατηλό της λόφο και να γυρίσει ξυλιασμένη στους κοιτώνες. Τότε ήταν που της ήρθε η εξαιρετική ιδέα, να περάσει κάποιες ώρες στην βιβλιοθήκη του σχολείου. Στο κάτω κάτω, λίγη μελέτη παραπάνω δεν θα της έκανε κακό. Επιπλέον, θα έγραφε με υπερηφάνεια στο επόμενο γράμμα της στον θείο Ουίλιαμ, ότι είχε γίνει πιο μελετηρή!