Deney

Giriş

- 2 Kasım 2017 -

Etraf beyaz örtüyle kaplıydı. Dışarı çıktığında gözlerini kısmak zorunda kaldı, bu beyazlık gözlerini kamaştırmıştı. Terliyordu.Oysa üşümek istiyordu, yaşadığını ancak böyle anlayabilirdi, öyle sanıyordu. Montunu çıkardı, hasta olmuştu kesin. Geçen hafta yine soğuktu hava, o havada dışarıda oturmak zorunda kalmıştı saatlerce, kesin o zaman hasta olmuştu. 

Kendini kandırıyordu.

Bu öyle bir şey değildi, hafif bir şey değildi. Atlatamayacaktı. Şimdi ölüp gidersem, diye düşündü,çocuklara kim bakacak? 

Montunu çıkarmasına rağmen hala çok sıcaktı, sanki yanıyordu, içten içe yanıyordu.Kimse görmüyordu, kimse yardım etmiyordu.Çocukların okuması gerekti,onlara da kimse yardım etmeyecekti; onları da kimse fark etmeyecekti. Yere yığıldı. Karların soğukluğu bile ona yardım etmedi, kanı kaynar akıyor gibiydi.Keşke çocuklar da ısınabilseydi,şimdi titriyorlardır;zaten gamze hastaydı, kesin ateşi yine yükselmiştir...Yüzünde ıslaklık hissetti.

En azından eve gidebilseydim...

Diğer organlarında hissedebildiği o yoğun sıcaklığın kalbine ulaştığını fark etti, ölüm böyle bir şeydi demek; çepeçevre karların içindeyken yanabilmek tezatlığıydı.