Troubles in paradise (Flikken Maastricht)

Hoofdstuk 41

Lieve,lieve lezers! Even wat uitleg bij dit hoofdstuk. Het is onder verveeld in meerdere POV's maar als het goed is wijst zich dit vanzelf. De schuingedrukte stukken is de tekst die de ambtenaar van de burgerlijke stand zegt! Enjoy!

**2 jaar later**

De zon stond stralend aan de hemel. Het was perfect weer voor deze bijzondere dag. Deze bijzondere dag waar ik op bijzondere manier deel van uit mocht maken. Ik was onderweg naar het huis van Romeo, waar Wolfs de nacht door had gebracht. Aan iedere hand had ik een dochtertje van Wolfs en Eva lopen. Al zeker een jaar vroeg Roos wanneer ze bij me mocht slapen. Dat kleine schatje was zo vreselijk gek op mij. Toen ik haar ouders voorstelde dat ik ze wel bij me mochten slapen de nacht voor ze gingen trouwen waren ze me eeuwig dankbaar geweest. Ik vond het een kleine moeite. Alles doe ik voor die 2. "Tante Frieda?" Haalde de oudste mij uit mijn gedachten. Ik keek naar het mooie meisje aan mijn rechterkant. "Ja, lieve schat?" "Mijn voetjes doen zeer. Zijn we bijna bij het huis van oompje Romeo?" Ik glimlachte. Ik had de 2 meisjes, ze waren uiteraard de bruidsmeisjes van hun trotse ouders, hun prachtige jurkjes al aangetrokken. Misschien had ik beter nog even kunnen wachten met de schoentjes. "Ja, liefje, we zijn er bijna. Hier de hoek om en dan zijn we ome Romeo." Ik keek naar mijn linkerkant. "Red jij het nog, Saartje?" De 2 jarige peuter knikte. "Aar oote eid! Aar ouwe el ol!" Een grote glimlach sierde mijn mond. Saar was net zo stoer als haar moeder. Het zou mij niets verbazen als dit kleintje over 20 jaar ook als rechercheur zou werken. We liepen de hoek om. Daar stond mijn mannelijke rechercheur. In een prachtig pak. Met prachtige schoenen. Ik kon aan alles merken hoe zenuwachtig hij was. Toen Saar hem zag rukte ze mijn hand los en vloog naar haar vader toe.

"Papaaa!" Kwam mijn schattige mini Evaatje op me afgerend. Als 2 druppels water leek ze op haar moeder. Het was ongelofelijk hoeveel Saar op Eva leek. Dezelfde bruine lokken, dezelfde neus, dezelfde mond, dezelfde twinkelende ogen, en ook qua karakter was ze précies Eva. Ze werd op de voet gevolgd door haar grote zus, die als 2 druppels water op mij leek. Ik voelde de tranen, nu al, in mijn ogen springen. Dat werd nog wat vandaag. Mijn 2 mooie, geweldige dochters hadden een prachtige spierwitte jurk aan. Ik tilde Saar op en kuste haar. "Hee mooie prinses! Was het leuk bij tante Frieda?" Mijn baas was er bij komen staan en aaide over het wangetje van Saar. "Ja hè, Saartje?" Mijn peuter knikte enthousiast. "Ante Ieda ieff! Papa, Aar wil mama toe!" Ik had het kunnen weten. Saar en Eva waren onafscheidelijk. Saar had, omdat ze een paar weken te vroeg was geboren, een moeilijke start gehad. Ze moest na haar geboorte 2 weken in het ziekenhuis blijven en in die 2 weken was de vreselijk hechte band tussen moeder en dochter al ontstaan. Ze was nu, gelukkig, een kerngezonde meid. "We gaan naar mama, mooie prinses. Mama is thuis met tante Marion."

"En? Vind je me mooi? Denk je dat Wolfs zo met me zou willen trouwen?" Keek ik zenuwachtig naar Marion. Nog nooit was ik in mijn hele leven zó zenuwachtig geweest. Ik had Marion de hele nacht uit haar slaap gehouden met mijn zenuwen maar ze had geen minuut geklaagd. De lieverd. Marion streek een pluk haar achter mijn oor. "Lieve, gekke, onzekere Eva toch. Ik zeg dit niet snel tegen een vrouw maar je bent bloedmooi, Eva. Die jurk staat je echt geweldig! Ik kan niet in woorden uitdrukken hoe mooi ik je vind en ik weet zeker Wolfs ook niet. Al vind die je altijd mooi. Wat je ook draagt." "Eva, Marion, Wolfs is er!" Schreeuwde Esmee van onder aan de trap. Met de zenuwen door mijn hele lichaam liep ik langzaam naar de trap.

Mijn adem stokte in mijn keel toen ik mijn prachtige verloofde de trap af zag komen. Ik voelde een traan over mijn wang rollen. Ze was nog mooier dan ik me voor had durven stellen. Ik gaf haar het bruidsboeket en was met stomheid geslagen. Ik zocht naar de juiste woorden. "Jezus, Eef.. Je bent.." Ik voelde nog een traan over mijn wang lopen. Eva glimlachte lief naar me en veegde hem weg. "Je bent prachtig, Flo." Fluisterde ze me toe. Ik slikte meer tranen weg. "En jij bent zó adembenemend mooi."